با نزدیک شدن به فرصت نهایی مذاکرات وین، همچنان ۴ موضوع کلیدی مورد اختلاف وجود دارد که باید توسط تهران و غرب برطرف شوند. اگرچه تاکنون به طور رسمی هیچ ضربالاجلی تعیین نشده است، اما گاردین مدعی است اگر در دو هفته آتی پیشرفتی حاصل نشود، روند مذاکرات به پایان میرسد و خلاء خطرناکی ایجاد میشود.
بنیامین رودز، معاون سابق مشاور امنیت ملی رئیسجمهوری باراک اوباما میگوید: همزمانی پیشرفتهای نسبی در مذاکرات احیای برجام با تکاپوی پرخاشگرانه شاهینهای جنگطلب واشنگتن که در هفته اخیر با انتشار مقالاتی در رسانههای راستگرا به تقبیح دیپلماسی دولت بایدن پرداختهاند تا -مانند سال ۲۰۱۵- موج رسانهای علیه هرگونه توافق احتمالی با ایران به راه بیاندازند، خود مهر تأییدی بر پیشرفتهای اخیر، و نشانهای امیدوارکننده نسبت به احتمال دستیابی به توافق است. مصداق این گفته بن رودز را میتوان در یادداشتهای اخیر الیوت آبرامز و متیو کانتینتی در نشنالریویو، بررسی کرد.
دولت استرالیا تلاش می کند تا قصور خود را در کنترل همه گیری کووید-۱۹ از طریق پرونده جوکوویچ پنهان کند.
تحلیلگر شورای روابط خارجی اروپا بر این باور است که احتمالا ایالات متحده و ایران در نهایت بر سر یک تعهد مشترک به توافق هسته ای جدید به یک همگرایی برسند. این توافق کامل نخواهد بود، اما جایگزین ها بسیار بدتر هستند.
در حالی که مذاکرات بر سر احیای برجام میان غرب و ایران در شهر وین در جریان است، ممکن است پیشرفت در مذاکرات از یک ناحیه دور از انتظار حاصل شود: کشورهای عرب خلیج فارس.
مقامات ریاض و تهران در حال درک این موضوع هستند که روابط خصمانه آنها دیگر در خدمت منافع کشورهایشان نیست.
با رسیدن مذاکرات احیای برجام به مراحل حساس، هیچ کدام از طرفها قصد ندارند که با ابراز احساس اشتیاقشان نسبت به حصول توافق، ضعیف پنداشته شوند. با این حال هر گونه توافقی نیاز به حدی از دادن امتیاز است.
ارکان اصلی رویکرد جدید ایران در عراق، جلوگیری از درگیری مسلحانه یا خشونت گسترده در این کشور، حفظ انسجام بین گروههای شیعی، و مقاومت در برابر تشکیل دولت غیراجماعی یا هرگونه تغییر ساختار دولت عراق است.
در حالی که در طول سالهای اخیر از مزایای توافق کاسته شده، بسیاری از تحلیلگران روسی به طور خصوصی به این نتیجه رسیدهاند که پوتین در صورت لزوم میتواند با یک ایران هستهای زندگی کند.
باید به خاطر داشت که در شرایط فعلی روسیه به دنبال دستاوردهای تاکتیکی در هر بحرانی در همسایگی خود خواهد بود، و تصور وجود یک طرح استراتژیک بزرگ در پشت اقدامات مسکو، دیدگاهی اشتباه است.
