همزمان با تشدید درگیریها، بحران سوخت نیز آغاز شد. صفهای پمپبنزینها به چند کیلومتر رسید و تأمین بنزین تقریباً ناممکن شد. در چنین شرایطی، تنها گزینهای که در اختیار داشتم، خودروی برقی تازهتحویلگرفتهشدهام بود؛ خودرویی که هنوز تجربهای از رانندگی طولانی با آن نداشتم. با باتری ۹۶ درصد شارژ، تصمیم گرفتیم از تهران به سمت قزوین حرکت کنیم.
مسیر تهران تا قزوین با ترافیک سنگین همراه بود. طبق بررسی نقشه، پیش از رسیدن به قزوین یک ایستگاه شارژ وجود داشت، اما در محل متوجه شدیم که اصلاً به برق متصل نیست. ناچار وارد شهر شدیم و در پارکینگ یک مجتمع تجاری، خودرو را به برق زدیم. حدود ۴۰ دقیقه طول کشید تا باتری از ۶۰ به ۹۰ درصد برسد.
از قزوین به سمت شهری در فاصله ۳۰۰ کیلومتری حرکت کردیم؛ مسیری که هیچ ایستگاه شارژی در آن وجود نداشت. جاده خلوت بود و شتاب بالای خودرو وسوسهبرانگیز. با سرعت زیاد و کولر روشن رانندگی میکردم. شتاب خودروی برقی با خودروهای بنزینی قابل مقایسه نیست. اما همانطور که به مقصد نزدیکتر میشدیم، «رِنج» یا مسافت قابل پیمایش باتری با سرعتی نگرانکننده کاهش مییافت.
در میانه مسیر، دو بار برای شارژ خانگی توقف کردیم، اما هر دو بار شارژر خطای ارت داد. در سومین تلاش، به پمپبنزینی رسیدیم که به دلیل تجهیزات کامپیوتری، ارت استاندارد داشت؛ اما باز هم شارژر خطا داد.
ناچار خودرو را کنار کشیدم، چای ریختم و به تحلیل شرایط پرداختم. چرا در قزوین، رنج حدود ۴۰۰ کیلومتر نمایش داده میشد، اما حالا با طی تنها ۱۰۰ کیلومتر، نصف شده بود؟ در حالی که از تهران تا قزوین، با بیش از ۲۰۰ کیلومتر مسافت، تنها ۲۶ درصد باتری مصرف شده بود.
به این نتیجه رسیدم که تفاوت در شرایط جاده و سبک رانندگی عامل اصلی این افت بود. مسیر تهران تا قزوین با هوای خنک و ترافیک سنگین همراه بود، اما پس از آن، با سرعت بالا، شتاب زیاد و کولر روشن حرکت کرده بودم.
برای مدیریت مصرف، سرعت را به ۷۰ کیلومتر در ساعت کاهش دادم و کولر را خاموش کردم. پس از حدود ۲۰ دقیقه، رنج افزایش یافت و مصرف انرژی از ۲۴ به ۲۰ کیلوواتساعت در هر صد کیلومتر کاهش پیدا کرد. بهتدریج سرعت را تا ۱۰۰ رساندم، کولر همچنان خاموش بود و مصرف به ۱۹ رسید. حتی با افزایش سرعت به ۱۱۰ و روشن کردن کولر، مصرف تغییری نکرد. در نهایت، با تنها ۷ درصد شارژ به مقصد رسیدیم.
اما چالشها ادامه داشت. خانهای که در آن اقامت داشتیم فاقد ارت بود و روز بعد متوجه شدیم که در آن شهرستان، حتی خانههای نوساز نیز ارتگذاری ندارند؛ مگر برای آسانسور. پریزهای برق فاقد ارت بودند و امکان شارژ ایمن وجود نداشت.
پس از جستوجوی فراوان، ساختمانی نوساز با نمایشگاه خودرو در طبقه همکف پیدا کردم. از خیابان متوجه شدم که پریزهای برق آن ارت دارند. با صاحب نمایشگاه صحبت کردم و اجازه تست شارژ گرفتم. خوشبختانه شارژر بدون خطا کار کرد. خودرو را به داخل نمایشگاه بردند و به برق زدند. روز بعد، با باتری کاملاً شارژشده بود.. چند روز بعد، آماده بازگشت شدم، و این بار دقیقاً میدانستم چطور باید رانندگی کنم.
توصیههای کلیدی برای سفر با خودروی برقی در شرایط بحرانی
برنامهریزی دقیق مسیر و شارژ پیش از حرکت، با استفاده از نقشههای بهروز و اپلیکیشنهای تخصصی، محل ایستگاههای شارژ و وضعیت عملیاتی آنها را بررسی کنید.
شناسایی نقاط جایگزین شارژ در صورت غیرفعال بودن ایستگاههای رسمی، مکانهایی با برق و ارت استاندارد مانند هتلها، پارکینگهای عمومی یا نمایشگاههای خودرو را از قبل شناسایی کنید.
مدیریت سرعت و شتاب رانندگی با سرعت بالا و شتاب زیاد، بهویژه همراه با کولر روشن، مصرف باتری را بهطرز چشمگیری افزایش میدهد.
در نظر گرفتن شرایط آبوهوا دمای محیط و کابین بر عملکرد باتری تأثیر دارد. در صورت امکان، از تهویه طبیعی یا تنظیم بهینه دما استفاده کنید.
حفظ حاشیه اطمینان در شارژ همیشه طوری برنامهریزی کنید که با ۱۵ تا ۲۰ درصد شارژ اضافی به مقصد یا ایستگاه بعدی برسید.
همراه داشتن تجهیزات شارژ شخصی کابلها، آداپتورها و ابزارهایی که امکان شارژ در شرایط غیرمعمول را فراهم میکنند، میتوانند در مواقع اضطراری نجاتبخش باشند.
مهدی نمازی، پژوهشگر فناوری و اقتصاد دیجیتال
