خطر پیشروی دونالد ترامپ کاملاً مشهود بود. این داستان نهتنها توجهها را به ارتباط او با یک مجرم جنسی محکومشده جلب میکرد، بلکه خطر شکاف بیشتر میان رئیسجمهور و برخی از سرسختترین حامیانش را نیز در بر داشت. کاخ سفید بهسرعت نتیجه گرفت که باید با تمام قوا واکنش نشان دهد.
روز سهشنبه، ۱۵ ژوئیه، روزنامه والاستریت ژورنال با تیم ترامپ تماس گرفت و اعلام کرد که قصد دارد گزارشی منتشر کند که در آن ادعا شده ترامپ یک شعر مبتذل و طرحی ساده بهعنوان بخشی از مجموعهای برای جشن تولد ۵۰ سالگی جفری اپستین نوشته و طراحی کرده است.
این ادعا در هر زمانی میتوانست دردسرساز باشد، اما در آن مقطع، زمانبندی برای رئیسجمهور فاجعهبار بود. ماجرای اپستین به بزرگترین بحران دوران ریاستجمهوری او تبدیل شده بود. حامیان تندروی «ماگا» از امتناع دولت ترامپ در انتشار پروندههای دولتی مربوط به این مجرم جنسی خشمگین شده بودند.
ترامپ و سخنگوی وفادارش، کارولین لویت، گزینهٔ هستهای را انتخاب کردند. آنها از داخل هواپیمای ریاستجمهوری (ایرفورس وان) با اِما تاکر، سردبیر بریتانیایی والاستریت ژورنال تماس گرفتند. فشار را زیاد کردند. ترامپ با خشم اعلام کرد که آن نامه جعلی است. گفت که طراحی کار او نیست. تهدید به شکایت کردند، اقدامی که پیشتر هم علیه رسانههای منتقد انجام داده بود.
در واشنگتن شایعاتی پیچید مبنی بر اینکه ژورنال داستان داغی در دست دارد. وقتی روز چهارشنبه خبری منتشر نشد، برخی درون کاخ سفید تصور کردند که حمله آنها موفق بوده و توانستهاند انتشار گزارش را متوقف کنند. اما در اشتباه بودند. تا عصر پنجشنبه، بازار شایعات در دیسی به اوج رسیده بود. در نهایت مقاله در اوایل غروب منتشر شد. شهر از حرکت ایستاد تا مردم آن را بخوانند.
ساعتی پس از انتشار، تنش بالا گرفت. ترامپ فاش کرد که با تاکر تماس گرفته و گفته این گزارش «دروغ، بدخواهانه و افتراآمیز» است. تا روز جمعه، او شکایتی علیه والاستریت ژورنال و مالکان آن به ارزش حداقل ۱۰ میلیارد دلار (۷.۶ میلیارد پوند) ثبت کرد. اِما تاکر در مرکز طوفانی از استرس و فشار سیاسی قرار گرفت. این سختترین چالش دوران دو سال و نیمهٔ سردبیری او در ژورنال بود، اما به هیچوجه اولین نبود.
دو ماه پس از ورود اضطراری او از لندن، او کارزار بازگرداندن ایوان گرشکویچ، خبرنگار بازداشتشده در روسیه را رهبری میکرد. او همچنین زمانی که برنامه نوسازی تحریریه را پیش برد که شامل اخراجهای گسترده بود، با خشم و انتقادهایی از سوی خبرنگاران مواجه شد. هدف او تند کردن گزارشها بود، و اگر با این معیار بسنجیم، تماس ترامپ نشانهٔ موفقیت بیشازحد او بود.
در تمام مسیر پیشرفت تاکر، نوعی رمز و راز اطراف شخصیتش وجود داشته. دوستان، همکاران و حتی برخی کارکنان منتقد، او را فردی خوشبرخورد، بانشاط و به طرز غیرمنتظرهای فروتن توصیف میکنند. بسیاری از اینکه توانسته چنین ویژگیهایی را در قلمروی پرخطر امپراتوری روپرت مرداک حفظ کند، شگفتزدهاند. این معما وقتی پررنگتر میشود که بسیاری باور دارند او دیدگاههای راستگرایانه و طرفدار برگزیت مرداک را ندارد.
با این حال، مرداک ژورنال را به هر کسی نمیسپارد. در حالی که فاکسنیوز، شبکهٔ طرفدار ماگا، گاو شیرده امپراتوری اوست، والاستریت ژورنال گنجینهٔ اصلی اوست که به او قدرت و وجاهت در فضای سیاسی آمریکا میبخشد، درست همانطور که تایمز در بریتانیا. پس چرا تاکر؟ پاسخ، به گفتهٔ کسانی که با او کار کردهاند، این است: تاکر دو ویژگی دارد که مرداک برای آنها ارزش زیادی قائل است؛ آمادگی برای گرفتن تصمیمهای نامحبوب بهنفع تجارت، و عطش برای شکار سوژههای سیاسی جنجالی.
لیونل باربر، سردبیر سابق فایننشال تایمز که در بروکسل نیز با تاکر همکاری کرده بود، گفت: «او همیشه غریزهٔ تیزی برای تشخیص داستانهای خبری خوب داشت و هنوز هم دارد.»
تاکر سردبیری مجلهٔ دانشجویی Isis در دانشگاه آکسفورد را بر عهده داشت و سپس بهعنوان کارآموز فارغالتحصیل به فایننشال تایمز پیوست. یکی از همکارانش میگوید: «او همکار بسیار خوشمشرب و خوشبرخوردی بود، همراهی فوقالعاده برای یک شب بیرون رفتن، اما وقتی پای کار به میان میآمد، میدانستی که کار را عالی تحویل میدهد، بسیار جدی و قاطع.»
پس از مأموریتهایی در بروکسل و برلین، او حمایت یکی از چهرههای بانفوذ، رابرت تامسون را بهدست آورد؛ کسی که آن زمان سردبیر بینالمللی فایننشالتایمز بود. تامسون که هموطن استرالیایی روپرت مرداک است، در جریان کار در آمریکا برای فایننشالتایمز به یکی از دوستان نزدیک مرداک تبدیل شد. او در سال ۲۰۰۲ به تایمز لندن پیوست و در سال ۲۰۰۸ به نیویورک فرستاده شد تا نظارت بر والاستریت ژورنال تازه خریداریشده توسط مرداک را بر عهده بگیرد. پیش از آن، تامسون در متقاعد کردن تاکر برای پیوستن به تایمز نقش داشت؛ جایی که او در نهایت به معاون سردبیر ارتقا یافت.
اما این ارتقا به سردبیری ساندی تایمز در سال ۲۰۲۰ بود که بهنظر میرسد بیشترین تأثیر را بر مرداک گذاشت. تاکر در آن نقش، آمادگی خود را برای اتخاذ تصمیمهای دشوار در زمینهٔ نیروی انسانی نشان داد و دامنهٔ جاهطلبی دیجیتال ساندی تایمز را گسترش داد؛ روزنامهای طرفدار برگزیت که حالا با سبک جدیدش مخاطبان گستردهتری را هدف میگرفت.
در همین جایگاه بود که او نخستین دشمن خود در میان رهبران پوپولیست جهان را پیدا کرد. تنها چند ماه پس از آغاز کار، ساندی تایمز گزارشی افشاگرانه از نحوهٔ مدیریت بوریس جانسون، نخستوزیر وقت بریتانیا، در بحران کرونا منتشر کرد.
دفتر نخستوزیری واکنش تندی نشان داد و بیانیهای مفصل در رد گزارش صادر کرد، که در آن به «دروغها و اشتباهات» اشاره شده بود. این روزنامه که در انتخابات سال قبل از جانسون حمایت کرده بود اکنون بهعنوان «خصمانهترین روزنامهٔ کشور» علیه دولت او شناخته میشد. ریچل جانسون، خواهر نخستوزیر، یکی از دوستان نزدیک تاکر است.
یکی از کارکنان ساندی تایمز گفت: «فکر نمیکنم او هرگز بیپروا بوده باشد، اما بهروشنی میخواست مرزهای انتشار عمومی را گسترش دهد و هر آنچه ممکن است را در دسترس عموم قرار دهد.
بسیاری تصور میکردند که سرنوشت تاکر سردبیری تایمز خواهد بود، اما ناگهان به نیویورک منتقل شد تا از آغاز سال ۲۰۲۳ هدایت والاستریت ژورنال را برعهده بگیرد و بلافاصله برنامهای سختگیرانه برای اصلاح ساختار تحریریه آغاز کرد. سردبیران ارشد اخراج شدند. برندگان جایزه پولیتزر کنار گذاشته شدند. دفتر واشینگتن دیسی، قدرتمندترین بخش روزنامه، بهطور خاص هدف تعدیل نیرو و تغییر رهبری قرار گرفت.
یکی از خبرنگاران از گریهٔ کارکنان گفت، دیگری از تأثیر روانی عمیق این روند. مدیریت تاکر باعث دو قطبی شدن فضا شد، تا آنجا که خبرنگاران یادداشتهایی را در دفتر خالی او چسباندند و اخراجها را محکوم کردند، صحنهای بیسابقه در تحریریه ژورنال.
سخنگوی ژورنال در پاسخ گفت: «طرحهای بهبود عملکرد برای تعیین اهداف روشن و ایجاد برنامهای برای رشد کارکنان طراحی شدهاند تا بازخورد و حمایت لازم برای رسیدن به آن اهداف فراهم شود. این طرحها دقیقاً مطابق با هدفشان بهکار گرفته میشوند.»
اما رمز و راز تاکر در ژورنال دوباره ظاهر شد؛ کارکنان همان ترکیب همیشگی را میدیدند: برخورد دوستانه، اشتیاق برای داستانهای خبری، و آمادگی برای قطع همکاری با افراد. یکی از آنها گفت: «هوش هیجانی او در بالاترین سطح ممکنه است.» به گفتهٔ او، روحیهٔ تیمی اخیراً بهبود یافته و استخدامهای جدید نیز آغاز شدهاند.
همزمان، تغییر فرهنگی در رویکرد خبری هم بهوجود آمد. آنچه دیده میشود، نموداری است به سبک ون (Venn Diagram) از تاکر. در نقطهٔ تلاقی این نمودار، داستانهایی قرار دارند که دو ویژگی دارند، هم دارای اهمیت واقعی عمومیاند، هم موضوعاتی جذاب و پرمخاطب برای فضای دیجیتال.
تاکر به خبرنگاران تحقیقی گفت که ایلان ماسک و چین دو حوزهٔ بالقوه برای تمرکز هستند. برخی این موضوعات را «کلیکخور» و سطحی دانستند. اما یکی از خبرنگارانی که در ابتدا تردید داشت، در نهایت اذعان کرد: «ماسک واقعاً موضوع خوبی از آب درآمد.»
استفادهٔ تاکر از معیارهای دیجیتال مثل ترافیک وب و مدتزمان مطالعهٔ مقاله برخی خبرنگاران را آزار داد.
تیترها مستقیمتر شدند. عناوینی مانند «آقای» و «خانم» کنار گذاشته شدند. همچنین درج نام بیش از سه خبرنگار برای یک گزارش ممنوع شد. یکی از کارکنان گفت: «او بسیاری از محدودیتهایی را که قبلاً داشتیم، کمتر کرد. حالا تشویق میشویم گزارشهای تندوتیزتر بنویسیم.»
قرار دادن والاستریت ژورنال در موقعیت یک رقیب جسور برای غول لیبرال رسانهای نیویورک تایمز شاید یک برنامه تجاری خوب باشد، اما انجام این کار بدون تقابل با سیاستهای روپرت مرداک، نیازمند حفظ تعادلی بسیار ظریف است.
پدی هارورسن، همدورهٔ تاکر در فاینشالتایمز که اکنون در حوزهٔ ارتباطات فعالیت دارد، گفت: «در این لحظه خاص، والاستریت ژورنال باید توانایی خود را بهعنوان برترین رسانه در حوزه کسبوکار و بازارهای مالی اثبات کند. آنها در تقابل با ترامپ قرار دارند، اما از نظر تاریخی، دیدگاه تحریریه آنها راستگرای میانهرو است. تاکر توانسته است این مسیر باریک را بهخوبی طی کند.»
همپیمانان تاکر میگویند او با انتشار مقالهای دربارهٔ ادعای کاهش توان شناختی جو بایدن، قصد خود برای تغییر لحن روزنامه را بهوضوح نشان داد. دولت بایدن در ابتدا آن مقاله را «ضربه سیاسی» توصیف کرد. برخی گزارش اپستین را نیز نشانهای دیگر از این تغییر رویکرد در ژورنال میدانند.
با این حال، برخی خبرنگاران معتقدند واکنش ترامپ باعث شد این گزارش بیش از حد لازم توجه جلب کند. دیگران در مورد میزان تغییرات تاکر اختلافنظر دارند و به سابقهٔ ژورنال در انتشار گزارشهای جنجالی اشاره میکنند، از جمله ماجرای پرداخت حقالسکوت به استورمی دنیلز. با این حال، نتیجهٔ نهایی ماجرای نامهٔ اپستین این بوده که توجهها به تلاش تاکر برای تغییر لحن روزنامه جلب شده است.
شکایت حقوقی ترامپ ممکن است تازه آغاز جنجال باشد. بسیاری از چهرههای رسانهای باتجربه باور دارند مرداک، که از زورگویی خوشش نمیآید، کوتاه نخواهد آمد. با این حال، هیچکدام از این میلیاردرها تمایلی به حضور در جلسات دادگاه و افشای اطلاعات ندارند. هرگونه مصالحهای از سوی مرداک ممکن است بسته به جزئیات آن به تاکر فشار وارد کند.
شرکت داو جونز، ناشر والاستریت ژورنال، اعلام کرده: «به دقت و صحت گزارشمان کاملاً اطمینان داریم و با تمام توان در برابر هرگونه شکایت قانونی دفاع خواهیم کرد.» هنوز ممکن است دادگاه شکایت ترامپ را رد کند.
به گفته لیونل باربر: «فکر نمیکنم مرداک کوتاه بیاید. مسئله اینجاست که ترامپ با افتخار میگفت جلوی انتشار گزارش را گرفته است. برای یک سردبیر، این خیلی سخت است. اما من کاملاً مطمئنم که تاکر هرگز بدون منابع معتبر چنین گزارشی را منتشر نمیکرد.»
منبع: گاردین
