قرار است تکلیف ساختمان های پر خطر پایتخت تاپایان سال 1402 روشن شود. مدیران شهری می گویند اگر همچنان مالکان این ساختمان ها به اخطارها بی توجهی کنند این ساحتمان ها پلمب می شود .

هوشنگ فروغمند اعرابی،  پژوهشگر معماری و مدرس دانشگاه اما پلمب این ساختمان ها را کافی نمی داند و در این رابطه به اکو ایران می گوید : بعد از دو حادثه پلاسکو و متروپل بحث جنجالی ساختمانهای ناایمن از سوی مسئولین مورد توجه قرار گرفت. این مسئله  به خصوص در پایتخت و شهرداری تهران اهمیت به سزایی داشته و به تازگی رییس شورای شهر خبر از پلمب ساختمانهای ناایمنی داده است که تا پایان سال هیچ اقدامی جهت ایمن سازی آن انجام نشده است. اگرچه این عزم می‌تواند نویدبخش باشد اما سوال اینجاست که چرا اساسا چنین ساختمانهایی با شرایط مشابهی در شهر تهران به چنین وضعیتی دچار می‌شوند؟ باید دقت کنیم که آنچه ناایمنی خوانده می‌شود نه فقط نقصی است که با تغییرات جزئی یا نصب عناصر خاصی بتوان آن را بر طرف کرد بلکه ناایمنی حاصل از فرایندی است که چنین ساختمانی تکمیل شده اند. چرا که  بسیاری از این ساختمان‌ها از روز اول چنین وضعیتی نداشتند یا به طور کلی ناایمن تلقی نمی‌شدند اما اکنون عدم ایمنی کافی آنها مشخص شده است. به گونه‌ای که گویی گذر زمان آن رنگ و روی دروغین اولیه را از میان برداشته است و واقعیت این ساختمان‌ها و البته عدم توانایی سازندگان آنها را بر ما روشن کرده است. اما اگر نگاه کارشناسی و اهمیت آن در روز نخست مشخص بود امروز مشکلات کمتری را از این حیث مشاهده می‌کردیم. آنچه جوان در آینه بیند، پیر در خشت خام آن بیند.  حال دو سوال اساسی پیش رو است یکی اینکه چرا به این وضعیت دچار شدیم و دیگری پرسش از راهکار برون رفت از چنین وضعیتی است.

وی ادامه می دهد : با نگاه به فجایعی که در تاریخ مهندسی رخ داده است دو علت برای وقوع آنها متصور شده‌اند. یکی اشتباهات در محاسبات یا برنامه‌ریزی دومی درک نادرست از مبانی یا مسائل مرتبط با ساخت بناها. اشتباهات صورت گرفته در طی تاریخ  سبب بروز شدن آیین‌نامه‌های مرتبط با استحکام و ایمنی شده‌اند. اما مورد دوم در کشور ما بسیار مهم است. همانطور که در گزارش کمیسیون عمران مجلس   درباره حادثه متروپل می‌بینیم مواردی که سبب این حادثه شده‌اند بیشتر از آنکه ضعف در محاسبات و ایین نامه‌ها  باشد در درک نادرست دست‌اندرکاران از اهمیت رعایت الزامات قانونی و فنی است. چرا که سوداگران نه خود درک مناسبی دارند و نه ناظرین و مسئولین قدرت کافی در جلوگیری از چنین فواجعی را داشتند. با این وجود مسئله اساسی در حوزه ایمنی ساختمانها بحث نظارت‌ها و اجرای ایین‌نامه‌ها است که در گرو ایجاد جایگاه مناسب برای امر مهندسی در کشور است.

به گفته این پژوهشگر معماری اگر شهرداری‌ها فارغ از کیستی مالکین و احیانا قدرت‌های وابسته به نهادها یا نفرات خاص بتوانند ساختمان‌های ناایمن را شناسایی و با پلمب آنها مانع ادامه بهره‌برداری و حضور افراد در این ساختمان‌ها بشوند گام بزرگی در فرایند نظارت بر ایمنی ساختمان‌ها خواهد بود.