محورهای این روز بیش از هر چیز بر روی بحرانهای پنهان در زیرساختهای کشور متمرکز است. برق، گاز و حتی آب، سه حلقهای هستند که تداوم رشد صنعت فولاد را به نقطهای حساس رساندهاند. کارشناسان این روز بر این نکته تأکید خواهند کرد که دیگر نمیتوان توسعه فولاد را تنها با نگاه کمی و ظرفیت اسمی سنجید.
مسئله امروز، کیفیت، بهرهوری و توان رقابت در بازار جهانی است؛ جایی که فولاد سبز به یک الزام بدل شده و کشورهایی چون عربستان و عمان با سرعت به سمت تولید کیفی و کممصرف حرکت کردهاند.
با وجود این، بحث فولاد سبز برای ایران بیشتر جنبه اضطرار دارد تا انتخاب. کارشناسان یادآور خواهند شد که اگرچه شرایط کنونی اجازه تحقق کامل این استانداردها را نمیدهد، اما بیتوجهی به آن، به معنای حذف تدریجی از بازارهای جهانی است. پرسش اصلی این خواهد بود که ایران چگونه میتواند در شرایط کمبود انرژی و بحران زیرساخت، حداقل به سمت اصلاح الگوهای تولید حرکت کند و انرژی و منابع را در حلقههای پاییندست زنجیره بهینهسازی نماید.
یکی از سخنرانان شاخص این روز، محمدرضا نعمتزاده است که با نگاه انتقادی به عملکرد سالهای اخیر تأکید دارد رفع ناترازیها نیازمند همت و برنامهای جدی در سطح ملی است.
او معتقد است برای عبور از وضعیت موجود باید طی پنج سال آینده ۴۰۰ میلیون مترمکعب به ظرفیت گاز کشور اضافه شود و ۳۵ هزار مگاوات نیروگاه جدید احداث گردد؛ اعدادی که بدون تغییر رویکرد مدیریتی و ایجاد اعتماد میان دولت و بخش خصوصی، تنها بر روی کاغذ خواهند ماند.
