رقابت‌های جزیره؛ سکان کشتی بریتانیا به چپ می‌چرخد؟

به گزارش اکوایران، در حالی که بریتانیا به انتخابات سراسری خود در ۴ ژوئن نزدیک‌تر می‌شود، نظرسنجی‌ها همان چیزی را روایت می‌کنند که در بیش از سه سال گذشته نشان داده‌اند: این کشور فریاد تغییر سر می‌دهد.

به نوشته سی‌ان‌ان، از زمان روی کار آمدن ریشی سوناک، نخست‌وزیر بریتانیا در اواخر سال ۲۰۲۲، وضعیت برای او و حزب حاکم محافظه‌کار او وخیم بوده است. این حزب که ۱۴ سال قدرتش با قمارهای سیاسی ریاضت اقتصادی، برگزیت (خروج انگلستان از اتحادیه اروپا) و اقتصاد رادیکال همراه بوده، در نظرسنجی‌های حوالی نوامبر ۲۰۲۱ از حزب اپوزیسیون کارگر عقب افتاد و از آن زمان، این شکاف افزایش یافته است.

در صورتی که اتفاق خاصی نیافتد، کیر استارمر، رهبر حزب کارگر فردی خواهد بود که در کمتر از سه هفته آینده، وارد ساختمان نخست‌وزیری می‌شود. استارمر قول داده عامل تغییری باشد که بریتانیا به آن نیاز دارد. او متعهد شده اقتصاد کشور را با اصلاح قوانین برنامه‌ریزی و سرمایه‌گذاری در استراتژی صنعتی جدید رشد دهد. او گفته که یک صندوق ثروت ملی با ۷.۳ میلیارد پوند (۹.۳ میلیارد دلار) پول عمومی ایجاد خواهد کرد که به پرداخت هزینه‌های کاهش وابستگی به سوخت‌های فسیلی کمک کند.

قرار است شرکت دولتی «Great British Energy» که با ۸.۳ میلیارد پوند ارزش، در حوزه انرژی فعالیت دارد، شبکه انرژی بریتانیا را تا سال ۲۰۳۰، کاملاً کربن‌زدایی کند. استارمر می‌گوید که همه این‌ها را می‌توان بدون افزایش مالیات بر درآمد به دست آورد؛ اگرچه هیچ تعهدی در مورد سایر عوارض دولتی، مانند افزایش مالیات بر سرمایه نداده است.

سایر مانیفست حزب کارگر ترکیبی از مرکزگرایی دولتی آمیخته با سوسیالیسم سبک است. این رویکرد شامل وضع مالیات بر مدارس خصوصی برای کمک به پرداخت هزینه‌های آموزش دولتی و عوارض بادآورده بر شرکت‌های انرژی برای تأمین مالی انتقال به انرژی پاک می‌شود. همچنین تعهداتی در مورد حقوق کارگران، قطع لیست انتظار برای مراقبت‌های بهداشتی و همچنین کنترل مهاجرت وجود دارد.

منتقدان از جناح راست می‌گویند که استارمر برای تأمین بودجه برنامه‌هایش مجبور است مالیات‌ها را افزایش دهد و شکاکان در جناح چپ نیز باور دارند که مانیفست او به اندازه‌ای جسورانه یا جاه‌طلبانه نیست که بتواند بریتانیا را در مسیر بهترشدن قرار دهد.

البته با بریتانیایی مواجه هستیم که طی دو سال گذشته تورم بی‌سابقه‌ای را تجربه کرده، شاهد افزایش سرسام‌آور نرخ بهره بوده، ارزش پوندش در برابر دلار به پایین‌ترین حد خود رسیده، همچنان در بحران هزینه بالای زندگی قرار داشته، با طولانی‌ترین زمان انتظار برای عمل‌های پزشکی را در تاریخ اخیر روبرو بوده و هشت سال گذشته را در آشفتگی سیاسی پسا برگزیت سپری کرده است.

به طور خلاصه، این لیستی بلندبالا از چیزهایی است که باید در یک دوره پنج‌ساله حل شود. سؤالی که در برابر استارمر وجود دارد، این است که آیا در صورت پیروزی، می‌تواند این آشفتگی را درست کرده و آیا او مهارت سیاسی برای ایجاد تغییری که وعده داده را دارد؟

کی‌یر استارمر کیست؟

استارمر ۶۱ساله مانند یک چهره کلاسیک به نظر می‌رسد. او در سال ۲۰۰۸ مدیر دادستانی عمومی شد و دادستانی سلطنتی انگلیس و ولز را اداره می‌کرد؛ شغلی که به خاطر آن، لقب شوالیه گرفت.

با این حال، طبق معیارهای رهبران سیاسی مدرن، استارمر شروع ساده‌ای داشت. او در سال ۱۹۶۲ متولد و در شهر کوچکی در جنوب لندن بزرگ شد. پدرش یک ابزارساز بود که در یک کارخانه کار می‌کرد و مادرش پرستار بود که از ناتوانی‌های جسمی شدید رنج می‌برد.

در حالی که استارمر هرگز ادعا نکرده که از فقر رنج برده، اما درباره مشکلات مالی خانواده‌اش صحبت کرده و به نظر می‌رسد تجربیات اولیه زندگیش سیاست او را شکل داده است.

تام بالدوین، نویسنده کتاب «کیر استارمر: بیوگرافی» به سی‌ان‌ان گفت: «او اولین رهبر حزب کارگر در نسلی است که درباره طبقات اجتماعی صحبت می‌کند. این رویکرد او را به یک مبارز جنگ طبقاتی تبدیل نمی‌کند؛ بلکه استارمر کسی است که لایه‌های مختلف غرور، آرزو و احساس گناه را می‌فهمد».

سیستم فکری استارمر

رهبر حزب کارگر در سال ۲۰۱۵ به پارلمان راه یافت و کمی بیش از یک سال بعد، وارد کابینه دولت در سایه شد. جرمی کوربین، رهبر وقت این حزب پس از همه‌پرسی سال ۲۰۱۶، استارمر را به عنوان رئیس برگزیت دولت در سایه خود برگزید.

کوربین چهره‌ای جنجالی در سیاست بریتانیا به شمار می‌رود و خدمت در تیم اصلی او چیزی است که هنوز استارمر را می‌آزارد. کوربین متعلق به جناح چپ افراطی حزب کارگر است. قبل از اینکه در سال ۲۰۱۵ به مقام رهبری برسد، کوربین در مقاطع مختلف زندگی حرفه‌ای خود از خلع سلاح هسته‌ای بریتانیا و خروج از ناتو حمایت کرده و گفته بود که این یک «تراژدی» است که اسامه بن لادن به جای محاکمه، کشته شد.

استارمر برای انتخابات سراسری ۲۰۱۷ و ۲۰۱۹ در کابینه سایه کوربین حضور داشت؛ چیزی که محافظه‌کاران مرتباً به عنوان مدرکی مبنی بر اینکه او تهدیدی برای امنیت ملی به شمار می‌رود مطرح می‌کنند.

با این حال، به دنبال تحقیقات درباره اتهامت یهودی‌ستیزی علیه رهبری کوربین، استارمر او را از حزب کارگر بیرون انداخت. استارمر همچنین گفته که با علم به شکست کوربین، از او حمایت کرد. او هم‌چنین یادآور شد که کوربین «نخست‌وزیر بهتری» از بوریس جانسون خواهد بود. استارمر همچنین استدلال می‌کند که کوربین محبوبیت حزب کارگر را بازگرداند.

نظرسنجی‌ها نشان می‌دهد که این ادعا درست است، اما منتقدان چپ‌گرای استارمر می‌گویند که او با تعهد به چندین سیاست چپ مانند ملی‌کردن خدمات عمومی، لغو شهریه دانشگاه‌ها و معکوس‌ساختن اصلاحات رفاهی جریان محافظه‌کار، از کوربین و جناح او در حزب کارگر برای به دست آوردن رهبری حزب در سال ۲۰۲۰ استفاده کرد و زمانی که به قدرت نزدیک شد، این تعهدات را کنار گذاشت.

جیمز اشنایدر، رئیس سابق روابط عمومی کوربین به سی‌ان‌ان گفت: «استارمر مرد اصول‌گرایی نیست. برای تبدیل‌شدن به رهبر حزب کارگر، کمپین او از نظر سیستماتیک غیرصادقانه رفتار کرد. بدبینی او و نداشتن سیاست‌هایی برای بهبود زندگی مردم منجر به سرخوردگی عمیقی می‌شود که می‌تواند به جناح راست کمک کند».

استارمر در مقاطع مختلفی به اتهاماتی مبنی بر اینکه از نظر سیاسی منحرف شده، پاسخ داده و گفته است که کشورش را بر حزب سیاسی خود مقدم می‌داند و تنها در صورتی اصلاح امور امکان دارد که در قدرت بود.

آیا استارمر می‌تواند بریتانیا را تغییر دهد؟

چه طرح کنونی استارمر غیرممکن، نادرست یا دقیقاً همان چیزی به نظر برسد که بریتانیا به آن نیاز دارد، اجرای سیاست بدون سرمایه سیاسی و شخصی غیرممکن است.

دومینیک گریو، یک سیاستمدار محافظه‌کار که در اوایل خدمت عمومی در دستگاه قضایی، به عنوان دادستان کل خدمت می‌کرد، از این دوره به خوی یاد می‌کند. او به سی‌ان‌ان گفت: «در زمانی بسیار دشوار که بودجه استارمر کاهش یافته بود، او بخش خود را بسیار کارآمد و مؤثر اداره کرد».

گریو افزود که استارمر توانست مدیری مؤثر باشد زیرا «درگیر سال‌ها ایدئولوژی یا کینه‌های سیاسی نیست. او می‌تواند اشتباهات را تشخیص داده و به آن رسیدگی کند».

همانطور که ممکن است متحدان استارمر این را به عنوان نقطه‌قوتی ببینند، مخالفان او در هر دو طرف طیف سیاسی، آن را نقطه‌ضعف می‌دانند.

در نگاه راست‌گرایان، استارمر مردی است که برای رسیدن به قدرت هر چیزی می‌گوید. او کسی است که برای رسیدن به قدرت، از کوربین که مخالف ناتو بوده حمایت کرده است. او خطری برای بریتانیا به شمار می‌رود.

از نگاه منتقدان چپ، او کسی است که اعتقادی به ایجاد تغییرات اساسی نداشته و پس از رسیدن به قدرت، با محافظه‌کاران تفاوتی نخواهد داشت.

اگر نظرسنجی فعلی دقیق باشد، استارمر اکثریتی تاریخی و عظیمی را در مجلس عوام کسب خواهد کرد. اما ممکن است آینده چندان ساده نباشد. با توجه به وضعیت فعلی مالی بریتانیا، شرایط پیروزی احتمالی حزب کارگر و حتی ویژگی‌های شخصیتی خود استارمر می‌تواند به این معنا باشد که او حمایت همه‌جانبه پارلمان که معمولاً رهبران از آن برخوردار هستند را دریافت نکند.

ناتوانی در تبدیل این قدرت پارلمانی به نتایج ملموس، آن هم در زمانی که رأی‌دهندگان برای چیزی متفاوت فریاد می‌زنند، می‌تواند به این منجر شود که طی پنج سال آینده، برنامه میانه‌رو و متعادل او نهایتاً یک قمار سیاسی بزرگ از آب درآید.