به گزارش اکوایران، در قرن نوزدهم میلادی برخی کوشش کردند با توپ، موشک و دینامیت ابرها را به بارش وادارند. برخی آتش بزرگی می‌افروختند تا جریان هوای گرم و بالارونده را پدید آورند و برخی با ساختن دستگاه‌های بزرگ سرماساز به دنبال این بودند که هوا را به اندازه‌ای سرد کنند تا رطوبت درون خود را آزاد کند اما همه‌ آن کارها به دلیل نبود دانش کافی از فرآیند بارش باران و برف بی‌نتیجه بود.

روش بارور کردن ابرها


از آغاز قرن بیستم میلادی که دانش بشر درباره‌ چگونگی بارش ابرها و مکانیسم بارش افزایش یافت، کوشش‌های علمی برای تأثیرگذاری بر ابرها و تغییر روند طبیعی بارندگی آغاز شد. در آن سال‌ها دانشمندان دریافتند که هنگام بارندگی بلورهای بسیار ریزی از یخ درون ابرها تشکیل می‌شود و مولکول‌های آب به آن‌ها می‌چسبند. این روند ادامه می‌یابد تا با رشد بلورها بر وزن آن‌ها افزوده می‌شود و سرانجام به اندازه‌ای سنگین می‌شوند که به سوی زمین فرود می‌آیند. در این حالت اگر هوا به اندازه‌ کافی سرد باشد، بلورها به شکل برف می‌بارند و اگر هوا به نسبت گرم‌تر باشد، همان دانه‌ها در هوا ذوب می‌شوند و باران می‌بارد.
در بعضی نقاط دنیا که با کم آبی روبرو هستند حتی ریزش چند میلی‌متر باران هم می‌تواند در فصل رشد محصول، حیاتی باشد و در برخی از دیگر نقاط کوچکتر شدن دانه‌های تگرگ می‌تواند به میزان قابل توجهی زیان‌های وارده به محصولات کشاورزی را بکاهد. در همین جاست که «برنامه تعدیل آب و هوا» و عملیات بارور کردن ابرها وارد عمل می‌شود. در حال حاضر کدام کشورها از این تکنولوژی بیشترین استفاده را می کنند و موضوع برای ایران چطور است؟