به گزارش اکوایران، ماه گذشته خاویر میلی، لیبرتارین خودخوانده، طی رقابت انتخاباتی تنگاتنگی به ریاست‌جمهوری آرژانتین انتخاب شد.

میلی در کارزار انتخاباتی‌اش گفته بود آرژانتینِ گرفتار ابرتورم بیش از 140 درصدی باید طی چرخشی صد و هشتاد درجه‌ای از ایده‌های جمع‌گرایانۀ چپ به سوی لیبرالیسم حرکت کند و به ریشه‌های لیبرالی برگردد که زمانی آرژانتین را ثروتمند کرده بود. روز گذشته هم او سخنرانی تحلیف خود را با تقبیح روند پیشین و ستایش ایدۀ آزادی آغاز کرد و گفت «امروز ناکامی گذشته را دفن می‌کنیم و همینطور نبردهایی را که تنها دستاوردشان نابودی میهن عزیزمان بوده است. امروز عصر جدیدی در آرژانتین آغاز می‌شود، عصر رفاه و صلح، عصر رشد و توسعه، عصر آزادی و پیشرفت.» در ادامه تلخیصی از سخنرانی او در مراسم تحلیف ریاست جمهوری ارائه می‌شود.

 

امروز ناکامی گذشته را دفن می‌کنیم و نبردهایی را که تنها دستاوردشان نابودی میهن عزیزمان بوده است. امروز عصر جدیدی در آرژانتین آغاز می‌شود، عصر رفاه و صلح، عصر رشد و توسعه، عصر آزادی و پیشرفت. در 1853، ما تصمیم گرفتیم که می‌خواهیم ایده‌های آزادی را بپذیریم. 

از همین رو، قانون اساسی لیبرالی تصویب شد که هدفش تضمین مزایای آزادی بود. نتایج این قانون اساسی با ریشه‌های مستحکم لیبرال، بزرگ‌ترین توسعۀ اقتصادی تاریخمان بود و قدرتی جهانی شدیم. در آغاز قرن بیستم، سواحل ما پذیرای میلیون‌ها مهاجری بود که از اروپایی ویران به اینجا پناه می‌آوردند. متأسفانه رهبری‌مان تصمیم گرفت مدلی را که ما را ثروتمند کرده بود رها کند و سراغ ایده‌های فقیرساز جمع‌گرایی برود. بیش از صد سال، رهبران ما از مدلی حمایت کردند که فقط فقر، رکود و بدبختی می‌آفرید. مدلی که می‌گوید ما شهروندان باید در خدمت سیاستمداران باشیم نه اینکه فلسفۀ وجودی سیاستمداران خدمت به شهروندان است. مدلی که همۀ جنبه‌های زندگی شهروندان را کنترل می‌کند، مدلی که کشور را غنیمتی می‌داند که باید بین خودشان و دوستانشان تقسیم کنند. آن مدل شکست خورده است. در تمام جهان شکست خورده است اما به ویژه در کشور ما شکست خورده است. 

{در ادامه میلی گفت چه میراث بدی را تحویل می‌گیرد و گفت چاره‌ای نیست مگر حمله به کسری بودجه. از نقش بانک مرکزی در افزایش تورم گفت و اضافه کرد از لحاظ علمی و نظری ثابت شده که چاپ پول باعث تورم می‌شود و اضافه کرد سیاست پولی با تأخیری 18 الی 24 ماهه عمل می‌کند و در نتیجه اگر امروز هم دست از چاپ پول بکشیم، تا دو سال آینده بهای فاجعۀ پولی این دولت را خواهیم پرداخت. 

گفت دستکاری دولت در ارز باعث کابوس اجتماعی و تولیدی شده است و سیاست‌های فعلی می‌توانند به زودی به تورم چند هزار درصدی برسند اما ما با چنگ و دندان با آن می‌جنگیم و همچنین از بدهی بیش از 500 میلیارد دلاری کشورش گفت. سال‌هاست اقتصاد رشد نکرده است و به بی‌کاری افزایش یافته و درآمد واقعی به حدود 300 دلار در ماه رسیده است که تقریباً یک ششم درآمد دهۀ 90 است، در حالی که اگر روند آن دوره ادامه پیدا می‌کرد، دوره‌ای که به آن نئولیبرالیسم لعنتی می‌گویند، حقوق‌ها حالا به ماهی سه تا سه هزار و پانصد دلار رسیده بود! آنها زندگی‌هایمان را نابود کرده‌اند، حقوق‌مان را یک دهم کرده‌اند! پس نباید تعجب کرد که 45 درصد جامعه فقیر است و ده درصد جامعه در فقر مطلق است. جایی برای بحث بین شوک و تدریج‌گرایی وجود ندارد. چون تجربه نشان داده که تمام برنامه‌های تدریجی پایان بدی داشته‌اند و تمام شوک‌ها، جز سال 1959، موفق بوده‌اند. دوم اینکه از لحاظ نظری، در کشوری با سابقۀ بد، متأسفانه آرژانتین هم یکی از آنهاست، سرمایه‌گذاری نمی‌شود مگر اینکه کسب‌وکارها شاهد تعدیل‌های مالی باشند. سوم اینکه، برای پرداختن به برنامه‌های تدریجی، پول لازم است اما باید بگویم که پولی در کار نیست. در نتیجه هیچ گزینه‌ای جز تعدیل و شوک نیست. متأسفانه این کار طبیعتاً آثاری منفی خواهد داشت اما با 12 سال گذشته چندان متفاوت نخواهد بود، به یاد بیاورید که تولید ناخالص داخلی در این سال‌ها 15 درصد کاهش یافت اما بعد از آن بازسازی آرژانتین آغاز می‌شود. در پایان مسیر، نور خواهد بود، گزینۀ دیگر اما به بدترین ابرتورم تاریخ کشور منتهی خواهد شد و ما را به ونزوئلای چاوز و مادورو می‌رساند. در نتیجه یک گزینه بیشتر نداریم و تمام زور این برنامه هم متوجه دولت خواهد بود نه بخش خصوصی. 

می‌دانیم که سخت خواهد بود، برای همین می‌خواهم جمله‌ای از یکی از رؤسای جمهور سابق آرژانتین، خولیو آرخنتینو روکا، بگویم: «در جهان هیچ چیز بزرگ و پایدار و واقعی در زمینۀ آزادی و کرامت انسان‌ها به دست نمی‌آید مگر با تلاش بسیار و قربانی کردن‌های دردناک.» 

چالش‌های ما فقط اقتصادی نیست. آرژانتین از لحاظ جرائم هم به حمام خون تبدیل شده و خلافکاران آزادند، قاچاق مواد مخدر به خیابان‌ها آمده. نیروهای امنیتی تحقیر شده‌اند و طبقۀ سیاسی به آنان پشت کرده. دورۀ تداوم جرائم به پایان رسیده است. نیمی از جمعیت ما فقیر است. بیش از 20 میلیون آرژانتینی نمی‌توانند زندگی شرافتمندانه‌ای داشته باشند. به قول خسوس هوئرته سوتو، برنامه‌های ضدفقر، فقر بیشتر تولید می‌کنند. تنها راه خروج از فقر، آزادی است. در بحث سواد، آرژانتین 66 از 81 است اما نخستین کشور آمریکای لاتین بود که بی‌سوادی را پایان داد. 

نظام بهداشت کاملاً از هم پاشیده است. بیمارستان‌ها مشکل دارند و درآمد پزشکان ناچیز است و آرژانتینی‌ها به بهداشت اولیه دسترسی ندارند. اگر از لحاظ بهداشتی مانند باقی جهان بودیم، طی پاندمی سی‌هزار نفر می‌مرد اما به لطف دولتی که مراقب شماست و ناکارآمدی‌اش، صدوسی هزار نفر جانشان را از دست دادند.

و بعد از این گفت که سیاستمداران این همه از این می‌گویند که به فکر مسائل عمومی هستند اما پول‌هایی که خرج می‌شوند فقط به سود خودشان است. در همۀ حوزه‌ها، وضع آرژانتین اورژانسی است. فقط 11 درصد از جاده‌ها وضع مناسبی دارند و سالانه پانزده هزار آرژانتینی جان خودشان را در تصادفات از دست می‌دهند. نه گزینۀ دیگری داریم و نه زمانی. کشورمان به عمل احتیاج دارد، عملی فوری. طبقۀ سیاسی، کشور را در لبۀ بزرگ‌ترین پرتگاه تاریخ‌مان گذاشته است. من تمایلی به اتخاذ تصمیم‌های دشوار هفته‌های آینده نداشتم اما متأسفانه چاره‌ای برایمان نگذاشته‌اند. تعهد ما به مردم آرژانتین پا برجاست و تصمیمات لازم را برای اصلاح 100 سال هدر رفته اتخاذ می‌کنیم، حتی اگر در ابتدا دشوار باشد. یادتان باشد که در کوتاه مدت، وضعیت سخت‌تر خواهد شد اما بعد ثمراتش را خواهیم چشید. 

همه چیز از دست نرفته است، چالش‌ها دشوارند اما باید بر آنها غلبه کنیم. صد سال ناکامی، یک روزه از بین نمی‌رود اما آن فرایند در یک روز آغاز می‌شود و امروز، همان روز است. تمام چیزهای لازم برای ساخت کشوری که رؤیایش را داشته‌ایم در اختیارمان است: منابع، مردم و خلاقیت و مهم‌تر از همه، عزم رفتن به جلو را داریم. امروز بار دیگر به سوی ایده‌های آزادی حرکت می‌کنیم، به سوی لیبرالیسم و ایده‌های مهم‌ترین رهبر فکری آزادی، پروفسور آلبرتو بنه لیچ جونیور، حرکت می‌کنیم که می‌گوید لیبرالیسم احترام بی‌قید و بند به پروژۀ زندگی دیگران است و بر اصل عدم تخاصم و دفاع از حق حیات، آزادی و مالکیت پا برجاست و بنیادین‌ترین نهادهایش مالکیت خصوصی، بازارهای آزاد و فارغ از مداخلۀ دولتی، رقابت آزاد، تقسیم کار و همکاری اجتماعی است. این تعریف، خلاصۀ ماهیت قرارداد اجتماعی جدیدی است که آرژانتینی‌ها برگزیده‌اند. 

این قرارداد اجتماعی، حکومت جدیدی را ارائه می‌دهد، حکومتی که به دنبال هدایت زندگی‌هایمان نیست و مراقب حقوقمان است. به طبقۀ سیاسی آرژانتین هم بگویم که برای صاف کردن کینه‌های قدیمی یا دعوا بر سر قدرت نیامده‌ایم. پروژۀ ما پروژۀ قدرت نیست، پروژه‌ای برای کشور است. ما هیچ گونه دو رویی و مداخله‌ای در برنامۀ انتخابی آرژانتینی‌ها را تحمل نخواهیم کرد. به همۀ رهبران سیاسی، اتحادیه‌های تجاری و کسب و کار که می‌خواهند به آرژانتین جدید بپیوندند می‌گویم که با آغوش باز از شما استقبال می‌کنیم. مهم نیست از کجا می‌آیید یا قبلاً چه کرده‌اید، تنها مسئلۀ مهم این است که می‌خواهید به کجا بروید. به کسانی که می‌خواهند با خشونت یا دیگر ابزارها مانع برنامه‌ها شوند می‌گویم که با رئیس‌جمهوری رو به رو خواهید شد که در تعهداتش متزلزل نمی‌شود. نه تسلیم می‌شویم و نه عقب می‌نشینیم. با تغییرات مورد نیاز کشور به پیش می‌رویم چون باور داریم که فقط آزادی است که می‌تواند ما را از این چاله‌ای که در آن انداخته‌اند بیرون بیاورد. 

در انتها، بگذارید روشن بگویم، امروز، عصر جدیدی در آرژانتین آغاز می‌شود. چالش‌های عظیمی پیش روی ماست اما توان مردم با شیوۀ مواجهه با آنها مشخص می‌شود. چالش بزرگی است اما با آن مواجه می‌شویم، با عزم راسخ و خستگی ناپذیر کار می‌کنیم و به مقصدمان می‌رسیم. تصادفی نیست که این تحلیف ریاست‌جمهوری با عید حنوکا، جشن نور، هم‌زمان شده است چرا که این عید ماهیت آزادی را گرامی می‌دارد. جنگ مکّابیان نماد پیروز ضعفا بر قدرتمندان، افراد اندک بر افراد بسیار، نور بر تاریکی و مهم‌تر از همه، حقیقت بر دروغ است. چون می‌دانید که ترجیح می‌دهم حقیقت سخت را به شما بگویم تا دروغ آسان را. باور دارم که پیروز می‌شویم. یادم می‌آید که وقتی دو سال پیش همراه با دکتر ویلاروئل، معاون رئیس‌جمهور امروز کشور، در مقام نماینده وارد این خانه شدیم، در مصاحبه‌ای به من گفتند اما اگر فقط دو نفر از 257 نفرید، نمی‌توانید کاری کنید. و یادم هست که آن روز پاسخم نقل قولی از کتاب مکّابیان 3:19 بود که می‌گوید «پیروزی در جنگ بسته به فراوانی لشکر نیست و قدرت از آسمان می‌رسد.» از همین رو، خدا آرژانتین را متبرک کند و باشد که نیروهای آسمان در این چالش همراه‌مان باشند. 

خیلی ممنونم. دشوار خواهد بود اما از پسش برمی‌آییم. 

زنده باد آزادی لعنتی 

زنده باد آزادی لعنتی

زنده باد آزادی لعنتی