محمود حکیمی؛ نویسنده‌ای که تاریخ و ادبیات ایران به او مدیون است

به گزارش اکوایران؛ محمود حکیمی، زاده 1323 شمسی در تهران، دانش آموخته رشته زبان انگلیسی از دانشگاه تربیت معلم بود و پس از مدتی تدریس در مدارس تهران، برای ادامه تحصیل در رشته تعلیم و تربیت به انگلستان رفت اما پس از دریافت درجه فوق لیسانس دوباره به کشور بازگشت.

او اولین بار در سال 1334 برای تهیه نشریه خانوادگی «شادرو» قلم به دست گرفت و از سال ۱۳۳۹ به مدت 4 سال برای مجله «کیهان بچه‌ها» نویسندگی کرد. هر چند او سال ها برای نشریات مختلف ترجمه و قلم فرسایی کرد اما حکیمی عمده شهرتش را  مدیون آثاری چون «وجدان» و «نقابداران جوان» است که به نسل جوان کمک کرد تا در برابر ظلم و ستم ایستادگی کنند. این کتاب‌ها به طور گسترده خوانده شدند و در شکل‌گیری بینش انقلابی نسل جوان ایران نقش داشتند.

در کشور ما تعداد نویسندگانی که آثار زیاد و پرمحتوایی داشته باشند انگشت شمارند اما محمود حکیمی با وجود تأثیر فراگیر و درخشان آثارش متاسفانه در میان نسل‌ جوان‌ کمتر شناخته شده است. این در حالی است که او شخصیتی است که می‌توانست با توجه به عمق آثارش، در جایگاه بسیار بالاتری در میان جامعه ادبی و فرهنگی ایران قرار گیرد. یکی از دلایل این عدم شناخت شاید به عدم حضور رسانه‌ای و نپرداختن به ظاهر و تبلیغات مرتبط با نویسندگان مربوط باشد. برخلاف بسیاری از نویسندگان دیگر که به فعالیت‌های رسانه‌ای و تبلیغاتی پرداخته‌اند، حکیمی همواره به‌دور از رسانه‌ها و نمایش‌های متداول بوده است.

اما این عدم شهرت گسترده در بین نسل‌های جدید به معنای کم‌ارزشی آثار او نیست. استاد محمود حکیمی همچنان یکی از ستون‌های اصلی تاریخ‌نگاری و ادبیات اجتماعی ایران است و آثارش همچنان در کتابخانه‌ها و میان خوانندگان پیگیر جایگاه ویژه‌ای دارد.

آثار و فعالیت‌های مهم محمود حکیمی 

محمود حکیمی با انتشار مجموعه‌ای تحت عنوان «تاریخ تمدن یا داستان زندگی انسان» که کار یادداشت‌برداری آن را از سال ۱۳۵۴ آغاز کرده بود، توانست تأثیر بسزایی در ترویج دانش و آگاهی در میان مردم داشته باشد. جلد نخست این مجموعه در سال ۱۳۶۰ منتشر شد و پس از آن حکیمی به همکاری با ناشران بزرگ کشور همچون دفتر نشر فرهنگ اسلامی و انتشارات قلم پرداخت و به عضویت هیئت مدیره این مؤسسات درآمد.

در سال‌های ۱۳۶۱ تا ۱۳۶۴، محمود حکیمی به ریاست کتابخانه سازمان پژوهش و برنامه‌ریزی منصوب شد و همزمان به ویراستاری کتاب‌های درسی علوم انسانی پرداخت. او همچنین در زمینه تألیف و ترجمه کتاب‌های علمی فعالیت کرد و تجربیات تازه‌ای در این حوزه به دست آورد.

از دیگر فعالیت‌های مهم حکیمی می‌توان به بنیان‌گذاری نشریه «آوا» در زمینه آموزش کودکان استثنایی اشاره کرد. او همچنین در مدرسه تیزهوشان تدریس می‌کرد و به سازمان آموزش کودکان استثنایی وارد شد. تدریس زبان انگلیسی، ادبیات و تاریخ در مدرسه نابینایان خزائلی نیز از مسئولیت‌های دیگر او بود.

در دهه ۱۳۸۰، مجموعه‌ای از کتاب‌های مرتبط با تعلیم و تربیت با عناوین «در مدرسه…» شامل موضوعاتی همچون «در مدرسه مولانا»، «در مدرسه حکیم توس»، و «در مدرسه ناصرخسرو» به قلم او نوشته شدند که این آثار نیز با استقبال خوبی مواجه شد. او در سال ۱۳۸۹ به عنوان چهره ماندگار آموزش و پرورش کشور شناخته شد و پیش از آن نیز افتخاراتی همچون «خادم فرهنگ عاشورایی» و دریافت لوح تقدیر از وزیر ارشاد را از آن خود کرده بود.