به گزارش اکوایران، هنگامی که مایک ترنر، رئیس کمیته اطلاعات مجلس نمایندگان، در باب توان نظامی محرمانه روسیه هشداری مرموز داد و آن را تهدیدی برای"تهدید جدی امنیت ملی" خواند، به نگرانی ها در ایالات متحده دامن زد. نگرانی در مورد اظهارات ترنر زمانی تشدید شد که جان کربی، سخنگوی کاخ سفید تایید کرد که مسکو در حال توسعه یک سلاح ضدماهواره  است. پس از آن چندین رسانه خبری، مانند نیویورک تایمز، گزارش دادند که مسکو ممکن است برای استقرار  سلاح هسته ای در فضا آماده شود.هدف چنین سلاحی ممکن است نابود کردن صور فلکی ماهواره ای در مقیاس بزرگ باشد که برای ارتباطات و شناسایی استفاده می شود. محو این نوع سیستم‌های فضایی می‌تواند کارایی نیروهای دفاعی اوکراین را که به شدت به ارتباطات ماهواره‌ای تجاری و تصاویر متکی هستند، کاهش دهد. همچنین اثربخشی ارتش ایالات متحده و متحدانش را که به طور مشابه به این سیستم ها وابسته هستند، کاهش خواهد داد.

نشریه فارن افرز به این بهانه یادداشتی را منتشر کرده که توسط اقتصادنیوز در دو بخش ترجمه شده و بخش نخست آن در ادامه آمده است.

شمشیر داموکلس روسیه

 تصمیم روسیه برای منفجر کردن سلاح هسته‌ای در فضا تقریبا بر ماهواره‌های کرملین نیز تأثیر خواهد گذاشت. اما حتی اگر روسیه از سلاح فضایی هسته‌ای استفاده نکند، مسکو ممکن است استقرار آن را منبع جدیدی از اهرم فشار بداند، شمشیر داموکلس که می‌تواند بر روی سیستم‌های فضایی هر کشور دیگری فشار بسیاری تحمیل کند. مسکو و واشنگتن از زمان جنگ سرد تسلیحات ضد ماهواره‌ای را آزمایش کرده‌اند، اما اگر روسیه سلاح هسته‌ای در فضا برای حمله به ماهواره‌های دیگر مستقر کند، چنین گزاره ای پیشرفت بی‌سابقه و نقض آشکار معاهده فضایی در سال 1967 خواهد بود.

با این حال، برای کرملین، هزینه های یک تخلف ممکن است بیشتر از مزایای آن باشد. تسلیحات ضدماهواره ای که مسکو نشان داده قادر به نابودی مؤثر صور فلکی ماهواره ای در مقیاس بزرگ که متعلق به شرکت های خصوصی است و اداره می شوند، نیستند. با این حال، یک سلاح ضدماهواره هسته‌ای می تواند تعداد زیادی از این ماهواره ها را در یک لحظه نابود کند. اگر مقامات روسیه تصمیم به استقرار این قابلیت داشته باشند، واشنگتن گزینه ای برای متوقف کردن آنها ندارد.

مسکو و واشنگتن در توسعه تسلیحات ضد ماهواره ای تجربه بسیاری دارند. در طول جنگ سرد، مسکو سلاح‌های غیرهسته‌ای و ضدماهواره خود را برای نابودی ماهواره‌های کلیدی ایالات متحده کافی می‌دانست. اما در دوره پس از جنگ سرد، ظهور صورت‌های فلکی ماهواره‌ای بسیار بزرگ‌تر احتمالاً این سلاح‌های ضدماهواره غیرهسته‌ای را بی خاصیت کرد. سلاح‌های ضدماهواره اندکی پس از طلوع عصر فضا ظاهر شدند. تنها دو سال پس از پرتاب اسپوتنیک توسط شوروی، در سال 1957، ایالات متحده یک سلاح ضد ماهواره را آزمایش کرد که می توانست از کلاهک هسته ای برای نابود کردن هدف خود استفاده کند. اما به لطف رویکرد مهارشده دولت آیزنهاور در مورد سلاح های فضایی، این سلاح هرگز بخشی از زرادخانه ایالات متحده نشد. قبل از ظهور موشک‌های دقیق‌تر، یک کلاهک هسته‌ای برای از بین بردن ماهواره‌ها در مدار لازم بود، و انفجارهای هسته‌ای در ارتفاع بالا نشان می‌داد که تشعشعات در فضا از نظر اینکه کدام اجسام را تحت تأثیر قرار می‌دهد، تفاوتی ندارد.

1

بازگشت به عصر رقابت در فضا

اوایل دهه 1960، سیاستگذاران ایالات متحده ترسیدند که اتحاد جماهیر شوروی تسلیحات هسته ای مداری را در قالب یک سیستم بمباران مداری به فضا بفرستد – به معنای دیگر سلاح هسته ای را در مسیر جنوب بر فراز قطب جنوب به فضا پرتاب کند تا از حمله اولیه ایالات متحده جلوگیری نماید. دولت کندی در سال 1963 با استقرار موشک‌های کلاهک هسته‌ای در جزیره جانسون در اقیانوس آرام به کنش مسکو پاسخ داد. اما دخالت ایالات متحده در جنگ ویتنام بودجه های دفاعی را تحت فشار قرار داد و مقامات نگران این واقعیت بودند که تشعشعات تسلیحات هسته ای ضدماهواره ماهواره های ایالات متحده و متحدانش را نابود می کند. در نتیجه، برنامه 437 - نام پروژه - در سال 1975 حذف شد.آزمایش‌های هسته‌ای در ارتفاع بالا، برنامه 437 و سیستم‌های بمباران مداری همگی بر این نکته تأکید می‌کنند که مرز بین سلاح‌های هسته‌ای و سلاح‌های فضایی مبهم است. هر چند با امضای معاهده فضای ماورای جو در سال 1967 ترس از سلاح های هسته ای در فضا کاهش یافت - که در آن ایالات متحده، اتحاد جماهیر شوروی و سایر امضاکنندگان متعهد شدند از فضا برای مقاصد صلح آمیز استفاده کنند و سلاح های هسته ای را در مدار یا در آسمان قرار ندهند. اما این معاهده نیز مبهم بود.

این معاهده، استقرار ماهواره های هسته ای را ممنوع نکرد. همچنین تسلیحات فضایی غیرهسته‌ای مانند موشک‌های ضدماهواره مستقر در زمین که برای از بین بردن سیستم‌های فضایی طراحی شده‌اند را در لیست سیاه قرار نداد. با توجه به اینکه تعدادی از فناوری‌ها، از جمله رهگیرهای دفاع موشکی، می‌توانند به ماهواره‌ها حمله کنند، توافق چندانی در مورد چگونگی تعریف حتی چیستی سلاح فضایی وجود نداشت. این عدم اجماع تا به امروز همچنان ادامه دارد.ابهامات به محض امضای معاهده مشکل ساز شد. در اواخر سال 1967، گزارش‌هایی منتشر شد مبنی بر اینکه مسکو در حال آزمایش چنین سیستمی است،  جان اف کندی، رئیس جمهوری وقت را وادار کرد تا سلاح‌های ضدماهواره هسته‌ای را در اقیانوس آرام مستقر کند. دولت ایالات متحده به طور علنی اعلام کرد که این قابلیت جدید شوروی معاهده فضای ماورای جو را نقض نمی کند. با این حال، مقامات ارشد به شکلی محرمانه چنین رویکردی را تخلف تلقی کردند. آنها ترجیح دادند با کرملین مقابله نکنند، تا حد زیادی به این دلیل که این سلاح‌های هسته‌ای مداری دقت کمتری نسبت به موشک‌های بالستیک سنتی داشتند.