به گزارش اکوایران، طبق قانون مصوب سال ۱۳۷۰، کارفرمایان موظف‌اند، معادل ۶۰ روز آخرین مزد کارگران را به‌عنوان عیدی پرداخت کنند.

سقف این پرداخت نباید از ۹۰ روز حداقل مزد قانونی تجاوز کند. همچنین کارگرانی که کمتر از یک سال در کارگاه‌ها فعالیت داشته‌اند، باید عیدی خود را به نسبت ایام کارکرد دریافت کنند.

با وجود تصریح قانون، میزان عیدی کارگران به عواملی چون مدت قرارداد، کارکرد سالانه و نوع قرارداد بستگی دارد. کارگران تمام‌وقت که یک سال کامل در کارگاه مشغول به کار بوده‌اند، مشمول دریافت عیدی کامل هستند.

محاسبه عیدی کارگران پاره‌وقت

بر اساس ماده ۳۹ قانون کار، عیدی کارگران پاره‌وقت به نسبت ساعات کار آن‌ها محاسبه می‌شود. برای کارگران ساعتی، میانگین دستمزد سه ماه آخر سال مبنای محاسبه قرار می‌گیرد.

عیدی کارگران فصلی و کارمزدی بر اساس ۶۰ روز مزد و به نسبت ایام کارکرد محاسبه می‌شود. برای کارگران کارمزدی، متوسط کارمزد سالانه معیار پرداخت است.

کارگرانی که به دلایل مختلف در طول سال شغل خود را ترک کرده‌اند، عیدی را بر اساس مدت کارکرد دریافت می‌کنند. حتی دوره آزمایشی یا آموزشی نیز به‌عنوان سابقه کار محسوب شده و مشمول عیدی است.

طبق ماده ۷۴ قانون کار، مرخصی استعلاجی که با تأیید سازمان تأمین اجتماعی همراه باشد، جزو سوابق کاری محاسبه شده و عیدی به آن تعلق می‌گیرد.

اگرچه پرداخت ماهانه عیدی منع قانونی ندارد، اما قانون، پرداخت نهایی را در پایان سال الزامی می‌داند. پرداخت‌های ماهانه تنها به‌عنوان علی‌الحساب عیدی محسوب می‌شوند.

حداقل و حداکثر عیدی ۱۴۰۳

با افزایش ۳۵ درصدی حداقل دستمزد سال جاری به ۷ میلیون و ۱۶۶ هزار تومان، حداقل عیدی کارگران به ۱۴ میلیون و ۳۳۲ هزار تومان و حداکثر آن به ۲۱ میلیون و ۵۰۰ هزار تومان رسیده است.

کارشناسان تأکید دارند که پرداخت به‌موقع عیدی می‌تواند تأثیر مثبتی بر اقتصاد خانواده‌ها و کاهش فشارهای معیشتی داشته باشد. با این حال، برخی کارفرمایان به دلیل مشکلات نقدینگی، پرداخت عیدی را به تأخیر می‌اندازند که می‌تواند باعث نگرانی کارگران در روزهای پایانی سال شود.