ابکا یادآور شد که این طرح از سال ۱۳۸۴ آغاز شد و هدف آن رسیدن ایران به جمع چهار یا پنج تولیدکننده بزرگ فولاد جهان بود. تا سال ۱۴۰۳ ظرفیت کشور به ۵۲ میلیون تن رسید، اما تولید واقعی تنها حدود ۳۰ میلیون تن و مصرف ظاهری حدود ۲۰ میلیون تن بوده است که باعث مازاد در زنجیره شد. بهرهبرداری از ظرفیتها حتی در شرایط مطلوب به ۷۰ تا ۷۵ درصد رسید.
موذنزاده به برآوردهای غیرواقعی مصرف سرانه اشاره کرد و گفت که این ارقام نادرست محدودیت صادرات و تنش میان فولادیها و معدنکاران ایجاد کرده است.
ابکا و موذنزاده بر ارتقای بهرهوری، تکمیل زنجیره ارزش، توجه به نیاز واقعی بازار داخلی و صادرات با ارزش افزوده بالاتر تأکید کردند و هشدار دادند که بدون هماهنگی میان ظرفیت، تولید و سیاستهای صادراتی، دستاوردهای صنعت فولاد پایدار نخواهد بود.