علی حیدری، کارشناس رفاه و تأمین اجتماعی، در گفتوگو با اکوایران گفت: یکی از دلایل اصلی این وضعیت، تصویب قوانین متعدد بازنشستگی زودرس در دهههای گذشته است؛ قوانینی که با عناوینی مانند بازنشستگی در مشاغل سخت و زیانآور، نوسازی صنایع یا طرحهای تعدیل نیروی انسانی به اجرا درآمدند.
او یادآور شد که در برخی دولتها، از جمله دولت دهم، صدها هزار نفر با ۲۵ سال سابقه بازنشسته شدند و این امر موجب شد صندوقها زودتر از موعد با بار مالی سنگینی مواجه شوند.
حیدری افزود: در حالیکه امید به زندگی در ایران از حدود ۵۸ سال در دهه ۱۳۵۰ به بیش از ۷۵ سال رسیده، سن و سابقه بازنشستگی متناسب با آن اصلاح نشده و حتی کاهش یافته است. او با اشاره به اعلام اخیر سازمان تأمین اجتماعی مبنی بر وجود بازنشستگان ۳۶ ساله گفت: این روند نشاندهنده بازنشستگی و سالمندی زودرس است.
این کارشناس با بیان اینکه در بسیاری از کشورها برای بازنشستگی زودرس جریمه و برای بازنشستگی دیرتر مشوق در نظر گرفته میشود، ادامه داد: در ایران چنین سیاستهایی اجرا نشده است. این وضعیت توازن مالی صندوقها را به خطر انداخته و نیازمند بازنگری جدی در قوانین بازنشستگی است.
