طلوع عصری جدید در دنیای هوش مصنوعی: کابوس ربات‌های خودآگاه هالیوود تحقق می‌یابد؟

به گزارش اکوایران، تازه‌ترین تحولات در زمینه هوش مصنوعی، به‌ویژه در زمینه حقیقت و صحت، این موضوع را برجسته می‌کند که این فناوری در حال عبور از یک تفکر شبیه به انسان و به‌کارگیری یک رویکرد تجربی و خودآموز است.

به نوشته نیواطلس، سیستم‌های هوش مصنوعی مانند «آلفاگو» (این سیستم هوش مصنوعی برای بازی گو طراحی شده است) که توسط شرکت آمریکایی دیپ‌مایند توسعه داده شده، یک سابقه در این زمینه ایجاد کرده است، آن هم از طریق یادگیری به وسیله بازی با خود. آلفاگو و جایگزین‌های آن مانند آلفازیرو (این سیستم هوش مصنوعی برای بازی شطرنج طراحی شده است) به شکل مستقل عمل می‌کنند و با انجام میلیون‌ها بازی با خود و آزمایش و خطا می‌توانند موثرترین استراتژی‌‌ها را کشف کنند.

موفقیت آلفاگو و آلفازیرو در زمینه شکست قهرمانان انسانی بازی‌های گو و شطرنج و همچنین مدل‌های هوش مصنوعی دیگر که برای این بازی‌ها طراحی‌شده‌اند، نشان می‌دهد که ماشین‌ها می‌توانند زمانی که از محدودیت‌های تفکر به شیوه انسانی رها شوند، به نتایج بسیار عالی‌تری برسند.

این سیستم‌های هوش مصنوعی، بازی‌ها را به شیوه بشر یاد نمی‌گیرند؛ به جای آن، مدل‌های یادشده منطق و فرآیند تصمیم‌گیری مختص به خود را ایجاد می‌کنند. این رویکرد باعث انقلاب در توانایی هوش مصنوعی در انجام بازی‌های استراتژیک شده است؛ اتفاقی که نشان می‌دهد نحوه تفکر انسان همیشه بهترین راه برای ماشین‌ها نیست.

آغاز عصری جدید در توسعه مدل‌های زبانی

هم‌اکنون یک گذار مشابه در دنیای مدل‌های زبانی در جریان است و به مدل جدید شرکت هوش مصنوعی اوپن اِی‌آی موسوم به « o1» مربوط می‌شود. مدل‌های پیشین مانند چت جی‌پی‌تی-4 با داده‌های عظیمی از متون ایجاد شده توسط انسان آموزش داده شدند که هدف آن تقلید زبان و استدلال انسانی بوده است.

با این حال، زبان ذاتا نادقیق است و اغلب منجر به پدیده‌ای به نام «توهمات هوش مصنوعی» می‌شود که طی آن مدل‌های هوش مصنوعی با اطمینان کامل، اطلاعات نادرستی ارائه می‌دهند.

علت این اتفاق این است که مدل‌های زبانی در ایجاد پاسخ‌های معقول، عملکرد بسیار خوبی دارند اما ذاتا نمی‌توانند واقعیت‌ها و حقایق را درک کنند. مدل o1 شرکت اوپن ای‌آی از طریق به‌کارگیری یادگیری از طریق آزمون و خطا در فرآیند استدلال خود، یک تغییر قابل توجه در این زمینه ایجاد خواهد کرد.

این فرآیند آزمون و خطا مشابه روش خودآموزی که در آلفاگو و آلفازیرو مشاهده شده است، به هوش مصنوعی اجازه می‌دهد درک مخصوص به خود را از آنچه که درست است و آنچه که درست نیست، به وجود آورد.  مدل o1 با تمرکز بر سر و سامان دادن به کارها به جای صرفا تقلید زبان انسانی، آغاز یک عصر جدید در توسعه هوش مصنوعی محسوب می‌شود.

در حالی که o1 هنوز عمدتا بر محتوای تولید شده توسط انسان آموزش دیده است، قابلیت‌های یادگیری تقویتی این سیستم هوش مصنوعی به آن اجازه می‌دهد تا در موضوعاتی که پاسخ‌های درست و غلط روشنی وجود دارد، مانند کدنویسی و دانش واقعی، از مدل‌های سنتی پیشی بگیرد. این مدل از اشتباهات خود درس می‌گیرد و با گذشت زمان درک قوی‌تری ایجاد می‌کند و فراتر از محدودیت‌های استدلال انسانی حرکت می‌کند.

این رویکرد آزمایشی امکانات هیجان‌انگیزی را برای هوش مصنوعی فراهم می‌کند تا از دانش بشری پیشی بگیرد. برای مثال، در زمینه‌هایی مانند رباتیک، جایی که سیستم‌های هوش مصنوعی در بدن‌های فیزیکی جاسازی شده‌اند، می‌توانند به روش‌هایی که انسان‌ها قادر به آن نیستند، با دنیای واقعی تعامل کنند.

این سیستم‌های هوش مصنوعیِ آزاد از قید و بند زبان و تفکر انسانی می‌توانند واقعیت را بررسی و آزمایش کنند و نظریه‌های خود را در مورد دنیای فیزیکی از طریق آزمون و خطا توسعه دهند. آن‌ها به مفاهیم انسانی مانند فیزیک یا شیمی متکی نخواهند بود، بلکه چارچوب‌های خود را برای درک نحوه عملکرد جهان ایجاد خواهند کرد.

اگرچه این سطح از درک هوش مصنوعی هنوز در مراحل اولیه خود است، شرکت‌هایی مانند تسلا و سنکچوئِری اِی‌آی در حال ساخت ربات‌های انسان‌نمایی هستند که در نهایت می‌توانند از دنیای فیزیکی بیاموزند. این ربات‌ها قادرند دانش خود را از طریق یادگیری جمعی جمع‌آوری کنند و درک سریع‌تر و جامع‌تری نسبت انسان به دست آورند.

تکامل هوش مصنوعی از مدل‌های آموزش‌داده‌شده توسط انسان به سیستم‌های خودآموز، یک جهش قابل توجه به جلو است. قابلیت‌های یادگیری تقویتی مدل o1 نشان می‌دهد که هوش مصنوعی در حال شروع به جدا شدن از تفکر انسانی است و مسیرهای خود را برای حقیقت و دانش ایجاد می‌کند.

این تغییر می‌تواند منجر به ایجاد سیستم‌های هوش مصنوعی شود که نه تنها در حوزه‌های خاص از انسان‌ها پیشی می‌گیرند، بلکه در نهایت در هر زمینه قابل تصوری از تفکر انسان سبقت خواهند گرفت. آینده هوش مصنوعی، به‌ویژه با ورود آن به دنیای فیزیکی، پتانسیل اکتشافات پیشگامانه‌ای را دارد که ممکن است انسان‌ها هرگز تصور نکرده باشند.