هشدار وزرای دولت جورج بوش؛ زمان به نفع کی‌یف نیست!

به گزارش اکوایران، روزنامه واشنگتن‌پست یادداشت مشترکی را از  کاندولیزا رایس، وزیر امور خارجه آمریکا بین سال‌های2005 تا 2009، و رابرت گیتس، وزیر دفاع بین سال‌های 2006 تا 2011، درباره وضعیت فعلی اوکراین منتشر کرده است. به دلیل اهمیت این یادداشت برای پیش‌بینی آن‌چه در ماه‌های آتی در میدان نبرد خواهد گذشت، اکوایران آن را ترجمه کرده پ در ادامه آن را می‌خوانید:

وقتی صحبت از جنگ در اوکراین می شود، تنها چیزی که در حال حاضر مسلم است این است که جنگ و ویرانی ادامه خواهد داشت.

ولادیمیر پوتین همچنان به طور کامل متعهد است که کل اوکراین به کنترل روسیه درآی  و یا در صورت عدم موفقیت، آن را به عنوان یک کشور مترقی نابود کند. پوتین بر این باور است که سرنوشت تاریخی او بازگرداندن امپراتوری روسیه است و همانطور که زبیگنیو برژینسکی سال‌ها پیش گفت، بدون اوکراین امپراتوری روسیه نمی‌تواند وجود داشته باشد.

هر دوی ما بارها با پوتین برخورد داشته‌ایم و متقاعد شده‌ایم که او معتقد است زمان به نفعش است؛ اینکه او می‌تواند اوکراینی‌ها را فرسوده کند و اتحاد و حمایت آمریکا و اروپا از اوکراین نیز در نهایت کمتر می‌شود و شکست می‌خورد. مطمئناً با ادامه جنگ، اقتصاد و مردم روسیه آسیب خواهند دید، اما روس‌ها چیزهایی به مراتب بدتر از این را نیز تحمل کرده‌اند.

شکست برای پوتین یک گزینه نیست. او حاضر نیست چهار استان شرقی را که بخشی از روسیه اعلام کرده به اوکراین برگرداند. اگر او امسال نتواند در جنگ موفق شود، همچنان تلاش می‌کند تا کنترل مناطقی را در شرق و جنوب اوکراین حفظ کند تا در آینده از آن‌ها به عنوان سکوی پرتاب برای حملات بعدی برای تصرف بقیه سواحل دریای سیاه، کنترل کل منطقه دونباس و پس از آن حرکت به سمت غرب استفاده کند. بین تصرف کریمه و حمله سال پیش روسیه به اوکراین 8 سال فاصله بود، این یعنی می‌توانید روی پوتین حساب کنید که برای رسیدن به سرنوشت خود صبور باشد.

باید در انتظار یک «ابَر جنگ» در اوکراین باشیم؟

در همین حال، اگرچه پاسخ اوکراین به این تهاجم قهرمانانه بوده و ارتش این کشور عملکرد درخشانی داشته است، اما اقتصاد آن در حال نابودی است. میلیون ها نفر از مردم از کشور فرار کرده‌اند، زیرساخت‌های آن در حال نابودی است، و بسیاری از منابع معدنی، ظرفیت‌های صنعتی و بخش قابل‌توجهی از زمین‌های کشاورزی این کشور تحت کنترل روسیه است. توانمندی نظامی و اقتصادی اوکراین حالا تقریباً به طور کامل به حمایت‌های غرب - به ویژه آمریکا - وابسته است. در صورتی که ارتش اوکراین نتواند یک پیروزی بزرگ و قابل توجه دیگر در برابر نیروهای روسی به دست آورد -با گذشت چندین ماه از یک بن‌بست نظامی- فشارهای غرب بر اوکراین برای مذاکره درباره آتش‌بس افزایش خواهد یافت. در شرایط کنونی، هرگونه آتش‌بس نیروهای روسیه را در موقعیتی قوی قرار می‌دهد تا هر زمان که آماده باشند، حمله خود را از سر بگیرند. این غیر قابل قبول است.

تنها راه اجتناب از چنین سناریویی این است که ایالات متحده و متحدانش به سرعت و به طور چشمگیری توانمندی‌ها و تجهیزات نظامی در اختیار اوکراین را افزایش دهند تا ارتش این کشور بتواند جلوی حملات پیش‌رو پس از زمستان را بگیرد و نیروهای روسیه را در جنوب و شرق عقب براند. کنگره پول کافی برای این کار را فراهم کرده است. آنچه در حال حاضر مورد نیاز است، تصمیم ایالات‌متحده و متحدانش برای تامین سریعتر تجهیزات نظامی بیشتر برای اوکراین است، مهمتر از همه، وسایل نقلیه زرهی. موافقت روز پنجشنبه آمریکا برای ارسال «ماشین جنگی برادلی»، قابل ستایش است، اگر چه می‌توانست زودتر انجام شود. از آنجایی که برای ارسال تانک‌های سنگین آبرامز آمریکایی چالش‌های لجستیکی جدی وجود دارد، آلمان و سایر متحدان باید این نیاز را برطرف کنند. اعضای ناتو همچنین باید موشک‌های دوربرد، پهپادهای پیشرفته، ذخایر مهمات انبوه(از جمله گلوله‌های توپخانه)، قابلیت‌های شناسایی و نظارت بیشتر و سایر تجهیزات را در اختیار اوکراینی‌ها قرار دهند. این امکانات طی چند هفته مورد نیاز اند، نه چندین ماه.

به طور فزاینده‌ای اعضای کنگره و دیگران در میان عموم مردم می‌پرسند: «چرا باید اهمیت دهیم؟ این جنگ ما نیست.» اما ایالات متحده یک درس را به سختی در سالهای 1914، 1941 و 2001 آموخته است. این که حملات یک‌طرفه و تجاوز به حاکمیت قانون و نظم بین المللی را نمی‌توان نادیده گرفت.

در گذشته نهایتاً امنیت ما به خطر افتاد و به درگیری کشیده شدیم. این بار، حداقل تا اینجای کار اقتصادهای جهان قربانی تأثیر تورمی و کاهش رشد ناشی از تهاجم یک‌طرفه پوتین بوده اند. بهتر است همین حالا جلوی او را بگیریم، پیش از اینکه آمریکا و ناتو وادار به پرداخت هزینه‌های بزرگتری شوند. ما یک شریک مصمم در اوکراین داریم که مایل است عواقب جنگ را تحمل کند تا در آینده مجبور نباشیم خودمان این کار را انجام دهیم.

سخنرانی ماه گذشته ولودیمیر زلنسکی، رئیس جمهور اوکراین، در مقابل کنگره ما را به یاد درخواست وینستون چرچیل در فوریه 1941 انداخت: «ابزارهای لازم را به ما بدهید و ما کار را تمام خواهیم کرد.» ما با عزم دولت بایدن برای اجتناب از رویارویی مستقیم با روسیه موافقیم. با این حال، زمانی که پوتین از این هم جسورتر شود ممکن است این حق انتخاب را به ما ندهد. راه اجتناب از رویارویی با روسیه در آینده کمک به اوکراین برای عقب راندن مهاجم است. این درسی از تاریخ است که باید راهنمای ما باشد و ضرورت اقداماتی را نشان می‌دهد که باید انجام شوند؛ قبل از اینکه خیلی دیر شود.