عملیات نامرئی صادرات نفت ایران برای شکستن و دور زدن تحریم‌های نفتی چگونه انجام می‌شود؟

اکونومیست در شماره جدید خود در مطلبی با عنوان «کشتی‌های اشباح و کیسه‌های دلار» با طرح این پرسش نوشته است: تحریم‌شکن‌ها، اختفاء را ترجیح می‌دهند.

در یک نقشه راداری، در دهانه شمالی کانال سوئز کشتی‌ها عادت دارند ناپدید شوند. این ماجرا برای زُمُرُّد رخ داد، نفتکشی که در اول فوریه از کانال عبور کرد و ناپدید شد. دو روز بعد دوباره در سواحل سوریه ظاهر شد و آنچه در این میان اتفاق افتاده، اکنون محور یک سری تحقیقات بین‌المللی است.

رژیم صهیونیستی مدعی است که زمرّد منشأ نشت نفتی بود که بیش از یک‌هزار تُن قیر را در سواحل مدیترانه‌ای سرزمین‌های اشغالی و لبنان پخش کرده. همچنین به ادعای اکونومیست نفتکش زمرد که نفت ایران را به سوریه منتقل می‌کرد، در جای مناسبی قرار داشت که چیزی باعث نشت نفت آن شده است، اما جمع‌آوری شواهد قانونی زمان‌بر خواهد بود.

در ۳ مارس، گیلا گاملیِل، وزیر محیط زیست اسرائیل، بدون ارائه هیچ مدرک و شواهدی نه تنها زمرد را به عنوان عامل این نشتی سرزنش کرد، بلکه ایران را به اقدام عمدی "تروریسم زیست‌محیطی" متهم کرد.

بدون مدرک قابل اثبات، هیچ دلیلی وجود ندارد که شک کنیم که زمرُّد چیزی جز یک نفتکش معمولی متعلق به یک شرکت هولدینگ مبهم است، که با پرچم پاناما در دل تاریکی در حال حمل‌ونقل نفت بین دو کشوری بوده که تحت تحریم‌های اقتصادی هستند و هیچ چیز غیرعادی در این مورد وجود ندارد.

 آلودگی در سواحل مدیترانه مربوط به زمرد است؟

زمرد یکی از ده‌ها نفتکشی است که از سال ۲۰۱۸ که آمریکا صادرات نفت ایران را تحریم کرد، به شکل غیرمعمول مورد استفاده قرار گرفته است. از آنجا که ذخایر خشکی مملو از نفت فروخته نشده هستند، برخی از تانکرهای ایران برای استفاده به عنوان واحدهای ذخیره‌سازی شناور تحت فشار قرار گرفتند. آب‌های بندر نفتی اصلی ایران، به یک پارکینگ دریایی تبدیل شده است.

سایر تانکرها محموله را در ایران بارگیری می‌کنند و برای اینکه مبدأ محموله پنهان بماند، آن را در دریا به کشتی‌های کوچکتر منتقل می‌کنند. تبعا ممکن است این انتقال از کشتی به کشتی منجر به نشت شود.

شناورهای درگیر این پروسه اغلب فاقد بیمه هستند و با خاموش کردن فرستنده‌ها، ردپای تحرکات خود را پنهان می‌کنند.