در این نشست سخنرانان تلاش کردند تا نحوه حکمرانی و سیاست‌گذاری کشور را در قبال مهاجران افغانستانی بررسی کنند و به این پرسش پاسخ دهند که آیا ایران سیاست مشخصی در قبال مهاجران داشته یا نه.

در بخشی از این نشست، احسان هوشمند، پژوهشگر جامعه‌شناسی که پژوهش‌هایی در زمینه قوم شناسی دارد، معتقد بود که از نقطه صفر مرزی وقتی مهاجران وارد کشور می‌شوند، مجبورند از یکسری قوانین و مقررات بگذرند. او تاکید می‌کرد که ایران در قبال افغانستانی‌ها سیاست‌ «درهای باز» به صورت غیررسمی را اتخاذ کرده است.

آرش نصر اصفهانی، جامعه‌شناس در مقابل دیدگاه او، نظر می‌داد. او معتقد بود که سیاست ایران در مقابل افغانستانی‌ها این است که بیشترین بهره را از افغانستانی‌ها به عنوان نیروی کار ببرد و کمترین هزینه را در برابر آن‌ها داشته باشد. این جامعه‌شناس همچنین تاکید کرد که درهای کشور به روی افغانستانی‌ها بعد از آمدن طالبان بسته بود و هرکسی هم که به کشور آمد، از راه غیرقانونی آمده است. این جامعه‌شناس می‌گوید ورود غیرقانونی مهاجر به کشور را نمی‌توان در ذیل سیاست «درهای باز» تعریف کرد.

محمد مهدی دهدار، پژوهشگر مهاجرت هم در بخش دیگری از این نشست تاکید کرد که برخی رسانه‌ها و افراد به صورت سیستماتیک و غیرسیستماتیک انگشت اتهام را به سمت مهاجران می‌گیرند و همین موضوع باعث شده تا در مقطعی حتی برخورد بین اتباع و مهاجران ایجاد شود.