فایننشیال تایمز در گزارشی نوشته که این روند برای صنعت شیرینسازی آب، که بهسرعت در حال رشد است، یک فرصت طلایی محسوب میشود.
تحلیلگران بازار پیشبینی میکنند که ارزش این صنعت تا سال ۲۰۲۷ از ۲۰ میلیارد دلار فراتر رود، در حالی که در سال ۲۰۲۴ کمتر از ۱۵ میلیارد دلار برآورد شده بود.
فناوری شیرینسازی در دهههای اخیر بهطور چشمگیری پیشرفت کرده و از روشهای سنتی جوشاندن آب فاصله گرفته.
امروزه، فناوری اسمز معکوس با استفاده از غشاهای مخصوص و دارای منافذ میکروسکوپی، نمک را از آب جدا میکند. با این حال، هم فناوری قدیمی حرارتی و هم روش جدیدتر اسمز معکوس با مشکلات مشابهی روبهرو هستند: مصرف انرژی بالا و تولید زبالهی آبی بهشدت شور که به محیط زیست آسیب میزند.
با این حال، برای برخی کشورها، شیرینسازی آب تنها راهحل فوری است.
در سالهای اخیر کشورها تلاش کردهاند مصرف انرژیهای فسیلی را در شیرینسازی آب کاهش دهند، این تلاش، هم هزینه و هم انتشار گازهای گلخانهای را کم کرده.
کارخانه Sorek B که تولیدکننده آب شیرین است، هر مترمکعب آب را با هزینهای حدود ۴۰ سنت تولید میکند که برای حدود ۲۵ بار دوش گرفتن کافی است.
در دوبی هم کارخانه Hassyan که سال آینده افتتاح خواهد شد، قیمت هر مترمکعب را به ۳۷ سنت رسانده.
اما همه کشورها از موهبت انرژی برخوردار نیستند و شیرینسازی آب برای کشورهایی که مجبور به واردات انرژی هستند، چندین برابر این رقمها هزینه دارد، برای قبرس هر مترمکعب 1.5یورو تمام میشود.
با وجود کاهش انتشار گازهای گلخانهای ناشی از شیرینسازی، مشکل اساسی «براین» همچنان پابرجاست—آبی بسیار شوری که بعد از جداسازی آب خالص باقی میماند.
پژوهشهایی وجود دارند که ارتباط این آب بازگشتی را با سفید شدن مرجانها در خلیج عقبه و آسیب به گونههای دریایی در اطراف محلهای تخلیه نشان دادهاند.
این در شرایطی است که گفته میشود برای هر مترمکعب آب شیرین، تقریبا نیم مترمکعب براین تخلیه میشود.
در خلیج فارس که بسیار کمعمق و کوچک است، بیش از ۸۰۰ کارخانهی شیرینسازی فعال هستند و تخلیه براین در آن باعث نگرانیهایی درباره افزایش شوری آب و تأثیر بر گونههای حساس شده است.
