مطالعات مدرن حوزه بانک‌داری نشان می‌دهد که چرا بانک‌ها وجود دارند، چگونه می‌توان جلوی آسیب‌پذیری آن‌ها را گرفت و چطور بحران‌های بانکی منجر به وقوع بحران‌های مالی می‌شود. سه نوبلیست امسال، نخستین بار در اوایل دهه 80 میلادی، این مطالعات را پایه‌ریزی کردند. مطالعات آن‌ها نقش کاربردی پررنگی در قانون‌گذاری در بازارهای مالی و همچنین سروکار داشتن با بحران‌های مالی ایفا می‌کند.

یکی از بزرگ‌ترین چالش‌ها در شرایط بحران مالی این است که از یک سو، سپرده‌گذاران و کسانی‌که در بانک‌ها پس‌اندازی دارند ترجیح می‌دهند هر چه سریع‌تر پول خود را دریافت کنند و از سوی دیگر، وام‌گیرندگان مثل اهالی کسب‌وکار ترجیح می‌دهند بانک‌ها به آن‌ها مهلت بدهند و کمی دیرتر وام را دریافت کنند. 

نوبلیست‌های امسال موفق شده‌اند راهکاری بهینه در این زمینه ارائه کنند. آن‌ها پیشنهاد کرده‌اند که بانک‌ها به عنوان واسطه، پول سپرده‌گذاران را از آن‌ها بپذیرند و هر زمانی که سپرده‌گذار درخواست کرد پول خود را پس بگیرد، آن را بدهند. از سوی دیگر، وام‌های بلندمدت به افراد اعطا کنند. اما چطور می‌توانند در صورت هجوم سپرده‌گذاران برای بیرون کشیدن پول خود از بانک، از وقوع بحران جلوگیری کنند؟ 

راهکار اصلی در دست دولت است. در واقع دولت به عنوان پشتوانه، بیمه سپرده‌گذاری را تامین می‌کند. این یعنی دولت و بانک مرکزی‌اش نقش آخرین وام‌دهنده یا وام‌دهنده ذخیره (زاپاس) را برای سایر بانک‌ها ایفا می‌کنند و از این طریق می‌توانند جلوی بروز بحران برای بانک‌ها را بگیرند. 

بن برنانکی عمده مطالعات خود را به رکود بزرگ اقتصادی دهه 30 میلادی اختصاص داده و در این مطالعات به این نتیجه رسیده که بانک‌ها در شرایط بحران مالی، نقشی کلیدی دارند. به همین خاطر باید جلوی سقوط بانک‌ها را گرفت و از این طریق، بحران مالی را مدیریت کرد.