بارورسازی ابرها، فناوری نوینی که با پاشیدن موادی مثل یدید نقره به دل ابرها، قول بارشهای حیاتبخش را میدهد. این فناوری در ایران و جهان برای مقابله با خشکسالی به کار گرفته شده است.
پیشگامانی چون ایالات متحده، چین و امارات نتایج مثبتی گزارش کردهاند. در ایران نیز این فناوری با صدها عملیات سالانه به کار گرفته شده است. اما آیا این روش، راهحلی پایدار برای بحران آب است یا تنها اقدامی موقت؟
به گفته محمدمهدی جوادیانزاده، رئیس سازمان توسعه و بهرهبرداری فناوریهای نوین آبهای جوی ایران در سال آبی ۱۴۰۳-۱۴۰۴، مجموعاً ۳۷ پرواز با هواپیما و ۵۰ پرواز با پهپاد در مناطق مختلف کشور انجام شده و بیش از ۶۰۰ ژنراتور زمینی در ۲۳ استان فعال بوده است.
بااینکه بیش از دو دهه از عملیاتیسازی پروژه بارورسازی ابرها در ایران میگذرد و گزارشهای رسمی بهار امسال از سوی وزارت نیرو و مرکز ملی تحقیقات باروری ابرها، میزان افزایش بارشها در پی انجام این عملیاتها را ۱۰ تا ۲۰ درصد اعلام کرده است.
برخی کارشناسان اعتقاد دارند که این روش راهحلی برای رفع مشکل خشکسالی نیست و تنها در موارد محدود کاربرد دارد.
اما پرسش اصلی این است که آیا این فناوری میتواند به راهکاری پایدار تبدیل شود یا صرفاً سیاستی مکمل باقی خواهد ماند؟
