پارادوکس شهرهای جدید
سیاست احداث شهرهای جدید در ایران با هدف کاهش فشارهای جمعیتی وارد شده به شهرهای بزرگ در اواخر دهه ۶۰ مطرح شد.
۱۷ شهر جدید در دهه ۶۰ و بر مبنای دو هدف کلی «اسکان سرریز جمعیت کلانشهرها» و «تامین مسکن برای پاسخ به نیاز رشد شتابان جمعیت» ایجاد شد.
ظرفیت جمعیت پذیری برای این شهرها، ۳ میلیون و ۶۴۱ هزار نفر تعریف شد؛ اما جمعیت ساکن موجود در ۱۷ شهر جدید حدود یک میلیون نفر است.
مهمترین علت خالی ماندن بیش از ۷۰ درصد ظرف جمعیتی ، به «چالشهای سکونتی موجود در این شهرها» برمیگردد.
پس از گذشت چند دهه از آغاز احداث شهرهای جدید، چالشهای گذشته ساکنان در حوزههای مختلف اجتماعی و اقتصادی حل نشده است.
آیا اجرای طرح جدید ساخت مسکن و اضافه کردن احتمالی بار ج
تیتر یک در اکوایران
پربینندهترینها
-
گوشت برای فقرا ارزان شد/ تداوم گرانی گوشت سایر دهک ها
-
روایت مقامات رسمی درباره صداهای شنیده شده در اصفهان و تبریز
-
کریمه دیگر امن نیست: روسیه داراییهای دریایی خود را جابجا میکند
-
شنیدهشدن صدای انفجار در آسمان اصفهان
-
رویترز: تلاش یکهفتهای دیپلماتها جواب داد؛ تنشها تشدید نمیشود
-
بازدارندگی ربوده شده تلآویو و اشتباه بزرگ محاسباتی بیبی؛ اوضاع از کنترل خارج میشود؟
-
تهدید قطر به کنارهگیری از میانجیگری آتشبس در غزه
-
فصل جدیدی در سیاست دفاعی تهران؛ گذار از صبر استراتژیک به دفاع چندلایه
-
زمان واریز حقوق بازنشستگان کشوری/ حقوق این افراد 20 درصد بالا رفت
چهره روز
اکوایران: نوزدهم آوریل ( 31 فروردین) سالروز تولد جیمز هکمن اقتصاددان آمریکایی است که در سال ۲۰۰۰ موفق به دریافت جایزه…