سریلانکا با تکیه بر استقراض از کشورهایی مانند چین، دست به اقداماتی به امید توسعه اقتصادی زد ولی در این میان نسبت بدهی خارجی با تولید ناخالص داخلی را نسنجید و سر مست از منابع مالی خارجی که در اختیارش بود زمینه فساد و سوء استفاده مالی را گسترش داد.

هزینه های توسعه اقتصادی کابینه فاسد بیشتر از سطح واقعی برای مردم تمام شد و اقدامات پوپولیستی دولت شرایط را بدتر کرد. مردم سریلانکا حالا یکی از بیشترین تورم ها در جهان را تجربه می کنند و دولت سریلانکا حالا حتی توانایی روشن نگه داشتن چراغ ها و سیر کردن شکم مردمش را هم ندارد.