جنگ‌جویان به جای جنگ‌طلبان؛ چرا ترامپ تیم امنیت ملی را به سربازان جنگ عراق و افغانستان سپرد؟

به گزارش اکوایران، در آغاز دوره نخست ریاست‌جمهوری دونالد ترامپ، او چندین سمت ارشد را به ژنرال‌های بازنشسته‌ای سپرد که در دوران پس از حملات ۱۱ سپتامبر، در جنگ‌های عراق و افغانستان در موقعیت‌های رهبری ارتش خدمت کرده بودند. 

اکنون، گروهی از نیروهای پیاده‌نظام، سربازان و افسران جوانی که بیشتر مجری سیاست‌های جنگ موسوم به «جنگ علیه ترور» بوده‌اند تا برنامه‌ریزان آن، در میان مشاوران و مقامات ارشد دولت ترامپ قرار دارند. 

معاون رئیس‌جمهور جی‌دی ونس، وزیر دفاع پیت هگست، مشاور امنیت ملی مایک والتز و مدیر اطلاعات ملی تولسی گبرد همگی در زمان اعزام به عراق و افغانستان در صفوف نیروهای با درجات پایین تا متوسط بودند. تنها والتز، که پیش‌تر عضو نیروهای ویژه بوده است، بیش از ۵۰ سال سن دارد. 

به نوشته سی‌ان‌ان، این افراد اکنون بخش کلیدی تیم امنیت ملی ترامپ را تشکیل می‌دهند و نماینده نسلی از کهنه‌سربازان جوانی هستند که اغلب گروهی سرخورده و به‌طور ذاتی نسبت به نهادهای سنتی بدبین هستند؛ نهادهایی که بسیاری از آن‌ها را به دلیل ناکامی سال‌ها جنگ بی‌نتیجه در خاورمیانه مقصر می‌دانند.

این دیدگاه کاملاً با مواضع ترامپ هماهنگ است، از جمله تمایل او به اجتناب از به‌کارگیری ارتش آمریکا در خارج از کشور و بی‌اعتمادی گسترده‌تر او به نهادهای دولتی و به‌اصطلاح «دولت پنهان».

بسیاری از منصوبان ترامپ که از صفوف سربازان جنگ علیه ترور آمده‌اند - به‌ویژه گبرد و هگست - با انتقادات شدیدی از هر دو جناح سیاسی مواجه شده‌اند. منتقدان آن‌ها را فاقد صلاحیت لازم برای تصدی سمت‌های سطح بالای کابینه می‌دانند، چرا که این پست‌ها به‌طور سنتی نیازمند تجربه در سیاست‌گذاری استراتژیک خارجی یا مدیریت یک سازمان بزرگ هستند. 

با این حال، هر دو استدلال می‌کنند که تجربه آن‌ها در میدان‌های نبرد، درک عمیقی از پیامدهای تصمیمات سیاست‌گذاری واشنگتن به آن‌ها داده است.

هفته گذشته، نقش برجسته هگست و ونس در یک نشست ناتو در بروکسل و کنفرانس بین‌المللی امنیتی در مونیخ به‌وضوح به نمایش گذاشته شد. هر دو مواضعی را مطرح کردند که به‌خوبی با سیاست خارجی پوپولیستی ترامپ همخوانی دارد. هگست، سرباز سابق، از اروپا خواست «مسئولیت امنیت خود را بر عهده بگیرد» و از شرکای ناتو خواست هزینه‌های دفاعی خود را افزایش دهند.

در همین حال، ونس که در نیروی تفنگداران دریایی خدمت کرده است، در سخنرانی شدید اللحنی خطاب به متحدان اروپایی، تهدیدات ناشی از روسیه و چین را کم‌اهمیت دانست و دموکراسی‌های اروپایی را به سرکوب آزادی بیان و امتناع از همکاری با احزاب راست افراطی متهم کرد - سخنانی که بوریس پیستوریوس، وزیر دفاع آلمان، آن را «غیرقابل‌قبول» توصیف کرد.

«اعزام به جنگ با بهانه‌های دروغین»

کهنه‌سربازان حاضر در کنگره، چه دموکرات و چه جمهوری‌خواه، اذعان دارند که سربازان سابق جنگ علیه ترور می‌توانند پیام‌رسانان قدرتمندی برای نارضایتی‌های گسترده‌تر اجتماعی باشند.

جیسون کرو، نماینده دموکرات و تکاور سابق ارتش که سه دوره در عراق و افغانستان خدمت کرده است، می‌گوید: «از نظر سیاسی، ‌سربازان جنگ علیه ترور اغلب نسبت به سیاست بدبین‌ترند و بسیاری از آن‌ها دریافته‌اند که ما در بسیاری از موارد تحت بهانه‌های دروغین به جنگ فرستاده شدیم و احساس کردند که سیستمی که قرار بود نظارت و کنترل ایجاد کند، نه فقط یک‌بار، بلکه بارها و بارها شکست خورد.» 

کرو افزود: «ارتباطی که بین این کهنه‌سربازان و بدنه رأی‌دهندگان آمریکایی وجود دارد، عمیقاً ناشی از سرخوردگی از وعده‌های عمل‌نشده و احساس فریب‌خوردگی است - چه این سرخوردگی ناشی از مشکلات اقتصادی و رکود تاریخی در تحرک اجتماعی باشد، یا ناشی از وعده‌های شکسته‌شده در جنگ علیه ترور.» 

او ادامه داد: «در هر دو مورد، این نهادها و سیستم ما بودند که مردم را ناامید کردند … و این سرخوردگی واقعی است.»

به گفته الیسون جسلاو، ‌سرباز سابق جنگ عراق و رئیس یک سازمان آگاهی‌بخشی کهنه‌سربازان جنگ علیه ترور در واشنگتن، ‌سربازان این جنگ‌ها از اقتدار اخلاقی منحصربه‌فردی برای محکوم کردن نخبگان سیاسی سنتی برخوردارند. او گفت که در حالی که این نسل از کهنه‌سربازان با چالش‌هایی مانند خودکشی و PTSD (اختلال استرسی پس از سانحه) دست‌وپنجه نرم کرده‌اند، سیاستمدارانی که مسئول این جنگ‌ها بوده‌اند، تأثیری از این مسائل نمی‌پذیرند. جسلاو افزود: «ما در جایگاهی هستیم که به ما اختیار خاصی می‌دهد.» 

«سلام نظامی بده و دستورات را اجرا کن» 

در دولت نخست ترامپ، مجموعه‌ای از ژنرال‌های سه و چهار ستاره، چه در سمت‌های رسمی و چه بازنشسته، از جمله جیم متیس، اولین وزیر دفاع او، مارک میلی، رئیس ستاد مشترک ارتش، و جان کلی، رئیس دفتر کاخ سفید، اغلب با تلاش‌های خود برای تعدیل غریزه‌های سیاست خارجی معامله‌محور یا انزواگرایانه ترامپ، او را ناامید می‌کردند.

یکی از مقامات سابق دولت آمریکا که به ترامپ نزدیک است، می‌گوید بخشی از جذابیت انتخاب افرادی مانند هگست و گبرد دقیقاً در این است که آن‌ها ژنرال نبودند. 

او افزود که انتصاب افسران رده پایین‌تر و سربازان وظیفه به سمت‌های ارشد، هم نوعی رد مستقیم نخبگان سنتی - مانند ژنرال‌های چهار ستاره - محسوب می‌شود و هم به‌عنوان نوعی تضمین برای ترامپ عمل می‌کند که این مقامات مطابق خواسته‌های او عمل خواهند کرد.

این مقام سابق گفت: «او به دنبال افرادی است که فقط سلام نظامی بدهند و اجرا کنند. این‌ها افرادی هستند که در پنج تا هفت سال گذشته برای گذران زندگی کار کرده‌اند، در مقایسه با ژنرال‌های بازنشسته‌ای که در هیئت‌مدیره‌ها فعالیت داشتند و در زمانی که در قلب مسائل بودند، همه‌چیز برایشان آماده و مهیا بود.»

این افراد همچنین ممکن است وابستگی چندانی به نهادهای قدرت چندملیتی سنتی، مانند ناتو نداشته باشند، نهادهایی که ژنرال‌های پیشین ترامپ به دنبال حفاظت از آن بودند - چراکه در سطح رهبری، مستقیماً با این سازمان‌ها تعامل نداشته‌اند. 

علاوه بر این، آن‌ها ممکن است نسبت به استفاده از نیروهای آمریکایی در درگیری‌های جهانی محتاط‌تر باشند - مسئله‌ای که ترامپ در دوره نخست ریاست‌جمهوری‌اش با خروج نیروهای آمریکایی از درگیری‌های متعدد دنبال کرد. طبق پژوهش مؤسسه «پیو»، اکثر کهنه‌سربازان جنگ علیه ترور معتقدند که جنگ‌های عراق و افغانستان ارزش جنگیدن نداشتند.

تولسی گبرد در سال ۲۰۱۹، زمانی که هنوز عضو حزب دموکرات بود، گفت: «دلیل اینکه من در این مسئله، یعنی پایان دادن به جنگ‌های بیهوده برای تغییر رژیم‌ها، تا این حد صریح صحبت می‌کنم، این است که هزینه انسانی سنگین این جنگ‌ها را از نزدیک دیده‌ام و اثرات آن را بر برادران و خواهران خود در نیروهای مسلح لمس کرده‌ام. من هر کاری که بتوانم انجام خواهم داد تا مانع از آن شوم که مردان و زنان ما به مناطق خطر فرستاده شوند و در جنگ‌های بی‌فایده و زیان‌بار بجنگند.» 

اما این دیدگاه را نباید با انزواگرایی اشتباه گرفت. دن کرنشاو، نماینده جمهوری‌خواه و افسر سابق نیروی ویژه «سییل» نیروی دریایی، خاطرنشان کرد که ترامپ در اوایل دوره نخست ریاست‌جمهوری‌اش، نیروهای بیشتری را برای مبارزه با داعش به سوریه اعزام کرد. 

کرنشاو گفت: «این‌طور نیست که ترامپ از نیروی نظامی استفاده نکرده باشد.» اما رهبران سیاسی در واشنگتن هرگز نتوانستند به‌درستی دلایل ادامه جنگ در افغانستان را توضیح دهند. وی افزود: «به همین دلیل است که مردم آمریکا از این جنگ‌ها خسته می‌شوند، به دلیل تمایل به اجتناب از اتلاف منابع.» 

او ادامه داد که کهنه‌سربازان جنگ علیه ترور «سال‌ها به دنبال رهبری بهتر بودند.»

اختلاف بر سر شایستگی

برخی ‌سربازان این جنگ‌ها که با سی‌ان‌ان صحبت کردند، تأکید داشتند که همه کهنه‌سربازان، چه از نظر سیاسی و چه از نظر تجربه جنگی، یکسان نیستند. آن‌ها به تفاوت‌های چشمگیر در تجربه جنگی مقامات مختلف دولت ترامپ اشاره کردند، چراکه میزان درگیری و خشونتی که سربازان در طول سال‌های مختلف تجربه کرده‌اند، بسیار متفاوت بوده است. در میان ‌سربازان جنگ علیه ترور، اختلافات داخلی بر سر مشروعیت خدمت دیگر کهنه‌سربازان نیز امری رایج است. 

سث لین، افسر بازنشسته نیروی تفنگداران دریایی که اکنون یک مؤسسه غیرانتفاعی برای کمک به کهنه‌سربازان جهت ورود به عرصه سیاست را اداره می‌کند، گفت که مایک والتز، در مقایسه با سه نفر دیگر، از نظر بسیاری در هر دو جناح سیاسی، فردی نسبتاً متمایل به نهادهای سنتی است.

این امر به‌ویژه در مقایسه با افرادی مانند پیت هگست و تولسی گبرد صادق است، چراکه به نظر می‌رسد این دو نفر نسبت به نهادی که زمانی در آن خدمت می‌کردند - ارتش آمریکا - دلخوری و نارضایتی شدیدی دارند.

هگست به‌شدت سیاست‌های تنوع، برابری و شمول در ارتش را هدف قرار داده، در حالی که گبرد با شدت از «جنگ‌طلبان» در واشنگتن انتقاد کرده است.

در همین حال، ونس نقش خدمت نظامی خود را کمتر در روایت سیاسی‌اش برجسته کرده است.

کرو و جسلاو هر دو استدلال کردند که برخی از منصوبان ترامپ از اعتمادی که مردم به کهنه‌سربازان به دلیل سابقه خدمتشان دارند، سوءاستفاده می‌کنند. جسلاو به‌طور خاص به حمایت هگست از نظامیانی اشاره کرد که به جنایات جنگی متهم شده بودند.

در سال ۲۰۱۹ گزارش شد که هگست، در دوران فعالیت خود در شبکه فاکس نیوز، به‌طور خصوصی ترامپ را ترغیب کرد تا چندین مجرم جنگی محکوم‌شده را عفو کند. در نهایت، ترامپ دو عضو ارتش را عفو کرد و درجه یک عضو نیروی ویژه «سییل» نیروی دریایی را که تنزل رتبه یافته بود، بازگرداند.

این اقدام بحث‌برانگیز برخلاف توصیه مارک اسپر، وزیر دفاع وقت، و سایر رهبران ارشد نظامی بود، مبنی بر این که عفو ریاست‌جمهوری ممکن است به اعتبار نظام قضایی ارتش آسیب برساند.

کرو در این‌باره گفت: «این تناقض از دید من پنهان نیست که کسی ... از آن احترام و اعتبار بهره ببرد و بعد از آن برای تضعیف همان سیستم استفاده کند.»