در تصمیمات کلان «فرهنگی» یا «سیاست خارجی» این موضوع قابل بحث است، اما تقریبا تردیدی وجود ندارد که مهم‌ترین حیطه‌ای که دولت در آن اصلی‌ترین بازیگر است، «تصمیمات اقتصادی» است.

مهمترین پیشران رشد اقتصادی در کشورهای در حال توسعه، «سرمایه‌گذاری» است. سرمایه‌گذاری هم از قدیم‌الایام از زمان قرارداد کنسرسیوم با «صادرات نفت» همبسته بوده است.

به عنوان یک شاهد مثال مهم اینکه هر دلار صادرات نفت (با کسر تورم دلار) به چند تومان «سرمایه‌گذاری» (با کسر تورم ریال) تبدیل شده است، جای تامل بسیار دارد.

سیاست ارزی مبتنی بر تثبیت نرخ ارز و دلارپاشی در نیمه دوم دهه ۸۰ شمسی باعث شد تا دارایی‌های بین‌نسلی نفت به جای تبدیل‌شدن به زیرساخت‌های عمرانی «راه و راه‌آهن و بندر» یا «سرمایه‌گذاری در کشورهای خارجی» یا «واردات تکنولوژی‌های نو»، که عمر خدمت بلندی دارند، بیشتر صرف واردات کالاهای مصرفی و واسطه‌ای شوند که منبع درآمدی برای آینده نیستند.