بحران بدهی مشکل کنونی بسیاری از کشورهای جهان است. ولی سریلانکا نمونه درستی از توهمی است که بدهی در اقتصادها می تواند به وجود بیاورد.
سریلانکا با تکیه بر استقراض از کشورهایی مانند چین، دست به اقداماتی به امید توسعه اقتصادی زد ولی در این میان نسبت بدهی خارجی با تولید ناخالص داخلی را نسنجید و سر مست از منابع مالی خارجی که در اختیارش بود زمینه فساد و سوء استفاده مالی را گسترش داد.
هزینه های توسعه اقتصادی کابینه فاسد بیشتر از سطح واقعی برای مردم تمام شد و اقدامات پوپولیستی دولت شرایط را بدتر کرد. مردم سریلانکا حالا یکی از بیشترین تورم ها در جهان را تجربه می کنند و دولت سریلانکا حالا حتی توانایی روشن نگه داشتن چراغ ها و سیر کردن شکم مردمش را هم ندارد.
