شورش شرقی علیه نظم غربی

جهان در عصر گذار، و نظم جهانی در حال تغییر است؛ ایالات متحده به دلایل درونی و بیرونی عطای رهبری نظام بین‌المللی و پلیس جهان را به لقای نارضایتی‌های داخلی ناشی از هزینه‌های آن بخشیده و سودای دموکراتیزاسیون خاورمیانه را شتابان رها کرده است.

هژمونی آمریکا اکنون نه تنها زیر ضرب حملات دشمنان و رقباست، بلکه در میان دوستان نیز -از اتحاد بیناآتلانتیک تا شرکای خاورمیانه‌ای- درباره اعتماد و اطمینان به حمایت عملی «عمو سام» تردیدهای جدی وجود دارد.

نقطه عطف یک مسیر طولانی، نه آغاز آن

تهاجم پیش‌بینی شده روسیه به اوکراین، آغاز این تغییرات نیست، بلکه نقطه عطفی در یک مسیر تدریجی است که نطفه آن احتمالاً در اوایل قرن جاری منعقد شد و در دامان نظم بین‌المللی آمریکایی رشد و نمُو کرد. اما برخلاف انتظار آمریکا، دشمنان در‌هم‌شکسته، تضعیف، تسلیم و تحقیرشده، نه تنها در نظم لیبرالی غرب‌محور حل نشدند، بلکه به محض بازیابی و بهبود، علیه نظامی که بر محور غرب می‌چرخید، دست به شورش زدند.

فارغ از آنچه در پس این تهاجم رخ خواهد داد، قدر مسلم این است که جهان پس از جنگ اوکراین، مانند پیش از آن نخواهد شد و اوراسیا، قلب تپنده جهان، محور این چرخش است.

بسیاری از تحلیلگران برجسته در اشتباه بودند که ولادیمیر پوتین قصد حمله به اوکراین را ندارد، بلکه فقط می‌خواهد غرب به نگرانی‌های امنیتی‌اش در شرق اروپا رسیدگی کند. او ظاهراً می خواهد کل کشور را به ماهواره دیگری مانند بلاروس تبدیل کند و شاید ظرف چند سال آنها را به طور رسمی به روسیه اضافه کند.

اینکه پوتین دقیقاً چه کاری می تواند از نظر نظامی انجام دهد یک سؤال باز است. کیف در نزدیکی مرز قرار دارد و طبق گزارش‌ها، نیروهای روسی در دومین روز نبرد وارد آن شده‌اند، اما اوکراین کشوری بزرگ و پرجمعیت است و ایالات متحده دریافته است که تسخیر چنین کشوری چقدر می‌تواند دشوار باشد.

به جای حدس و گمان در مورد نتیجه نظامی و سیاسی تهاجم، آنچه می‌توان گفت این است که این یک نقطه عطف برای نظام بین الملل است - فصل بعدی داستانی که با فروپاشی کمونیسم در سال 1989 آغاز شد و ریشه های آن حداقل تا سال 1919 به عقب باز می گردد. آنچه به عنوان لیگ ملت ها آغاز شد، به قرنی تک قطبی به رهبری آمریکا رسید و اکنون این وضعیت به سرعت در حال تبخیر و تغییر است.

علیه فراموشی

امروز به راحتی فراموش شده است که هم جامعه ملل و هم سازمان ملل در ابتدا هدفشان سازماندهی جنگ علیه متجاوزان نبود، بلکه یافتن جایگزینی برای جنگ بود. مذاکره، داوری و مصالحه گزینه‌های ترجیحی در عصر اتحادیه بودند، اما زمانی که ژاپنی‌ها توصیه‌های اتحادیه را در منچوری قبول نکردند، و زمانی که موسولینی پس از حمله به اتیوپی از اتحادیه و تهدید تحریم‌های اقتصادی سرپیچی کرد، شکست خوردند. پرزیدنت ترومن علناً امیدوار بود که سازمان ملل در سال 1945 اختلافات را به صورت مسالمت آمیز حل و فصل کند، اما چند سال بعد باید تشخیص می داد که اختلافات بین قدرت های بزرگ این امر را غیرممکن می کند.

در سال 1950، شورای امنیت سازمان ملل در واقع مجوز جنگ را برای توقف تجاوزات کره شمالی تحت فرماندهی ایالات متحده صادر کرد، درحالیکه نماینده شوروی اتفاقاً با شروع جنگ، شورا را تحریم کرد. آن حمله ایالات متحده را متقاعد کرد که با یک شوروی به طرز جبران ناپذیری خصمانه و توسعه طلب مواجه است و برای متوقف کردن آن باید به اتحادها و نیروی نظامی تکیه کند.

جنگ اوکراین به تغییر نظم جهانی می‌‌انجامد؟

دیوید کایزر که به مدت 37 سال در دانشگاه هاروارد و کالج جنگ دریایی به تدریس تاریخ و استراتژی پرداخته و نویسنده 10 کتاب (از جمله «دیپلماسی اقتصادی و ریشه های جنگ جهانی دوم») و مقالات و نوشته‌های متعدد است اخیراً در مطلبی به این پرسش پرداخته است که «آیا جنگ اوکراین می تواند نظم جهانی را تغییر دهد؟».

آقای کایزر در این مطلب آورده است: جورج اچ دبلیو. بوش در زمان تصویب منشور سازمان ملل یک کهنه سرباز 21 ساله بود و در سال 1990 زمانی که صدام حسین در حالی که امپراتوری شوروی در حال فروپاشی بود، به کویت حمله کرد، رئیس جمهور شد. برای یک لحظه درخشان، بوش موفق شد تمام شورای امنیت را پشت سر جنگ برای برکناری صدام از کویت، از جمله اتحاد جماهیر شوروی و چین، قرار دهد. با این حال، هم نومحافظه کاران در حزب خودش و هم رهبری سیاست خارجی دولت کلینتون این را نه به عنوان دلیلی بر این نگرفتند که مدل اصلی سازمان ملل می‌تواند کارساز باشد، بلکه نشان می‌دهد که ایالات متحده می‌تواند از قدرت سیاسی، اقتصادی و نظامی خود برای تضمین هر گونه نتیجه استفاده کند. در هر کجای دنیا می خواست.

این موضوع کتاب «شکست‌ناپذیر» (مغلوب نشده/ Unvanquished)، نوشته دبیر کل سازمان ملل متحد،  پطرس-غالی در سال 1999 بود، و در همان سال، ایالات متحده که این بار نتوانست حمایت روسیه یا چین را در شورای امنیت تضمین کند، از ناتو برای جنگ علیه یوگسلاوی تحت کنترل کوزوو استفاده کرد.

کایزر می‌افزاید: چهار سال بعد، ما تقریباً بدون حمایت سازمان ملل به عراق رفتیم. در آن زمان، دولت جورج دبلیو بوش حق حمله به هر کشوری را که در حال ساخت تسلیحات بود که ما فکر نمی‌کردیم در استراتژی امنیت ملی خود در سال 2002 داشته باشد، اعلام کرده بود. و اگرچه باراک اوباما با جنگ عراق مخالفت کرده بود، اما بدون مجوز سازمان ملل متحد دست به تغییر رژیم در لیبی و سوریه زد که نتایج آن از مختلط تا فاجعه بار متغیر بود.

ولادیمیر پوتین از ابتدا سیستم «تک قطبی» قدرت ایالات متحده را رد کرده است و در گرجستان، کریمه و اکنون در سراسر اوکراین، به طور یکجانبه از زور برای تحمیل یک نتیجه مطلوب استفاده کرده است. ایالات متحده و ناتو تهاجم نظامی به اوکراین را به چالش نمی کشند، اما به نظر می رسد با تحریم های اقتصادی سخت می خواهند روسیه را وادار کنند که از آن دست بردارد. در واقع، آنها قمار می کنند که در عصر جهانی شدن، کنترل آنها بر موسسات اقتصادی و مالی بین المللی - همراه با مقاومت قاطع اوکراین - باعث می شود یک ملت متجاوز نتواند از اراده آنها سرپیچی کند.

اگر آن تاکتیک موفق شود، این باور ایالات متحده را که می تواند اراده خود را در سرتاسر جهان به نمایندگی از اصول خاصی از قانون و خودمختاری عمل کند، تأیید می کند. در غیر این صورت، ایالات متحده با دو قدرت رقیب بزرگ روبرو خواهد شد - روسیه و چین - که به صراحت بسیاری از اصول و رهبری آمریکا را رد می کنند و ممکن است در هر زمانی از نیروی نظامی برای دستیابی به اهداف محلی خود استفاده کنند.

اگر پوتین کنترل اوکراین را برقرار کند، کشورهای بالتیک هدف منطقی بعدی خواهند بود، در حالی که تهدید چین برای تایوان شدیدتر خواهد شد. آنچه ایالات متحده می تواند انجام دهد، اگر قدرت اقتصادی روسیه شکست خورده باشد، به واقعیت های نظامی محلی بستگی دارد. کشورهای بالتیک نمی توانند به راحتی توسط روس ها منع شوند، به اندازه کافی کوچک هستند که دفاع ناتو را ممکن کنند. از سوی دیگر، تایوان در حال حاضر در برابر حمله چین بسیار آسیب پذیر است و ایالات متحده ممکن است در تلاش برای متوقف کردن حمله، متحمل خسارات دریایی فاجعه آمیزی شود. در همین حال، احتمال درگیری جدید قدرت های بزرگ، امکان تقابل هسته ای را نیز به همراه خواهد داشت.

اصول حقوق بین الملل، احترام به مرزها و حقوق مردم برای انتخاب شکل حکومتی که ایالات متحده برای آن ایستاده است هیچ اشکالی ندارد - حتی اگر خود ایالات متحده این اصول را بارها به دلایل مختلف زیر پا گذاشته باشد.  دنیایی که ویلسون و روزولت (FDR) رویای آن را داشتند و در آن همه کشورها این اصول را پذیرفه‌اند، دنیای بهتری خواهد بود.

با این حال، روشن نیست که در دنیایی متشکل از سه قدرت نظامی بزرگ، یکی از آن قدرت ها بتواند دیگران را مجبور به رعایت آنها کند. این موضوعی است که اکنون در این بحران در خطر است و اگر پوتین اوکراین را تصرف کند، ما باید با دنیای جدیدی از رقابت ابرقدرت ها و تهدیدهای مداوم جنگ محدود محلی روبرو شویم.

پایان Pax Americana؟

فرانسیس فوکویاما  فیلسوف سیاسی و نظریه‌پرداز «پایان تاریخ» و رئیس گروه توسعهٔ اقتصادی بین‌المللی در مدرسه مطالعات پیشرفته بین‌المللی دانشگاه جانز هاپکینز پس از خروج آمریکا  افغانستان در مقاله‌ای برای اکونومیست به افول هژمونی آمریکا پرداخته و نوشته است: این هفته تصاویر هولناک افغان‌های مأیوس که سعی داشتند پس از سقوط دولت مورد حمایت ایالات متحده از کابل خارج شوند، به موازات روی‌گردانی آمریکا از جهان، نقطه عطفی بزرگ در تاریخ جهان ایجاد کرد.

ریشه‌های دیرپای افول آمریکا، داخلی هستند

فوکویاما معتقد است: حقیقت امر این است که پایان دوران آمریکا خیلی زودتر فرا رسیده بود و ریشه‌های دیرپای ضعف و افول آمریکا بیشتر داخلی هستند تا بین المللی. این کشور سال‌ها یک قدرت بزرگ باقی خواهد ماند، اما میزان تأثیرگذاری و نفوذ آن بستگی به توانایی آن در رفع مشکلات داخلی دارد و نه سیاست خارجی آن. دوره اوج هژمونی آمریکا کمتر از 20 سال از سقوط دیوار برلین در سال 1989 تا بحران مالی در سال 2009-2007 ادامه داشت. این کشور در آن زمان در بسیاری از حوزه های قدرت -نظامی ، اقتصادی ، سیاسی و فرهنگی - غالب بود.

اوج کبر و غرور آمریکایی حمله به عراق در سال 2003 بود ، زمانی که امیدوار بود بتواند نه تنها افغانستان (با حمله دو سال قبل) و عراق ، بلکه کل خاورمیانه را بازآفرینی کند. این کشور تأثیر قدرت نظامی برای ایجاد تغییرات اساسی سیاسی را بیش از حد ارزیابی کرد، حتی در حالی که تأثیر مدل اقتصادی بازار آزاد خود بر منابع مالی جهانی را کمتر تخمین زده بود. آمریکا این دهه را با سربازانی درگیر دو جنگ ضد شورش و یک بحران مالی بین المللی که نابرابری‌های عظیمی که جهانی شدن به رهبری آمریکا به ارمغان آورده بود، پایان داد.

میزان تک قطبی بودن در این دوره در تاریخ نسبتاً نادر بوده است و از آن زمان جهان در حال بازگشت به حالت عادی چند قطبی است و چین ، روسیه ، هند ، اروپا و دیگر مراکز نسبت به آمریکا قدرت یافته اند. تأثیر نهایی افغانستان بر ژئوپلیتیک کلی احتمالاً اندک خواهد بود. آمریکا با عقب نشینی از ویتنام در سال 1975 از شکست تحقیر آمیز جان سالم به در برد ، اما به سرعت تسلط خود را در عرض بیش از یک دهه به دست آورد و امروز با ویتنام همکاری می کند تا توسعه طلبی چین را مهار کند. آمریکا هنوز دارای مزایای اقتصادی و فرهنگی بسیاری است که تعداد کمی از کشورهای دیگر می توانند با آن برابری کنند.

قطبش اجتماعی؛ چالش بزرگ برای جایگاه جهانی آمریکا

فوکویاما تأکید می‌کند: چالش بسیار بزرگتر برای جایگاه جهانی آمریکا، داخلی است: جامعه آمریکا عمیقاً دوقطبی است و تقریباً نمی توان در مورد هیچ چیزی اجماع یافت. این دوقطبی شدن بر سر موضوعات رایج سیاسی مانند مالیات و سقط جنین آغاز شده، اما از آن به بعد به نزاع تلخی بر سر هویت فرهنگی تبدیل شده است. تقاضای به رسمیت شناختن گروه هایی که احساس می کنند توسط نخبگان به حاشیه رفته اند چیزی بود که من 30 سال پیش آن را پاشنه آشیل دموکراسی مدرن می دانستم.

به طور معمول ، یک تهدید بزرگ خارجی مانند همه‌گیری جهانی باید فرصتی باشد تا شهروندان حول یک واکنش مشترک گرد هم آیند. اما حتی بحران کووید -19 بیشتر به تشدید شکاف آمریکا دامن زد، زیرا فاصله گذاری اجتماعی ، استفاده از ماسک و در حال حاضر واکسیناسیون نه به عنوان اقدامات بهداشت عمومی بلکه به عنوان نشانگرهای سیاسی تلقی می شوند.

این تضادهای نزاع‌آمیز در همه جنبه های زندگی گسترش یافته است، از ورزش گرفته تا مارک های محصولات مصرفی که آمریکایی‌های قرمز و آبی خریداری می کنند. هویت مدنی که به آمریکا به عنوان یک دموکراسی چند نژادی در دوران پس از حقوق مدنی افتخار می کرد در سال 1619 با روایت‌های متخاصم جایگزین شد، و سال 1776 وقتی بود که مردم این کشور یا حامی برده‌داری هستنند یا مبارز راه آزادی.

این منازعه دوقطبی تا رسیدن به واقعیت‌های جداگانه‌ پیش می‌رود، به گونه‌ای که هر طرف معتقد است درستی طرف خود را به وضوح می بیند. واقعیت هایی که در آنها انتخابات نوامبر 2020 یا یکی از عادلانه ترین‌ها در تاریخ آمریکا بوده یا در غیر این صورت وقوع یک تقلب گسترده منجر به ریاست جمهوری نامشروع شده است.

ویژگی بارز یک دموکراسی بالغ، توانایی انجام انتقال صلح آمیز قدرت پس از انتخابات است ، آزمونی که کشور در 6 ژانویه به طرز چشمگیری در آن شکست خورد.

دوباره "پایان تاریخ"؟

اندرو جی. باسویچ رئیس اندیشکده کوئینسی (موسسه کوئینسی برای حکمرانی مسئولانه) در مقاله‌ای با عنوان «پایان تاریخ ... دوباره؟» برای پایگاه تحلیلی این موسسه -ریسپانسیبل استیت‌کرفت- نوشته است: مراقب کسانی که اعلام می کنند نظم جهانی تغییر کرده یا ناپدید شده است و ما را به سوی یک درگیری پرهزینه «نسلی» سوق می‌دهند، باشید.

آیا جنگ اوکراین در سال 2022 نقطه عطفی تعیین کننده در تاریخ معاصر است؟ با نگاهی به طوفان تفسیرهای رسانه‌ای درباره اقدام نظامی روسیه چنین به نظر می‌رسد. همه مشهورترین کارشناسان و مفسران سیاست خارجی موافق هستند.

رابرت کاگان، ستون‌نویس واشنگتن پست، زمان را تلف نکرد. از 21 فوریه، او قبلاً اعلام کرده بود که "پایان نظم کنونی و آغاز یک دوره بی‌نظمی جهانی" اکنون نزدیک است. امضای این دوره جدید درگیری در «هر منطقه‌ای در جهان» خواهد بود، زیرا کشورها در تلاش برای تطبیق «با یک پیکربندی جدید قدرت» هستند.

همچنین رابرت گیتس، سیاستمدار ارشد محترم در واشنگتن‌پست نوشت که «تهاجم ولادیمیر پوتین به اوکراین به تعطیلات 30 ساله آمریکایی‌ها از تاریخ پایان داده است». به طرز عجیبی در نوشته گیتس به چند جنگ ایالات متحده که آن تعطیلات فرضی را مخدوش کرده بود، هیچ اشاره‌ای نشده است. 

در وال استریت ژورنال، دانیل هنینگر، ستون‌نویس، قضاوت قطعی خود را ارائه کرد. تیتر ستون او که به اروپا هشدار داد درس این جنگ را نادیده نگیرد: «اوکراین همه چیز را تغییر می‌دهد».

او نوشت: «هیچ کاری نکنید و بی نظمی فرود می آید. آمریکایی‌ها اکنون ثمره هیچ کاری انجام ندادن را می‌بینند و بایدن همچنان از پشت سر رهبری می‌کند (برای مقابله با روسیه پیشگام نمی‌شود)». 

تعدد نقاط عطف تاریخ!

ممکن است شکاک خسته که توسط امواج قبلی رویدادهای ظاهراً دگرگون‌کننده ضربه خورده پاسخ دهد: دوباره؟ خیلی زود نیست؟ مطمئنی؟

فقط در چند دهه اخیر، نقاط عطف تاریخی با چنان فراوانی انباشته شده است که ناظر به سختی می تواند از آن عقب بماند. اولین بار در سال 1989 اتفاق افتاد: سقوط دیوار برلین و متعاقب آن فروپاشی کمونیسم. اینها با هم به معنای خود «پایان تاریخ» بودند. طرف ما برده بود، طرف مقابل شکست خورده بود. پیروزی سرمایه‌داری لیبرال دموکراتیک به سبک آمریکایی غیرقابل برگشت بود.

افراد جدی، آگاه و صاحب نفوذ چنین حرف‌هایی می‌زدند و بابت این کار به خوبی تأمین می شدند. تحلیل آنها حداقل زودهنگام بود. حتی ممکن است بعضی ها به شدت اشتباه کنند. گذشت جنگ سرد غیر از تحول آفرین بود.

جنگ جهانی آمریکایی

در واقع، تقریباً یک دهه بعد، وقایع وحشتناک 11 سپتامبر نشان داد که تاریخ یا به پایان نرسیده است یا با انتقام از سر گرفته شده است. از منظر پس از جنگ سرد، حمله مرگباری که منهتن پایین و پنتاگون را هدف قرار داد قرار نبود اتفاق بیفتد. اما این کار را کرد. بنابراین همان کارشناسانی که با اطمینان و قاطعیت اعلام کرده بودند که تاریخ مسیر خود را طی کرده است، اکنون در توصیف چگونگی حرکت تاریخ در جهتی جدید از یکدیگر پیشی گرفته اند. رویدادهای سپتامبر 2001 "همه چیز را تغییر داده بود."

به طور خلاصه، ایالات متحده با آغاز یک جنگ جهانی بسیار بلندپروازانه تلافی کرد. هدف کلی از این اقدام، به گفته فرمانده کل ایالات متحده، "پاکسازی جهان از شر" بود. این بار مطمئناً تاریخ به دستور آمریکا عمل خواهد کرد.

در اینجا دوباره، همه چیز طبق برنامه پیش نرفت. خود جنگ - به طور دقیق تر، چندین جنگ - به نتایج تعیین کننده ای نرسید. شیطان از دام هایی که توسط دولت های متوالی در واشنگتن ایجاد شده بود فرار کرد. مرگ هزاران سرباز ایالات متحده، صدماتی که ده ها هزار نفر دیگر متحمل شدند، و هزینه تریلیون ها دلار فواید کمی داشت. با این حال، در میان نخبگان آمریکایی، پیامدهای شوم جنگ برای پایان دادن به شری که اندکی از طریق تأمل جدی برانگیخته شد، بود.

بهانه‌ای برای فراموشی

از برخی جهات، جنگ کنونی به عنوان بهانه ای کاملاً به موقع برای فراموشی گذشته نزدیک به نظر می آید.

چرا شکست‌های قبلی برای پیش‌بینی آینده تکرار می‌شود، وقتی که یک شکست جدید با مهر «ساخت کرملین» به ما خیره شده است؟ چرا باید به زیان ها و ناامیدی هایی که در مناطقی مانند عراق و افغانستان رخ می دهد فکر کنیم، در حالی که کارهای تازه ای در اوکراین و اطراف آن باید انجام شود؟ چرا حدس دوم زمانی که فراموش کردن بسیار آسان و راحت است؟

برای بار سوم گول نخورید!

خوب، به عنوان یک بانوی اول سابق / ایالات متحده سناتور/وزیر خارجه/نامزد ریاست‌جمهوری به قول معروفی می‌گوید: «یک بار مرا گول بزن، شرم بر تو، دوبار مرا گول بزن، شرم بر من».

خطاب به همشهریانم: برای بار سوم گول نخوریم.

منظور من این نیست که توحش رئیس جمهور روسیه یا بربریت نیروهای روسی که به اوکراین حمله کرده اند را به حداقل برسانم. هر دو سزاوار محکومیت ما هستند. همچنین منظورم بی اهمیت جلوه دادن رنج مردم اوکراین نیست که نیازمند توجه همدلانه است. با این حال، هر چند وحشتناک، چنین رویدادهایی حتی در زمان های اخیر بی سابقه نیستند.

ناظرانی مانند کاگان، گیتس، و هنینگر نسبت به زمینه متنفرند، به ویژه زمانی که تحلیل خود را پیچیده می کنند.

در سیاست بین الملل، جنایات به راحتی با دقت اندازه گیری نمی شوند. احساس گناه و بی گناهی در چشم بیننده است. با این حال، اعتراف به هر اندازه ناراحت‌کننده، جنایات مرتکب شده توسط ایالات متحده در سال‌های اخیر، که معمولاً تحت پوشش آزادی ستمدیدگان و گسترش دموکراسی توجیه می‌شوند، بیش از هر چیزی که توسط روسیه انجام می‌شود به نظم بین‌المللی آسیب وارد کرده است. مسکو هرگز دکترین آشکارا غیرقانونی جنگ پیشگیرانه را اعلام نکرد. ما انجام دادیم. و تعداد تلفات ناشی از کمپین های ایالات متحده که پس از 11 سپتامبر انجام شد - بیش از 900000 کشته بر اساس پروژه هزینه های جنگ دانشگاه براون - چندین مرتبه از تعداد اوکراینی هایی که در درگیری فعلی کشته شده اند (یا احتمالاً کشته می شوند) بیشتر است. .

هدف اینجا توجیه تجاوز غیرقابل توجیه روسیه نیست. در عوض، هدف صرفاً ادعای این است که تهاجم به اوکراین نشان‌دهنده انحراف حیرت‌انگیز و بی‌سابقه‌ای از «نظام بین‌المللی» نیست که بیشتر در ذهن ناظران غربی به جای دنیای واقعی وجود داشت.

در واقع، وقایع اوکراین بر ارتباط مستمر آن جمله معروف توسیدید صحه می‌گذارد: «قوی‌ها آنچه را که می‌توانند انجام می‌دهند، ضعیف‌ها از آنچه باید رنج می‌برند». ایالات متحده قصد ندارد این اصل را غیر قابل اجرا اعلام کند. در واقع، واشنگتن تمام نیت خود را برای بهره برداری کامل از آن دارد - حتی در شرایطی که مقامات ارشد ایالات متحده تعهد خود را به حاکمیت قانون و رفاه نوع بشر ابراز می کنند.

بنابراین هر آنچه که جو بایدن و همتایان مختلف او در مورد اوکراین می‌گویند یا انجام می‌دهند، تاریخ به مسیر مسح شده خود ادامه خواهد داد. من تظاهر نمی کنم که می دانم جنگ در آنجا چگونه به پایان می رسد. من فقط می توانم امیدوار باشم و دعا کنم که جنگ به زودی متوقف شود، با تلفات بسیار کمتر از "جنگ علیه تروریسم" خودمان.

چیزی که من می دانم این است که وقتی جنگ تمام شود، اوکراینی ها و روس ها همچنان همسایه خواهند بود و دومی بزرگتر و قوی تر از اولی است. تسهیل تلاش‌های آن‌ها برای همزیستی - خصومت‌های دائمی تنها جایگزین ممکن است - در واقع به عنوان یک اولویت مهم به شمار می‌رود که گیتس، کاگان‌ها و هنینگرهای جهان رسانه‌ای ما باید به آن توجه کنند. ای کاش این کار را می کردند.