سیاست احداث شهرهای جدید در ایران با هدف کاهش فشارهای جمعیتی وارد شده به شهرهای بزرگ در اواخر دهه ۶۰ مطرح شد.
۱۷ شهر جدید در دهه ۶۰ و بر مبنای دو هدف کلی «اسکان سرریز جمعیت کلانشهرها» و «تامین مسکن برای پاسخ به نیاز رشد شتابان جمعیت» ایجاد شد.
ظرفیت جمعیت پذیری برای این شهرها، ۳ میلیون و ۶۴۱ هزار نفر تعریف شد؛ اما جمعیت ساکن موجود در ۱۷ شهر جدید حدود یک میلیون نفر است.
مهمترین علت خالی ماندن بیش از ۷۰ درصد ظرف جمعیتی ، به «چالشهای سکونتی موجود در این شهرها» برمیگردد.
پس از گذشت چند دهه از آغاز احداث شهرهای جدید، چالشهای گذشته ساکنان در حوزههای مختلف اجتماعی و اقتصادی حل نشده است.
آیا اجرای طرح جدید ساخت مسکن و اضافه کردن احتمالی بار ج
