سیر تا پیاز فیبر نوری

به گزارش اکوایران، فیبر نوری یا تار نوعی (Optical Fiber) نوعی رشته سیم مانند باریک است که داخل آن، از ماده ای شفاف مثل شیشه یا پلاستیک تشکیل می شود. فیبر نوری می تواند نوری که واردش می شود را با سرعت هر چه تمام تر، از خود عبور دهد و به انتهای مسیر برساند. از همین حیث، سرعت انتقال اطلاعات در فیبر نوری، بسیار بالاست. این سرعت بالا در زمینه های مختلفی مانند بسترهای صوتی، تصویری، اینترنت و ... کاربرد دارد.

سرعت انتقال اطلاعات در فیبر نوری بالاتر از کابل های مسی است و تاخیر یا به اصطلاح Latency آن نیز پایین تر از انتقال اطلاعات به کمک ماهواره ها است. این سرعت، به ده ها گیگابایت بر ثانیه نیز می رسد. در سال 2014 میلادی و در یک آزمایش، یک رشته فیبر نوری در مسافتی 240 کیلومتری، نرخ انتقال 171 گیگابایت بر ثانیه را ثبت کرد! البته باید ذکر کرد که حداکثر ظرفیت انتقال فیبر نوری به سادگی قابل اندازه گیری نیست.

از مزایای فیبر نوری، می توان به قیمت ارزان تر نسبت به کابل های مسی، ظرفیت بالاتر که پهنای باند بالاتر را به ارمغان می آورد، سرعت بالاتر و پایداری بیشتر در انتقال اطلاعات، تعمیرپذیری و امنیت بیشتر اشاره کرد. البته باید اشاره کرد که فیبر نوری احتیاج به مراقبت و رعایت دقت در هنگام کابل کشی دارد.

سابقه حضور جای پای فیبر نوری در ایران، به دهه 60 بازمی‌گردد. در اوایل دهه 70 نیز، اولین نمونه های فیبر نوری در ایران نصب شد تا اولین قدم تغییر نسلی باشد که بعد از 3 دهه، فراگیر می شود.

فیبر نوری آمده تا لذت استفاده از اینترنت با کیفیت، بدون افت سرعت و با پایداری بالا و قیمت پایین را به کاربران ارائه کند. دولت سیزدهم برنامه های زیادی برای فراگیری مبحث فیبر نوری دارد؛ اما باید دید که اجرای این برنامه ها، چقدر می تواند به اهداف تعیین شده نزدیک باشد و نمایش قابل قبولی را به اجرا بگذارد.