به گزارش اکوایران، بسیاری از ناظران، انتصاب علی لاریجانی به‌عنوان دبیر شورای عالی امنیت ملی را صرفاً تغییر یک چهره در ساختار مدیریتی نمی‌دانند، بلکه نشانه‌ای از چرخش در رویکرد کلان سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران ارزیابی می‌کنند.

شورای عالی امنیت ملی نهادی است که سیاست خارجی، امنیت ملی و راهبردهای نظامی را به هم پیوند می‌زند و دبیر این شورا علاوه‌بر هماهنگی میان نهادهای ذی‌ربط، بازتاب‌دهنده نگاه کلان نظام در سطح دیپلماتیک محسوب می‌شود.

اکنون و در کمتر از چهل روز پس از این انتصاب، لاریجانی با سه سفر مهم به بغداد، بیروت و ریاض تلاش کرده پیام تازه تهران درباره امنیت و تعاملات منطقه‌ای را به همسایگان منتقل کند.

بغداد نخستین مقصد بود؛ جایی که در ۲۰ مرداد توافق امنیتی میان ایران و عراق به امضا رسید؛ توافقی که می‌تواند نقطه عطفی در مدیریت مرزهای مشترک و کاهش تنش‌های منطقه‌ای باشد.

سپس بیروت؛ سفری کوتاه اما پُرپیام که در بحبوحه فشارهای آمریکا و اسرائیل انجام شد. لاریجانی در دیدار با مقام‌های لبنانی بر احترام به تصمیم مردم این کشور و توازن در محور مقاومت تأکید کرد.

و در نهایت ریاض؛ سفری که به فاصله چند روز پس از تحولات حساس منطقه انجام شد و در آن، لاریجانی با محمد بن‌سلمان و دیگر مقامات سعودی درباره گسترش همکاری‌های امنیتی، اقتصادی و دفاعی به گفت‌وگو نشست.

این تحرکات نشان می‌دهد تهران به‌دنبال ایفای نقشی فعال‌تر در معادلات غرب آسیاست. نزدیکی تدریجی ایران و عربستان ـ که از سال ۲۰۲۳ با میانجی‌گری چین آغاز شد ـ نیز امروز وارد مرحله‌ای تازه شده است؛ مرحله‌ای که اگرچه پرچالش است، اما از عزم دو طرف برای عبور از گذشته و حرکت به‌سوی همکاری‌های راهبردی حکایت دارد.

در این میان، سفرهای لاریجانی را می‌توان بخشی از تقسیم کار میان وزارت خارجه و شورای عالی امنیت ملی دانست؛ تقسیم کاری که هدف اصلی آن استفاده از همه ظرفیت‌ها برای مقابله با تهدید اسرائیل و تثبیت جایگاه ایران در قلب تحولات منطقه‌ای است.