رهبر شورشیان سوری، احمد الشرقا، که بیشتر با نام ابو محمد الجولانی شناخته می‌شود، در بیانیه‌ای به رویترز گفت: «نیروهای امنیتی رژیم پیشین را منحل خواهیم کرد و زندان‌های بدنام آن را تعطیل خواهیم کرد.»

سوریه طی پنج دهه حکومت خانواده اسد یکی از سرکوبگرترین دولت‌های پلیسی خاورمیانه بود. الشرقا [جولانی]، که گروه هیئت تحریر الشام (HTS) وابسته به القاعده سابق اکنون قدرتمندترین نیروی این کشور است، باید بین خواسته‌های عدالتِ قربانیان و نیاز به جلوگیری از انتقام‌جویی خشونت‌آمیز و تأمین کمک‌های بین‌المللی توازن ایجاد کند.

سوری‌ها به زندان‌های بدنامی که رژیم اسد تخمین زده می‌شود ده‌ها هزار بازداشت‌شده را در آن نگهداری کرده، هجوم آورده‌اند و با ناامیدی به دنبال عزیزان خود هستند. برخی زنده آزاد شده‌اند، برخی دیگر در میان کشته‌شدگان شناسایی شده‌اند، و هزاران نفر دیگر هنوز پیدا نشده‌اند.

الشرقا در بیانیه‌ای جداگانه در کانال تلگرام تلویزیون دولتی سوریه گفت افرادی که در شکنجه یا قتل بازداشت‌شدگان دست داشته‌اند تحت تعقیب قرار خواهند گرفت و بخشش غیرممکن است.

او گفت: «ما آن‌ها را در سوریه تحت تعقیب قرار خواهیم داد و از کشورها می‌خواهیم افرادی که فرار کرده‌اند را تحویل دهند تا عدالت اجرا شود.»

جهان با دقت نظاره می‌کند که آیا حاکمان جدید سوریه می‌توانند کشور را تثبیت کنند و از انتقام‌جویی خشونت‌آمیز پس از یک جنگ داخلی 13 ساله که بر اساس خطوط فرقه‌ای و قومی شکل گرفته بود، جلوگیری کنند یا خیر.

محمد البشیر، مردی که توسط نیروهای الشرقا [جولانی] به‌عنوان رهبر دولت موقت تا ماه مارس منصوب شده است، گفت که هدف او بازگرداندن میلیون‌ها پناهنده، ایجاد وحدت و ارائه خدمات اساسی است.

اما دولت جدید منابع بسیار کمی دارد، او به روزنامه ایتالیایی ایل کوریرا دلا سرا گفت:

«ما هیچ ارز خارجی نداریم و در مورد وام‌ها و اوراق قرضه هنوز در حال جمع‌آوری داده‌ها هستیم. بنابراین بله، از نظر مالی وضعیت بسیار بدی داریم.»

البشیر که پیش‌تر اداره یک منطقه کوچک تحت کنترل شورشیان در شمال غربی سوریه را بر عهده داشت، این سخنان را اظهار کرد.

بازسازی سوریه پس از جنگ داخلی که صدها هزار نفر را به کام مرگ کشاند، شهرها را به ویرانه تبدیل کرد و اقتصاد را تحت تحریم‌های بین‌المللی از بین برده است، یک کار عظیم است. میلیون‌ها پناهنده پس از یکی از بزرگ‌ترین جابه‌جایی‌های انسانی در دوران مدرن، همچنان در اردوگاه‌ها زندگی می‌کنند.