بهار 1314 در تاریخ تحولات اجتماعی، فرهنگی و سیاسی این کهن دیار، فصل مهمی به شمار می‌رود. در این ایام، سلطنت رضاشاهی به مدد اقدامات محمدعلی فروغی در قامت نخست وزیر، موج جدید سیاست‌های اجتماعی تمرکزگرایانه خود را به مرحله اجرا گذاشت. از قانون اجبار کلاه لگنی و پوشیدن کفش چرم برای مردان تا ابلاغ قانون سفت و سخت برای تغییر سنن ترحیم و ختم در ایران.

یکی دیگر از اقدامات دولت در این ایام، یکسان سازی ساعت در تمامی خاک این مرز پرگهر بود. طبق مصوبه دولت در 22 خرداد آن سال کارمندان تلگراف و ماموران بلدیه و نظمیه موظف به اجرای این مصوبه و تنظیم ساعت روزانه منطقه خود، بر اساس ساعت اعلامی پایتخت شدند. با این حال این تغییر تا هنگام راه‌اندازی رادیوی 24 ساعته دولتی ایران در 1319، کمتر مورد توجه ساکنان مناطق دور از پایتخت قرار گرفت. تا آن ایام عملا مردم با ساعت‌های محلی غروب‌کوک به رتق و فتق امور می‌پرداختند.

این اقدام با برخی مقاومت‌ها مواجه شد، حتی گفته می‌شود پس از پیروزی انقلاب در سال 1357برخی روحانیون سنتی خواهان بازگشت به مبنای ساعت پیشین شدند. برای بررسی ابعاد مختلف این تحول سیدحمید متقی پژوهشگر تاریخ ایران معاصر  با دکتر سمیه صبری عضو هیات علمی موسسه ژئوفیزیک دانشگاه تهران به گفت‌وگو نشسته‌ است.