به گزارش اکوایران، «رهبر ما تا ابد» شعاری بود که در دوران رئیس جمهور حافظ اسد، پدر رئیس جمهور امروز سوریه، اغلب روی دیوار خیابان‌های سوریه دیده می‌شد.

در دهه 1990، این چشم انداز که رهبر سوریه برای همیشه زنده بماند، منبع طنز تلخ برای بسیاری از سوری‌ها بود. حافظ اسد در ژوئن 2000 درگذشت. در نهایت او جاودانه نبود. اما حکومت او تحت رهبری پسرش بشار اسد به حیات خود ادامه می‌دهد.

به نوشته سی‌ان‌ان، لحظاتی وجود داشت که بقای حکومت بشار در هاله‌ای از ابهام به نظر می‌رسید. هنگامی که بهار عربی در سال 2011 در سراسر منطقه شکل گرفت، حکومت‌های مستبد در تونس، مصر و لیبی را سرنگون کرد و اعتراضات گسترده‌ای در یمن، بحرین و سوریه آغاز شد، برخی شروع به نوشتن سنگ‌قبرنویسی برای خاندان اسد کردند.

اما متحدان سوریه - ایران، حزب الله لبنان و روسیه - به کمک آمدند. در چند سال گذشته، به نظر می‌رسید مبارزه در سوریه، بین یک دولت در دمشق و یک اپوزوسیون تقسیم شده و اغلب افراطی، در جای خود منجمد شده است.

بشار اسد که زمانی از سوی همتایان خودکامه عرب خود رانده شده بود، به تدریج دوباره احترام بدبینانه‌ای را به دست می‌آورد که رژیم‌های عربی برای یکدیگر قائل هستند.

حافظ اسد

حافظ اسد، رئیس جمهور فقید سوریه، به مناسبت شانزدهمین سالگرد جنبشی که او را در 16 نوامبر 1987 به قدرت رساند، از ماشین خود برای جمعیت در خیابان‌های دمشق دست تکان می‌دهد

آیا کابوس جنگ داخلی سوریه رو به پایان بود؟ آیا بشار اسد پیروز شده بود؟ یقیناً این فرض مسلم برای بسیاری بود -‌آن هم با وجود این واقعیت‌ها که بخش‌های وسیعی از سوریه توسط شبه‌نظامیان کرد مورد حمایت آمریکا و گروه‌های سنی مورد حمایت ترکیه کنترل می‌شد، این‌که حزب‌الله، ایران و روسیه حکومت  را حمایت می‌کردند، این‌که آمریکا مناطقی در شرق سوریه را تحت کنترل داشت، این‌که اسرائیل هر زمان و هر کجا که صلاح می‌دانست حملات هوایی انجام می‌داد و این‌که داعش، اگرچه شکست خورده بود، اما همچنان موفق می‌شد حملات ضربتی انجام دهد. در واقع، همین که دولت دمشق پس از همه این‌ها هم‌چنان پابرجا بود، به خودی خود یک دستاورد به نظر می‌رسید.

با این حال، این توهم پیروزی اسد بود که ناگهان در این هفته پس از حمله مخالفان به رهبری جبهه النصره در هم شکسته شد، که زمانی وابسته به القاعده بود – که به هیات تحریر الشام تغییر نام داد و تنها در 72 ساعت موفق به پیشروی تا مرکز حلب شد.

شامگاه شنبه، حساب‌های سوری در رسانه‌های اجتماعی درباره فروپاشی نیروهای دولتی در بخش شمالی این کشور، با پیشروی شورشیان به سمت شهر مرکزی حماه، صحبت می‌کرد. در اوایل سال 1982، در همین شهر بود که پدر بشار به ارتش و سرویس‌های اطلاعاتی خود دستور داد تا هزاران نفر از مخالفانش را به گلوله ببندد و به قیام اخوان‌المسلمین پایان داد.

چرا در عرض چند روز سد شکسته شد؟

توضیح واضح این است که متحدان کلیدی سوریه - روسیه، ایران و حزب الله - همگی تحت فشار هستند و گارد خود را پایین آورده بودند.

حزب‌الله - که نقش کلیدی در تقویت حکومت در تاریک‌ترین روزهای جنگ داخلی داشت - پس از 7 اکتبر 2023 بیش‌تر نیروهای خود را برای مبارزه با اسرائیل به خانه بازگرداند.

روسیه نیز پس از اعزام نیروها و هواپیماهای جنگی به سوریه در سپتامبر 2015، نقش کلیدی در تقویت دولت در دمشق ایفا کرد. با این حال اکنون اولویت اصلی مسکو جنگ در اوکراین است. و در نهایت، مستشاران و تاسیسات نزدیک به ایران در سوریه در یک سال گذشته مورد حملات مکرر اسرائیل قرار گرفته‌اند.

فراتر از همه این‌ها، واقعیت اساسی طول عمر است. سلسله اسد از سال 1971 به مدت 53 سال در قدرت بوده است. در حالی که صرف بقای آن یک دستاورد است، چیز دیگری برای نشان دادن ندارد.

فساد فراگیر و سوء مدیریت حتی قبل از شروع جنگ داخلی در سال 2011 باری بر اقتصاد سوریه بود. این جنگ صدها هزار کشته برجای گذاشته است، در حالی که میلیون ها نفر دیگر یا در داخل آواره شده‌اند یا مجبور به تبعید شده‌اند.

بارها و بارها از سال 1971، خاندان اسد از چالش‌های داخلی و خارجی جان سالم به در برده است. با این حال هیچ چیز، نه رژیم‌ها، نه رهبران، تا ابد باقی نمی‌ماند. همه چیز در نهایت به پایان می‌رسد.