رشته واحدی از سیاستها در قبال بازیگران منطقهای استراتژی کاخ سفید جو بایدن در خاورمیانه را -از سوریه گرفته تا عربستان سعودی- پیش میبرد؛ راهبردی که استیون کوک، تحلیلگر فارنپالیسی آن را «پراگماتیسم بیرحمانه» تعبیر میکند.
زمان آن فرا رسیده که دولت بایدن با این واقعیت کنار بیاید که تنها یک راه برای تضمین عدم اشاعه وجود دارد و آن دستیابی به یک مصالحه دیپلماتیک در وین است. کاهش موثر تحریمها علیه ایران تنها ابزار چانهزنی است که مذاکرهکنندگان ایالات متحده در وین دارند.
واقعیت آشکار این است که دیپلمات های اروپایی و آمریکایی در مذاکرات هسته ای اهرم خود را در برابر ایران از دست داده اند و واکنش روسیه و چین در صورت شکست مذاکرات وین، برای تندروهای غربی نگران کننده تر از هر چیز دیگر است. این بزرگترین تفاوت بین سال ۲۰۱۵ و امروز است.
هم ایران و هم ایالات متحده هنوز انگیزههایی برای دستیابی به توافق دارند، اما کشمکش میان واشنگتن و تهران، توافق را غیرممکن کرده است.
سال ۲۰۲۱ در شرایطی خاتمه یافت که چالشها و درگیریهای جاری در این سال، چشمانداز منازعات جهانی در سال جدید میلادی را تا حدود زیادی شکل میدهد.
گفتوگوهای بیثمر میتواند تمام خطرات دوره قبل از توافق ۲۰۱۵ را با بدترین نگرانیهای سالهای ترامپ ترکیب کند.
خطرناکترین نقاط عطف امروز -از اوکراین و تایوان گرفته تا رویارویی با ایران- به نوعی با تلاش جهان برای سازگاری با یک موازنه جدید قدرت در نظام بینالمللی مربوط میشود.
ایالات متحده هشتمین دور مذاکرات احیای برجام را آخرین فرصت برای دستیابی به حل و فصل دیپلماتیک مناقشه هستهای خود با ایران قلمداد میکند. با این حال همه میدانند که تقابل به نفع هیچ کس نیست.
باید دانست یک حمله نظامی کارایی محدودی خواهد داشت و حتی می تواند نتیجه معکوس داشته باشد.
مقامات فعلی و سابق ایالات متحده گفته اند افزایش تنشها میان ایران و آمریکا بحث هایی را در دولت بایدن در مورد چگونگی واکنش به تحرکات ایران و متحدانش برانگیخته است.
