مرگ حقیقت در غزه

به گزارش اکوایران، جنگ در غزه همچنان ادامه دارد و در این بین، اسرائیل همچنان جان خبرنگاران را در کنار سایر افراد بی‌گناه می‌گیرد.

به‌تازگی اسرائیل در یک حمله دو مرحله‌ای (Double-Tap) در غزه جان 5 خبرنگار دیگر را هم گرفته است. در این روش، ابتدا حمله‌ای صورت می‌گیرد و با فاصله‌ای کوتاه، حمله دوم به همان نقطه انجام می‌شود تا امدادگران، خانواده‌ها و خبرنگارانی که برای پوشش ماجرا حضور یافته‌اند هم قربانی شوند.

این حادثه مثل همیشه این پرسش را زنده کرد: وقتی خبرنگاران می‌میرند، چه کسی حقیقت را روایت خواهد کرد؟

خبرنگاران؛ چشم‌های جنگ

خبرنگارانی که برای پوشش رسانه‌ای در جنگ حاضر می‌شوند، همان چشم و گوش جامعه جهانی هستند. آن‌ها ثبت و روایت می‌کنند و روایتشان می‌تواند سرنوشت جنگ را در سطح افکار عمومی تغییر دهد.

بدون حضور خبرنگاران، روایت‌ها تنها در اختیار دولت‌ها و ماشین‌های تبلیغاتی قرار می‌گیرد. مرگ هر خبرنگار یعنی محو شدن بخشی از حقیقت.

تاکتیک ترس و سکوت با حمله دو مرحله‌ای

اتفاقی که اخیرا در غزه رخ داده و به دنبال آن، 5 خبرنگار جانشان را از دست داده‌اند، حمله دو مرحله‌ای نام دارد.

حمله دو مرحله‌ای نه تنها جنایتی نظامی، بلکه ابزاری روانی است. این شکل از حمله یک پیام روانی دارد: «هر کسی شاهد باشد، قربانی می‌شود.»

به این ترتیب، خبرنگاران و امدادگران به جای روایت و کمک، به سکوت و ترس رانده می‌شوند. نتیجه این اقدام، خالی شدنِ میدان جنگ از شاهدان عینی خواهد بود. متجاوزان در خلا صدای رسمی، به فعالیت‌هایشان ادامه می‌دهد و کسی صدای غیرنظامیان و افراد بی‌گناه را نخواهد شنید.

ظهور پروپاگاندا در پی مرگِ حقیقت

وقتی خبرنگاران هدف گلوله‌ها قرار می‌گیرند، جای خالی روایت مستقل به سرعت با پروپاگاندا پر می‌شود. در غیاب خبرنگاران سه اتفاق مهم رخ می‌دهد:

•        اخبار جعلی و دستکاری‌شده در رسانه‌های اجتماعی منتشر می‌شود.
•       روایت‌های رسمی دولت‌ها بدون چالش باقی می‌ماند.
•       محتوای تولیدشده با هوش مصنوعی می‌تواند جای گزارش میدانی را بگیرد.

به این ترتیب، مرگ خبرنگاران فقط پایان زندگی چند انسان نیست، بلکه مرگ حقیقت و آغازی برای ظهور خبرهای جعلی و پروپاگاندا محسوب می‌شود.

پیامد مرگ خبرنگاران برای آزادی رسانه

این نخستین بار نیست که خبرنگاران در خاورمیانه هدف قرار می‌گیرند. از قتل شیرین ابوعاقله در جنین تا خبرنگاران کشته شده در سوریه، عراق و افغانستان، همگی یک پیام مشترک دارند: وقتی خبرنگاران هدف گرفته می‌شوند، آزادی بیان جهانی زخمی می‌شود.

چنین حملاتی فقط تهدید برای جان خبرنگاران نیست، بلکه در حقیقت خطری برای حافظه جمعی بشر است! حافظه‌ای که اگر نابود شود، تاریخ فقط با قلم قدرتمندان نوشته خواهد شد.

در جنگ‌های قرن بیستم، خبرنگاران نقش تعیین‌کننده‌ای در افکار عمومی داشتند. تصاویر ویتنام یا گزارش‌های بوسنی بود که باعث شد دولت‌ها زیر فشار افکار عمومی قرار بگیرند.

وقتی خبرنگاران کشته می‌شوند، این ابزار فشار از بین می‌رود و ماشین جنگ بدون مزاحم، به حرکت ادامه می‌دهد.

حقیقت شانسی برای بقا دارد؟

مرگ 5 خبرنگار در حمله دو مرحله‌ای اسرائیل فقط یک خبر نیست؛ یک نشانه است. نشانه‌ای از این‌که در دنیای امروز، حقیقت بیش از هر زمان دیگری شکننده و آسیب‌پذیر شده است.

وقتی خبرنگاران می‌میرند، حقیقت هم دفن می‌شود. آن‌چه باقی می‌ماند، تنها روایت‌های گزینشی قدرتمندان است.

در شرایطی که جنگ از یک‌سو جان خبرنگاران را می‌گیرد و هوش مصنوعی از طرف دیگر زخم‌هایی به چهره حقیقت وارد می‌کند، حقیقت شانس کمی برای بقا دارد.

در ویدیوی بالا به مرگ اخیر خبرنگاران در حمله دو مرحله‌ای اسرائیل و عواقب آن برای حقیقت پرداخته شده است.