گرسنگی و خشم در قلب اقتصادی چین

به گزارش اکوایران، استیون جیانگ در مطلبی برای سی‌ان‌ان نوشت: هنگامی که پدر 73 ساله من در اواخر هفته گذشته نگرانی خود را در مورد کاهش عرضه مواد غذایی مطرح کرد، فهمیدم فاجعه ناشی از قرنطینه سراسری کووید در شانگهای ناگهان به خانه رسید.

او پنجشنبه به من پیام داد: «اگر به زودی کمک‌های دولتی دریافت نشود، ظرف چند روز همه چیز تمام می‌شود». سپس، گویی نگرانی اجتناب ناپذیر من را پیش بینی می کرد، افزود: "هنوز هم کمی برنج و کراکر - و مقدار زیادی قهوه دارم."

این یک افشاگری شگفت‌انگیز در مورد واقعیت تلخ در بزرگترین شهر و مرکز مالی چین بود - از طرف یکی از اعضای نسلی بود که در قحطی بزرگ و انقلاب فرهنگی متلاطم زندگی کردند که میلیون‌ها نفر را در طول چند دهه اول جمهوری خلق، که در سال ۱۹۴۹ توسط انقلابی کمونیست مائو تسه تونگ، تاسیس شد، به قتل رساند.

حتی در تاریک ترین روزهای چین مائو، والدین من - متولد و پرورش یافته شانگهای- به من یادآوری می کردند که بر خلاف بسیاری در روستاها، آنها به اندازه کافی خوش شانس بودند که از چشم انداز گرسنگی نترسند.

اکنون، با شدت گرفتن اقدامات قرنطینه، موضوعی که زمانی تقریباً غیرقابل تصور بود، بیش از هر چیز دیگری بر ساکنان شهر و فراتر از آن تأثیر گذاشته است: مردم در شانگهای در سال 2022 گرسنه می شوند.

با اذعان خود مقامات، کمبود مواد غذایی به دلیل عدم برنامه ریزی و هماهنگی، یک فاجعه عمدتاً ساخته دست بشر بوده است. علیرغم وعده های رسمی، کمک های دولتی در بسیاری از نقاط شهر، از جمله مجتمع آپارتمانی پدرم در شمال شرقی شانگهای که مملو از بازنشستگانی مانند او است، قابل اعتماد نبوده است.

جمعیت سالخورده عمدتاً به دلیل تقاضای نسبتاً اندک و عدم آگاهی از فناوری، در تأمین منابع از طریق خریدهای عمده آنلاین، عملاً تنها راه خرید در شانگهای در حال حاضر، شکست خورده بودند.

من تصمیم گرفتم کمک کنم، اما هرگز فکر نمی کردم خرید آنلاین مواد غذایی چنین باشد. با افزایش ناامیدی و اضطراب، امیدم همراه با ذخیره پدرم کاهش یافت.

در روز دوم تلاش های بیهوده من، یکی از دوستان به من در مورد یک «بوتیک» خرده فروش آنلاین که هنوز یک بسته خواربار تحویل روز بعد ارائه می داد، اطلاع داد. خوشحال شدم که فهمیدم حق با اوست، فوراً به پدرم دستورکار دادم.

با این حال، وقتی خبر خوب را در چت گروهی آنلاین خانواده منتشر کردم، عموها و خاله‌ها - که همگی به درجات مختلف با کمبود غذا مواجه بودند - وارد شدند تا شوک خود را بیان کنند که من با کمال میل 398 یوان (62 دلار) برای پنج کیلوگرم غذا، سبزیجات و 60 تخم مرغ پرداخت کردم. یکی از دایی ها گریه کرد، در حالی که یک عمه تاکید کرد قیمت آن بیش از چهار برابر چیزی است که او برای همان مقدار غذا در بازار می پردازد.

از اینکه یخچال پدرم به موقع پر شد، خیالم راحت شد، اما با شنیدن اظهارات بستگان، احساس گناه کردم: در مورد ساکنان بی شماری که نمی توانند مواد غذایی گران قیمت را تهیه کنند، چطور؟

بقای واقعی برای اکثر 25 میلیون ساکن شانگهای قبل از آوریل یک نگرانی نبود. در دو سال گذشته، این شهر جایگاه خود را به عنوان مهمترین دروازه بین المللی به چین - هم برای مردم و هم برای کالاها - تقویت کرده بود.

علیرغم سیاست سختگیرانه پکن در برابر کووید صفر، این استان به رویکرد هدفمندتر و ملایم‌تر خود برای مهار کووید افتخار کرده بود. با اجتناب شانگهای از آزمایش‌های انبوه در سطح شهر و اتخاذ قوانین قرنطینه کمتر محدودکننده، زمانی شبیه یک الگوی بالقوه برای کل کشور به نظر می‌رسید، زیرا بقیه جهان عمدتاً زندگی با کووید را با تأکید بر واکسیناسیون انتخاب کرده بودند.

بر اساس آمارهای دولتی، پس از آن Omicron آمد، نوع بسیار مسری کووید که شهر را فرا گرفته و بیش از 390000 نفر از ساکنان را از ماه مارس آلوده کرده است. و حالا با کابوس قرنطینه نامحدود شانگهای مواجهیم.