رشد اقامتگاه های بومگردی در سال های اخیر

اکوتوریسم و یا بوم‌گردی پدیده جدیدی است که پیشینه‌اش در جهان به سال ۱۹۹۴ باز می‌گردد. در ایران اما یک دهه از روی کار آمدن این اقامتگاه‌ها می‌گذرد. این مکان‌ها‌ با هزینه کم، گردشگران را با زندگی روستایی و زیست‌بومشان آشنا می‌کنند؛‌ که علاوه بر تجربه‌ای جذاب،‌ به ایجاد اشتغال در روستاها منجر می‌شود. روستاهای زیادی در این سال‌ها طبق این برنامه توسعه‌ای،  میزبان سیل عظیمی از هم‌‌وطنان و مسافران خارجی بودند.

تبعیت از این الگو در روستاهای مختلف و هم‌چنین درآمدهای دلاری، موجب رشد چشمگیر این شکل از اقامت‌گاه‌ها شد؛‌ به طوری که داده‌های موجود نشان از ۱۰۰ برابر شدن این اقامتگاه‌ها از سال ۹۲ تا ۹۸ و استقبال از آن در کشور دارد.

 

مخاطرات بومگردی برای بافت روستایی

‌حفظ آداب و رسوم منطقه، احیای میراث فرهنگی و طبیعی و تمرکز بر بافت روستایی و تاریخی، ایجاد تقاضا برای کالاهای تولیدی در روستا در کنار اشتغال‌زایی مستقیم و غیر مستقیم به واسطه سفرهای ایجاد شده،‌ موجب شد که دولت نیز برای جلوگیری از مهاجرت روستاییان از بوم‌گردی‌ها حمایت کند. اما این کسب و کارها علاوه بر این فواید با ورود افراد مختلف به بافت بومیشان،‌ می‌تواند مخاطراتی را نیز برایشان به دنبال داشته باشد. تغییر ارزش‌های جامعه محلی با ورود گردشگران، آسیب به محیط زیست با عدم استفاده از مصالح بومی، عدم مدیریت زباله‌ها و پسماند‌ها، و همچنین نادیده گرفتن زیرساخت‌های لازم برای رفاه بیشتر بازدیدکنندگان و گردشگران از معضلات بوم ‌گردی در ایران است. اما با این همه، این اقامت‌گاه‌ها در حال رشد و پیشرفت بودند، که حضور کرونا و تاثیر ۹۰%اش بر صنعت گردشگری موجب تعلیق این کسب‌و‌کارها و گاهاً فروش خانه‌هایشان شد.