به گزارش اکوایران، در دهههای حکومت مائو تسهدونگ بر چین، رایج بود که مردم یکدیگر را تونگجی، بهمعنی «رفیق»، خطاب کنند. این واژه، مانند معادل انگلیسیاش، حال و هوای برابریطلبانه و شوری انقلابی دارد. اما پس از مرگ مائو در سال ۱۹۷۶ و اصلاحات بازارمحور بعد از آن، واژۀ تونگجی کمی از مد افتاد. جای آن را سلاموعلیکهایی کمایدئولوژیکتر گرفتند، مثل شیانشنگ (آقا)، مینوی (زن زیبا) و لاوبان (رئیس).
از همین رو، وقتی روزنامۀ خلق، ارگان رسمی حزب کمونیست، این ماه مقالهای منتشر کرد و خواستار بازگشت واژۀ تونگجی به زبان روزمره شد، سروصدایی به پا شد. نویسنده شکایت داشت که واژههای امروزی سبک و سطحی یا ساختگی به گوش میرسند. بعضی از آنها حتی به گفتۀ نویسنده، «گلولههای با روکش قند» هستند؛ اصطلاحی مائوئیستی برای آداب بورژوایی منحرف کنندۀ طبقۀ کارگر. پس بهتر است به سلاموعلیکهای زمانی برگردیم که «مردم هنوز ساده و صادق بودند.»
به نوشته اکونومیست، حزب کمونیست اغلب میکوشد با دامن زدن به نوستالژی دوران سوسیالیسم شدید، حمایت عمومی را تقویت کند. در سالهای اخیر، دولتهای محلی گردشگری موسوم به «گردشگری سرخ» را در مکانهایی مانند زادگاه مائو ترویج کردهاند تا مردم را با تاریخ حزب آشنا کنند (البته نسخهای بدون کشتار و سرکوب). بعضی شرکتها کارکنان خود را به دورههای آموزشی «سرخ» میفرستند تا آنجا لباسهای چریکی دهۀ ۱۹۳۰ را بپوشند و در جادههای پر گلولای کوهستان راهپیمایی کنند. در سال ۲۰۱۵، به اعضای حزب، هرچند نه از عموم مردم، خواسته شد که بار دیگر و بهعنوان راهی برای «پاکسازی» فرهنگ سیاسی، یکدیگر را «تونگجی» صدا بزنند.
با این حال، بهنظر نمیرسد که این واژه بار دیگر در خارج از حزب رایج شود. یکی از دلایل آن این است که از دهۀ ۱۹۹۰ به بعد، تونگجی به اصطلاح عامیانهای برای افراد همجنسگرا تبدیل شد. دلیل رواجش این بود که بر خلاف بسیاری از واژههای دیگر، نه توهینآمیز بود و نه پزشکیوار. مدتی یکی از بزرگترین سازمانهای حامی حقوق دگرباشان در پکن به «مرکز تونگجی پکن» شهره بود (که در سال ۲۰۲۳ بهدلیل فشارهای سیاسی تعطیل شد).
اما بسیاری از مردم بهدلایل دیگری نیز با این ایده مخالفت کردهاند. از زمان مرگ مائو، چین بسیار ثروتمندتر شده ــاما این ثروت بهطور برابر توزیع نشده است. ضریب جینی، شاخصی رایج برای سنجش نابرابری درآمد، در چین از دهۀ ۱۹۹۰ بهشدت افزایش یافته و طبق برآوردهای رسمی، اکنون حتی از آمریکا نیز بالاتر است. نابرابریها بهویژه در شرایط رکود اقتصادی، بیشتر به چشم میآیند. یکی از کاربران شبکۀ اجتماعی ویبو نوشت: «چه کسی را باید تونگجی صدا زد؟ کسی که حقوق و دارایی و شرایط کاریاش با تو برابر است. کسی که ماهی ۲۰۰۰ یوان (۲۸۰ دلار) میگیرد، چطور میتواند کسی را که ۲۰،۰۰۰ یوان درمیآورد، رفیق بنامد؟» در چین امروز، میان ثروتمندان و فقرا حس رفاقت جای چندانی ندارد.
