با پایان بحران نظامی ۱۲ روزه و بازگشایی بورس در روز شنبه ۷ تیر ۱۴۰۴، فعالان بازار سهام شاهد یکی از بیسابقهترین شرایط معاملات در تاریخ بورس ایران بودند. پس از ۱۸ روز تعطیلی، شاخصها بهجای بازگشت با امید، با صفهای قفل فروش، بیاعتمادی عمیق و غیبت نهادهای حمایتی مواجه شدند؛ شرایطی که تحلیلگران از آن بهعنوان «فروپاشی روانی بازار» یاد میکنند.
بازار در هفتههای منتهی به فصل مجامع قرار دارد؛ روزهایی که باید با گزارشهای امیدوارکننده شرکتها، سودهای تقسیمی جذاب و هیجان معاملات همراه باشد. اما بهجای آن، فضای منفی بازار چنان سنگین شده که حتی بهترین اخبار هم در آن دفن میشوند.
در صورتی که توافقی حاصل شود، بدون شک موج اولیه مثبت و قابل توجهی در بازار شکل خواهد گرفت. اما این موج برای پایداری نیاز به پشتیبانی از سوی گزارشهای بنیادی شرکتها و اصلاحات اقتصادی دارد
بازار بهصورت تاریخی نشان داده که برای رشد، نیاز به یک «محرک بیرونی قوی» دارد. این محرک میتواند یک خبر مهم سیاسی، یک اتفاق اقتصادی بزرگ، یا یک حرکت هماهنگ از سوی بازیگران حقوقی باشد. گزارشهای خوب بهتنهایی مسیر را نشان میدهند اما نمیتوانند ماشین بازار را روشن کنند؛ آن کلید روشنکننده، هنوز در دستان خبرهای سیاسی یا یک شوک بزرگ اقتصادی است.
سهشنبه ۳۰ اردیبهشتماه ۱۴۰۴، بازار سرمایه ایران یکی از پرتلاطمترین روزهای خود را در ماههای اخیر تجربه کرد؛ روزی که از همان ساعات ابتدایی با نشانههایی از امید و بهبود آغاز شد، اما در ادامه با انتشار یک اظهارنظر سیاسی دچار چرخشی ناگهانی و عمیق شد. شوک حاصل از سخنان اخیر رهبر انقلاب درباره بدبینی به مذاکرات، همان ضربه نهایی بود که فضای احتیاطی بازار را به موجی از ترس، تردید و فروش گسترده بدل کرد.
بازار سرمایه روز شنبه ۲۷ اردیبهشت ۱۴۰۴ را در شرایطی آغاز کرد که با وجود شروعی نسبتاً امیدوارکننده، در ادامه با فشار عرضه، شایعات و برخی نگرانیها مواجه شد و در نهایت با رنگی قرمز به کار خود پایان داد؛ با این حال، کارشناسان و تحلیلگران این روند منفی را نه تنها نگرانکننده نمیدانند، بلکه آن را «منفی شیرین» و طبیعی در مسیر ادامهدار بازار ارزیابی میکنند.
