تشکیل سرمایه در تابستان ۱۴۰۳ با احتساب استهلاک رشد منفی ۴.۸ درصدی داشته و این روند نزولی از بهار ۱۴۰۲ آغاز شده است.
همزمان، رشد اقتصادی کشور نیز از ۵.۵ درصد در پاییز ۱۴۰۲ به تنها ۰.۳ درصد رسیده؛ وضعیتی که بیانگر توقف حرکت اقتصاد است.
تجربه سالهای تحریم نشان میدهد هر موج محدودیت خارجی، سرمایهگذاری را به شدت کاهش داده و نااطمینانی را افزایش داده است.
نبود سرمایه کافی به فرسودگی زیرساختها، کاهش تولید و تشدید رکود در صنایع منجر میشود. اقتصاد ایران زمانی میتواند به رشد پایدار دست یابد که سهم سرمایهگذاری در رشد اقتصادی افزایش یابد و اتکا به درآمدهای نفتی کاهش پیدا کند.
اکوایران: وقتی هزینه یک دورهمی ساده ۱۵ برابر میشود، آیا همچنان میتوان آن را «جشن» نامید؟ تفاوت در چیست که رویدادهای اینچنینی اقتصاد غرب را تکان میدهند، اما یلدا در ایران تنها لرزه بر اندام قدرت خرید میاندازد؟ آیا ما راهِ تبدیل کردن «سنت» به «صنعت» را گم کردهایم یا یلدا قربانی فقدان یک تصمیم تقویمی شده است؟
