چالش سیزیفی مرگ‌بارترین نبرد با اسرائیل/ جنگی که هیچ کس حاضر نیست در آن پلک بزند!/ چگونه حماس برتری تکنولوژیکی اسرائیل را خنثی کرد؟

به گزارش اکوایران، جنگی که یک سال پیش در این روز با حمله حماس به شهرک‌های اسرائیلی اطراف غزه آغاز شد، گسترش پیدا کرده است، اما هسته اولیه درگیری همچنان باقی است. نیویورک تایمز در یادداشتی سیر یک ساله جنگ غزه و تحولات مهمی که پایان آن را نامحتمل می‌کند را بررسی کرده است. اکوایران این یادداشت را در دو بخش ترجمه کرده است که در ادامه بخش اول آن را می‌خوانید:

چالش سیزیفی طولانی‌ترین و مرگ‌بارترین جنگ با اسرائیل

محمد شکیب حسن، یک کارمند دولتی فلسطینی، در 12 اکتبر پس از حمله نیروی هوایی اسرائیل به شهرش در شمال غزه، از خانه خود گریخت. آقای حسن گفت: «ما فکر می‌کردیم حداکثر دو ماه طول می‌کشد.»

یانیو هگی، یک سازمان‌دهنده اسرائیلی، در 7 اکتبر گذشته پس از حمله نیروهای حماس به روستای وی در جنوب اسرائیل، از خانه خود گریخت. آقای هگی گفت: «من مطمئن بودم که تا ژانویه به اوضاع قبل برمی‌گردیم.»

در عوض، جنگ غزه یک سال به طول انجامیده و هیچ پایانی برای آن متصور نیست.

این طولانی‌ترین جنگ بین اسرائیلی‌ها و اعراب از زمان پایان درگیری است که مرزهای اراضی اشغالی را در سال 1949 تعیین کرد. هم‌چنین با اختلاف مرگبارترین جنگ است. بیش از 1500 اسرائیلی عمدتاً در جریان حمله حماس در 7 اکتبر کشته شدند و تقریباً 250 نفر دیگر ربوده شدند. بیش از 40،000 فلسطینی در ضدحمله اسرائیل که با یکی از شدیدترین بمباران‌های ثبت شده در جنگ مدرن آغاز شد، کشته شدند.

اکنون یک جنگ گسترده‌تر و چندجانبه بین اسرائیل و متحدان منطقه‌ای حماس در حال رخ دادن است - اخیراً با حمله اسرائیل به لبنان و موشک‌باران اسرائیل توسط ایران - اما هسته اصلی درگیری، نبرد اصلی بین حماس و اسرائیل است و چالش سیزیفی پایان دادن به آن.

در داخل اسرائیلی که به شدت آسیب دیده است، این درگیری اختلافات اجتماعی طولانی مدت را تشدید کرده و بحث‌های تلخی را در مورد اولویت دادن به نابودی حماس یا توافق برای آزادی اسرا به راه انداخته است. در خارج، واکنش نظامی اسرائیل، متهم شدن به نسل کشی و جنایات جنگی، و اعتراضات گسترده در ایالات متحده و فراتر از آن، وحشت ایجاد کرده است.

جنگ غزه همچنین محدودیت‌های نفوذ آمریکا را برجسته کرده است، زیرا دولت بایدن نمی‌تواند یا نمی‌خواهد فشار لازم برای میانجی‌گری آتش بس را اعمال کند. و بر روی زمین، میلیون‌ها نفر آواره هستند، عمدتاً در غزه و همچنین در اسرائیل.

بر اساس برخی معیارهای نظامی، اسرائیل حماس را درهم شکسته است. اکثر رهبران و بسیاری از جنگجویان آن را کشته، بسیاری از زرادخانه‌های آن را تصرف یا نابود کرده و راه‌هایی را که ممکن است از طریق آن‌ها سلاح‌های جدید وارد کند مسدود کرده است.

با این حال، جنگ به دلایل مختلفی ادامه دارد، اما عمدتاً این‌ها هستند: کابینه اسرائیل به رهبری نخست وزیر بنیامین نتانیاهو، آستانه تقریباً دست نیافتنی برای پیروزی برای خود تعیین کرده است، در حالی که هدف حماس از پیروزی عمدتاً حول بقا می‌چرخد.

اسرائیل می‌خواهد رهبری حماس را از بین ببرد و همچنین حدود 100 اسیری را که هنوز در اختیار این گروه است آزاد کند. هدف اول اساساً مانع دومی می‌شود: گمان می‌رود فرماندهان بازمانده حماس در غزه به رهبری یحیی سنوار در کنار اسرا هستند، و این برای اسرائیل دشوار است که آن‌ها را بدون آسیب رساندن به اسرای خود هدف قرار دهد.

حماس عمدتاً به دنبال ادامه بقا پس از جنگ به عنوان یک جنبش است، هدفی ساده که به آن اجازه می‌دهد تا سطحی از ویرانی را تحمل کند که ممکن است باعث تسلیم دیگران شود. در جنگ جهانی دوم، ژاپن پس از تحمل ویرانی‌های گسترده تسلیم شد، در حالی که فرانسه برای جلوگیری از چنین آسیبی تسلیم شد. حماس هیچ کدام را انجام نداده است، زیرا رهبران آن به دنبال این هستند که درگیری منطقه‌ای را به راه بیندازند که آینده اسرائیل را به خطر بیاندازد.

جنگ همچنین به دلیل شیوه‌ نبرد دو طرف ادامه دارد. حماس به عنوان یک نیروی چریکی می‌جنگد، در شبکه‌ای از تونل‌ها پنهان می‌شود، و این کار را برای اسرائیل سخت می‌کند که به آن ضربه‌ تمام کننده وارد کند. و زمانی که اسرائیل بخش‌هایی از غزه را تصرف کرد، در بیشتر موارد آن‌ها را رها کرد.

دو مردی که بسیاری از این پویایی‌ها را هدایت می کنند، آقای نتانیاهو و آقای سنوار هستند.

در اسرائیل، سیطره نتانیاهو بر قدرت متکی به چندین قانونگذار راست افراطی است که تهدید کرده‌اند در صورت پایان دادن به جنگ بدون نابودی حماس، دولت ائتلافی شکننده او را فرو خواهند پاشید. حداقل تا حدی، این وابستگی مانع از موافقت نتانیاهو با معامله آزادی اسرا شده است.

در غزه، این سنوار بود که بر برنامه ریزی حمله‌ای که جنگ را آغاز کرد، نظارت داشت. سطح تحمل او برای ویرانی‌های بعدی و تلفات غیرنظامی زیاد است که به حماس اجازه داده حتی در قسمت‌های زیادی از غزه که ویران شده و فرماندهان ارشد نظامی آن کشته شده‌اند بجنگد. و اصرار او بر آتش بس دائمی، در برابر آتش بس موقت نتانیاهو است که از هرگونه آتش بس جلوگیری کرده است.

به نظر می‌رسد هر دو طرف تصمیم گرفته‌اند که به وضعیت قبل از 7 اکتبر باز نخواهند گشت. رهبران حماس گفته‌اند که پویایی پیش از جنگ اشغال بی پایان اسرائیل، بدون توجه به هزینه‌های انسانی باید مختل شود. اسرائیل پس از مرگبارترین روز در تاریخ خود احساس آسیب پذیری بیشتری می‌کند و تصمیم گرفته است که دیگر نمی‌تواند نیروهایی را که در مرزهای آن برای نابودی آن تلاش می‌کنند تحمل کند.

توماس آر. نیدز، سفیر ایالات متحده در اسرائیل تا اندکی قبل از حمله 7 اکتبر گفت: «این جنگ پایان نخواهد یافت زیرا هیچ کس در این بازی حاضر نیست پلک بزند. در این میان، همه در حال از دست دادن هستند. و این واقعاً غم انگیز است.»

اکتبر: یک دشمن پنهان

اولین نشانه این که اسرائیل ممکن است برای دستیابی به یک پیروزی نظامی متعارف دچار مشکل شود، ساعاتی پس از حمله نیروهایش به غزه در 27 اکتبر رخ داد.

پس از آنکه هواپیماهای جنگی اسرائیل نزدیک به سه هفته غزه را با یکی از مرگبارترین حملات هوایی قرن بیست و یکم بمباران کردند، اسرائیل بیش از 20،000 سرباز را به همراه صدها تانک برای تصرف شهر غزه و مناطق داخلی آن فرستاد. در یک رویارویی سنتی در میدان نبرد، نیروی مهاجم اسرائیل به سرعت شاخه نظامی حماس را ویران می‌کرد.

در عوض، جنگجویان حماس هیچ جا دیده نمی‌شدند. به نظر می‌رسید فرماندهان آن‌ها تصمیمی راهبردی گرفته‌اند تا از دادن فرصت به اسراییل برای زدن ضربه قاطع اجتناب کنند.

ایتان لاوب، افسر اسرائیلی که وظیفه داشت مجموعه‌ای از ساختمان‌ها را در نزدیکی مرز تصرف کند، تصور می‌کرد که گردانش با مقاومت شدیدی روبرو خواهد شد. با شگفتی سربازان، آن‌ها محل را در حوالی سحرگاه 28 اکتبر بدون برخورد با یک جنگجوی حماس تصرف کردند. او گفت: «ما می‌دانستیم که آن‌ها اینجا بوده‌اند ولی هیچکس آنجا نبود.»

کم‌کم معلوم شد. افراد مسلح حماس عمدتاً در یک شبکه تونلی به طول صدها مایل پنهان شده بودند در تمام طول نوار امتداد داشت. جنگجویان با پوشیدن لباس‌های معمولی ناگهان از آن تونل‌ها بیرون می‌آمدند تا به سمت سربازان اسرائیلی شلیک کنند و مین‌ها را به تانک‌هایشان متصل کنند.

نتیجه یک کارزار فرسایشی بود. حماس با مخفی شدن در زیرزمین توانست بسیاری از برتری‌های تکنولوژیک اسرائیل را خنثی کند و آن را مجبور به جستجوی تله‌های انفجاری و تونل‌های مخفی و منفجر کردن آن‌ها کند.

نوامبر: شیفت سنوار

اگر زمانی بود که باید روشن می‌شد که جنگ به این زودی تمام نمی‌شود، روزی بود که آتش‌بس در اواخر نوامبر شکست خورد.

تا آن زمان، هیچ کس مطمئن نبود که اسرائیل تا کجا پیشروی خواهد کرد یا حماس تا چه زمانی مقاومت خواهد کرد. دیپلمات‌ها و مذاکره‌کنندگان تصور می‌کردند که می‌توان آتش‌بس موقت را شاید چندین بار تکرار کرد. امید این بود که دیر یا زود یکی از آن آتش بس‌های موقت به یک ترتیب دائمی تبدیل شود و جنگ را پایان دهد.

به گفته مقامات یک کشور درگیر در مذاکرات که رهبران حماس آن را در جریان واکنش وی قرار دادند، سنوار که در پناهگاه زیرزمینی خود بود، از آغاز آتش بس اول خوشحال بود و معتقد بود که کمتر از دو ماه پس از شروع جنگ، این آتش بس نشانگر پایان آن است.

به گفته مقامات که نخواستند نامشان فاش شود، سنوار معتقد بود که می‌تواند با وعده آزادی اسرای بیشتر پایان آتش‌بس را به تعویق بیاندازد، که به نظر او ممکن بود مردم اسرائیل را تشویق کند که کابینه را برای موافقت با تمدید آن تحت فشار قرار دهند.

به گفته دیپلمات‌ها و مقامات اسرائیلی آشنا با مذاکرات، در عوض، پس از این‌که حماس اعلام کرد نمی‌تواند چندین سرباز زن اسیر را که قول آزادی آن‌ها را داده بود بیابد، و به جای آن تعدادی غیرنظامی مسن و چند جسد از اسرائیلی‌های مرده را تحویل داد، آتش بس فروپاشید، درگیری‌ها از سر گرفته شد و نیروهای اسرائیلی به سمت جنوب به سمت خان یونس، زادگاه سنوار حرکت کردند، جایی که گمان می‌رفت او در آنجا پنهان است.

به گفته مقامات، پس از پایان آتش‌بس و مشخص شدن این که قمارش شکست خورده است، سنوار به شدت عصبانی شد. به گفته دیپلمات‌های سه کشور درگیر در مذاکرات و مقامات اسرائیلی، این زمانی بود که آقای سنوار تصمیم گرفت که آتش بس دیگری برقرار نمی‌شود، مگر اینکه دائمی باشد.

یک روز بعد، معاون سنوار در مصاحبه‌ای گفت که حماس درباره آزادی اسرا در آینده مذاکره نخواهد کرد، مگر اینکه ابتدا جنگ به پایان برسد.

خواسته او اساساً به این معنی بود که برای پایان دادن به جنگ، اسرائیل یا باید حماس را در میدان جنگ شکست دهد یا در میز مذاکره مصالحه کند.

منتقدان می‌گویند که ایالات متحده، که بخش اعظم زرادخانه اسرائیل را تامین می‌کند، به غیر از تعلیق یک محموله تسلیحاتی به مدت دو ماه در ماه مه، نتوانست از اهرم فشار خود برای وادار کردن نتانیاهو برای موافقت با آتش بس استفاده کند.

ادامه دارد