به گزارش اکوایران، مدیران گذشته شهری اعلام کرده بودند مسیرهای خودرو محور میدان امام خمینی حذف و این میدانگاه به‌طور کامل به پیاده‌راه تبدیل می‌شود. صفا صبوری دیلمی - معاون عمرانی وقت شهرداری تهران - هم درباره جزئیات این پروژه با تاکید بر اینکه بام سبز و ایجاد فضایی تنها برای تردد عابران پیاده از ویژگی‌های پلازای امام خمینی است، به رسانه‌ها گفته بود: «بیشتر از 4 هکتار میدانگاه شهری ایجاد می‌شود و میدان امام خمینی دوباره به آن شخصیت و اصالت خود برمی‌گردد.»

اما مدیران کنونی شهرداری ترجیح دادند این میدان دوباره آسفالت شود. تاکید مدیران شهری دوره گذشته، کاهش مسیرهای خودرو محور در سطح شهر و گسترس مسیرهای پیاده‌راه بود؛ موضوعی که چندان با نگاه مدیران کنونی پایتخت همخوانی ندارد؛ از آسفالت کردن مسیر پیاده‌روی پرحاشیه 17 شهریور و حذف سنگ‌فرش‌های این پیاده‌رو گرفته تا باز کردن میدان امام خمینی برای راحتی بیشتر خودروسواران. این در حالی است که نسخه بسیاری از شهرهای دنیا برای کاهش آلودگی هوا، حذف خودرو از محدوده‌های مرکزی شهر است. فرش قرمز برای خودروهای شخصی درحالی در منطقه 12 تهران پهن می‌شود که شهردار تهران در برنامه‌هایش بر شهری انسان‌محور تاکید داشت.

روز گذشته باز هم شهرداری تهران درخصوص بی‌اثر کردن یک پروژه انسان‌محور تذکر گرفت. سید جعفر تشکری هاشمی - رئیس کمیسیون عمران و حمل و نقل شورای شهر تهران - در مورد تردد خودروهای شخصی در پیاده‌راه استاد شهریار گفت: این پیاده‌راه نسبتاً جدیدالاحداث که در پهنه رودکی و در کنار تالار وحدت قرار دارد، به عنوان یک مسیر فرهنگی برای شهر تهران با صرف هزینه‌ زیاد در سال ۹۹ به محلی برای اجتماع هنرمندان و شهروندان تبدیل شد، اما متأسفانه در ماه‌های اخیر به جولانگاه خودروهای شخصی مبدل شده است. تلاش مدیریت شهری در سال‌های گذشته، زیست‌پذیر کردن شهر تهران و بهره‌وری هرچه بهتر و بیشتر از فضاهای فرهنگی برای گسترش شادی و نشاط شهروندان استوار بوده است و بی‌توجهی برخی از مدیران شهریِ حال حاضر به چنین مؤلفه‌هایی، اسباب کاهش سرمایه اجتماعی و بی‌اعتمادی مردم را فراهم آورده است.

او در ادامه تذکر خود از شهرداری منطقه ۱۱ و همچنین سازمان زیباسازی، خواستار رسیدگی فوری به این مسأله و جلوگیری از حولان خودروها در این گذرگاه فرهنگی شد.

تشکری هاشمی درخصوص رویکرد مدیران شهری به پروژه‌های انسان‌محور به اکوایران می‌گوید: ریشه این موضوع در عدم آگاهی از نیازهای شهروندان و بی‌توجهی به رویکردهای جهانی درخصوص کیفیت زندگی شهری است.

او ادامه می‌دهد:‌ نگاهی در دهه 60 میلادی و قبل از آن وجود داشت که شهر را برای حضور خودروها مهیا می‌کردند و برنامه‌ریزی‌ها در جهت حرکت راحت‌تر خودروها بود؛ مثلا با ایجاد پارکینگ، بزرگراه، خیابان و ...، اما در دهه 70 میلادی نگاه دنیا عوض شد و بر اساس کیفیت زندگی مردم شهر نیازهای شهرها تنظیم شد  و اولویت به شهرهای انسان‌محور داده شد و آرامش و کیفیت آمد و شد و رفاه همه شهروندان مورد توجه قرار گرفت، نه فقط شهروندان خودروسوار.

تشکری هاشمی یادآوری می‌کند:‌ این رویکرد در شهرداری تهران اواسط دهه 80 شمسی شروع شد اما متاسفانه در دو سال اخیر در این حوزه عقبگرد داشتیم. خیابان‌های 17 شهریور، شهریار و برخی گذرهای دیگر به‌جای حضور عابران پیاده به جولانگاه خودروها تبدیل شده‌اند که این نگاه رو به عقب، کیفیت زندگی در شهر را کاهش می‌دهد. مدیران شهری باید تجارب جهانی را مطالعه کنند و از رویکردهای انسان‌محور بیشتر استقبال کنند. اقدامات اخیر به معنی هدررفت سرمایه و ایجاد حس ناامیدی در شهروندان و احیای تفکر مربوط به 70 سال گذشته است.