چگونه پکن به حیاط خلوت آمریکا خزیده است؟

به گزارش اکوایران، در جزیره‌ای کارائیبی در 350 کیلومتری ساحل جزایر ویرجین ایالات متحده، یک نگهبان امنیتی چینی سیاه‌پوش رو به جنگلی به وسعت بیش از هزار هکتار و ذخیره‌گاهی با آب سبزرنگ در آن سویش دست تکان می‌داد.

به چینی گفت «مثل یک کشور کوچک است.»

این بهشت طبیعی در جزیرۀ آنتیگوآ، جایی که مسئولان اندیشۀ شی جین‌پینگ را مطالعه خواهند کرد، قرار است با خاک یکسان شود و به یک منطقۀ ویژۀ اقتصادی تحت مدیریت چین تبدیل شود. بر اساس اسنادی که در اختیار نیوزویک قرار گرفته، آنجا تشریفات گمرکی و مهاجرتی، یک بندر و یک خط هوایی اختصاصی خواهد داشت و پاسپورت هم صادر خواهد کرد. کسب‌وکارهایی به راه خواهد انداخت که همه چیز، از تدارکات تا رمزارزها و از جراحی چهره تا «ویروس‌شناسی»، ارائه خواهند داد.

بر اساس تحقیقات نیوزویک بر اسناد دولتی و شرکتی و مصاحبه با رهبران آنتیگوآ، شرکت‌های حکومتی چین و کسب‌وکارهای خصوصی هم‌راستا با حکومت این کشور به‌سرعت در کشور جزیره‌ای آنتیگوآ و باربودا و دیگر کشورهای منطقۀ استراتژیک کارائیبی گسترش می‌یابند که از قدیم به «مرز سوم آمریکا» معروف بوده است.

حضور منطقه‌ای فزایندۀ چین احتمالاً بزرگ‌ترین چالش ایالات متحده در قارۀ آمریکا، بعد از قرار گرفتن موشک‌های شوروی در کوبا در دهۀ 1960 باشد -و نظامیان ایالات متحده نگراننند.

یکی از سخنگویان فرماندهی جنوبی مستقر در فلوریدا به نیوزویک گفت «ما در جریان بودیم که چین شاید از حضور تجاری و دیپلماتیکش برای اهداف نظامی استفاده کند. در آسیا، آفریقا و خاورمیانه، همین حالا هم چین با سوءاستفاده از توافقات تجاری در بندرهای کشورهای میزبان برای اهداف نظامی استفاده کرده است؛ نگرانی‌مان این است که شاید همین کار را در این منطقه هم تکرار کند.»

به گفتۀ منتقدان، صدها میلیون دلار وام و کمک هزینه از چین و ساخت‌وساز گستردۀ زیرساخت‌های حیاتی توسط شرکت‌های حکومتی چینی شامل بندر، فرودگاه و سیستم‌های آبیاری دارند آنتیگوآ را -که زمانی بخشی از «حیاط خلوت» آمریکا بود- به حیاط جلویی چین تبدیل می‌کند.

نخست‌وزیر آنتیگوآ، گاستون براون، در مصاحبه با نیوزویک در سنت جانز، پایتخت این کشور صرفاً 97،000 نفری و 275 کیلومتر مربعی که به اندازۀ بخش کویینز نیویورک است، با اشتیاق بسیار چین و رهبرش، شی جین‌پینگ، را ستود.

براون گفت کشورهای غربی کمک‌های مورد نیاز آنتیگوآ را فراهم نمی‌کردند.

او گفت «اما چین را کشوری می‌بینم که کنار حقیقت ایستاده است، کشوری که همانطور که می‌دانید، دست کم مقداری همدلی برای کشورهای کوچک، فقرا و محرومان جهان دارد.»

در ماه ژانویه، براون طی سفری یک هفته‌ای به چین، سفارت آنتیگوآ در پکن را افتتاح کرد -این کشورها از سال 1983 با یکدیگر روابط دیپلماتیک دارند- و وزرای دو کشور دست کم نه تفاهم‌نامه دربارۀ همه چیز، از اعطای حقوق دریانوردی به کشتی‌ها و دریانوردان چینی تا تعهد مسئولان آنتیگوآیی به مطالعۀ اندیشۀ شی جین‌پینگ در باب حکمرانی، امضا کردند.

براون که یک دهه از حضورش در قدرت می‌گذرد گفت «یکی از چیزهایی که دربارۀ شی جین‌پینگ فهمیده‌ام این است که چنین به نظر می‌رسد مردی از اصول و دیدگاهی جهانی دربارۀ انسانیتی مشترک برخوردار است.»

براون به نیوزویک گفت چین با پشتیبانی دلاری از حرف‌هایش به «گزینۀ اول وام دادن» به آنتیگوا تبدیل شده، با نرخ بهرۀ 2 درصد و وقفۀ بازپرداخت پنج ساله. آنتیگوا در سال 2018 به ابتکار کمربند و جادۀ چین پیوست و به یکی از نخستین کشورهای کارائیب عضو این ابتکار تبدیل شد و به بخشی از زنجیرۀ جهانی نفوذِ تحت کنترل پکن تبدیل شد.

دیپلمات‌های اروپایی و آسیایی منطقه گمان می‌کنند علاقۀ چین به آنتیگوا بیش از اقتصاد باشد. سفارتخانۀ جدیدش در سنت جانز -که به دلیل اندازه و امنیت سختگیرانه‌اش به قلعۀ آنتیگواها معروف است- شاید یک مرکز اطلاعاتی منطقه‌ای در کنار ساختمان‌های با قدمت چند دهه‌ای باشد که به گفتۀ ایالات متحده، چین از آنها برای جاسوسی از کوبا استفاده می‌کند. در حالی که دیپلمات‌ها حاضر نشدند جزئیاتی ارائه دهند، آنها گفتند به دلیل توجه زیاد ایالات متحده به کوبا، آنتیگوا هم یک حرکت به جلو بود و هم یک «عقب‌نشینی».

ساوت‌کام به نیوزویک گفت «با توجه به وسعت سرمایه‌گذاری چین در زیرساخت‌های لجستیکی کارائیب، نگرانیم که چین بتواند از شرکت‌های حکومتی و دیاسپورایش برای اهداف نظامی عملیات‌های اطلاعاتی یا اثرگذاری علیه ایالات متحده و همکارانمان در منطقه استفاده کند. این نگرانی‌ها زمانی بیشتر می‌شوند که فعالیت‌های حزب کمونیست چین برای هدف قرار دادن، جذب و رشوه دادن به مسئولان را مد نظر قرار دهید.»

سفارت چین به درخواست ای‌میلی ما برای نظر دادن دربارۀ روابط با آنتیگوا و تأیید یا تکذیب وجود پایگاه اطلاعاتی در سفارت پاسخی نداد. فردی که تلفن را جواب داد حاضر نشد سؤالات ما را منتقل کند. در پکن، پیش از بازدید براون در ژانویه، سخنگوی وزارت امور خارجه، مائو نینگ، آنتیگوا را «همکار مهم چین در کارائیب» خواند.

براون به نیوزویک گفت صحبت‌های پیرامون پایگاه اطلاعاتی چین «تماماً مزخرف»ند.

در گذشته، ایالات متحده مراقب سلطه‌اش بر قارۀ آمریکا بود. دکترین مونرو در قرن 19 بر این باور بود که هر گونه دخالتی در امور سیاسی کشوری در قارۀ آمریکا توسط قدرت‌های خارجی یک عمل خصمانۀ بالقوه است. طی بحران موشکی کوبا در سال 1962 و اعتراض ایالات متحده به ارسال سلاح‌های هسته‌ای شوروی به کوبا، جهان در آستانۀ جنگ هسته‌ای قرار گرفت. و در سال 1983، نیروهای ایالات متحده یک رهبر طرفدار شوروی را در گرنادا سرنگون کردند.

«حاکمیتش را معامله کرد»

بعضی ساکنان آنتیگوا از افزایش نفوذ چین در این کشور که قبلاً مستعمرۀ بریتانیا بود و تا حدی بر پایۀ برده‌داری ساخته شده بود ناراحتند. هنوز شاه چارلز رئیس حکومت آنجاست، اگرچه به دنبال رفراندومی دربارۀ حفظ یا تغییر این مسئله‌اند.

جیزل آیزاک، رئیس حزب مترقی متحد، در مصاحبه‌ای در خانه‌اش در بیرون پایتخت گفت «فکر می‌کنم اکثر ما بر این باوریم که آنتیگوا حق حاکمیتش را با چین معامله کرده است. فکر می‌کنم چین، در مقام یک ابرقدرت، به دنبال جای پایی در جاهای استراتژیک بیشتری است.»

آیزاک گفت «فکر می‌کنم این دولت زیادی به یک شریک، یعنی چین، وابسته شده است و این مسئله مایۀ نگرانی‌مان است.»

او به نیوزویک گفت روز به روز افراد بیشتری می‌ترسند دربارۀ افزایش رابطه با چین صحبت کنند، به ویژه اگر از طریق بندر ساخت چین در سنت جانز کار کنند. «همه احساس می‌کنند دستشان زیر سنگ است؛ اگر چیز اشتباهی بگویید، اگر طرف اشتباهی بایستید، خودتان را در خطر انداخته‌اید. شب‌ها، زنگ هشدار را روشن می‌کنم و دعا می‌خوانم.»

آلگرنون واتس، از نمایندگان مجلس متعلق به حزب مخالف و مجری یک برنامۀ رادیویی، نگرانی‌های مشابهی دارد.

او گفت «در کارائیب، پول حرف اول و آخر را می‌زند. چین خواهان جای پای محکمی در منطقه است و آنتیگوا همکار کاملاً مشتاقی است.»

چند تن از وزرایی که با نیوزویک مصاحبه کردند حاضر نشدند بدهی آنتیگوا به چین را بگویند.

وزیر اقتصاد آنتیگوا -براون وزیر اقتصاد هم هست- به ای‌میل ما مبنی بر درخواست آمار پاسخی نداد. به گفتۀ یک دنبال کنندۀ وام، بدهی آنتیگوا 176 میلیون دلار وام چینی در سال 2022 است. بقیه‌اش هم در راه است -برای مثال، ملفورد نیکولاس، وزیر اطلاعات، به نیوزویک گفت آنتیگوا بابت پروژۀ لوله‌کشی مجدد حدود 60 میلیون دلار از چین دریافت خواهد کرد که یکی از تفاهم‌نامه‌هایی است که در ماه ژانویه در پکن امضا شد.

این مسئله به معنی بیش از 2،400 دلار وام چینی به ازای هر نفر در کشوری است که تولید ناخالص داخلی سرانۀ سالانه‌اش به گفتۀ بانک جهانی حدود 19،300 دلار است.

طی دهۀ گذشته، چین از طریق ابتکار تریلیون دلاری کمربند و جاده ردپایش را در خارج از کشور به میزان قابل توجهی افزایش داده و جای پایش را در جای جای جهان محکم کرده است. منتقدان این برنامه چین را متهم می‌کنند که به دلیل رقابتش با ایالات متحده، به دنبال استعمارِ آرام از طریق گرفتار کردن کشورها در وام‌هایی است که نمی‌توانند آنها را از جاهای دیگری بگیرند، مثلاً در کشورهایی مثل لائوس، سری لانکا و کشورهای آفریقایی. چین در مخالفت می‌گوید سرمایه‌گذاری‌هایش همکاری «برد-برد»ند.

به گفتۀ تحلیلگران، حضور فزایندۀ چین در کارائیب چالش روشنی برای آمریکاست.

آنه‌ماری بردی، استاد علوم سیاسی دانشگاه کانتربری در نیوزیلند که فعالیت‌های حزب کمونیست چین را در جهان دنبال می کند گفت «حرکت جسورانه‌ای است. برای ایالات متحده، کارائیب جغرافیای بسیار استراتژیکی است.» و به شباهت‌های رفتار چین در کارائیب و دوستی‌اش با جزایر کوچک دیگر جاها اشاره می‌کند.

بردی همچنین باور دارد که چینِ شی همکاری نزدیکی با روسیۀ رئیس‌جمهور ولادیمیر پوتین دارد و می‌گوید «مائو و استالین فقط می‌توانستند خواب چنین موفقیتی را ببینند.»

سخنگوی ساوت‌کام، مستقر در دورال فلوریدا، گفت طی پنج سال گذشته، دیپلماسی چین در شرق کارائیب «بسیار موفق» بوده است. «شاید دنبال جای پای لجستیک بزرگی در شرق کارائیب باشند تا فعالیت‌های تجاری‌شان را در نیم‌کرۀ غربی ممکن کنند.»

ساحل‌هایی با شن سفید

برای آمریکایی‌ها، کارائیب شاید یادآور تصاویر ساحل‌هایی با شن سفید و دریاهای فیروزه‌ای، ماه عسل، عرق نیشکر و جوجۀ «تند» سوخاری باشد.

به گفتۀ ایوان الیس، استاد مطالعات آمریکای لاتین در مرکز مطالعات استراتژیک دانشگاه جنگ ارتش ایالات متحده در کارلیسل پنسیلوانیا، گفت چین ارزش بیشتری در آنجا می‌بیند.

الیس به نیوزویک گفت «چین کارائیب را جایی استراتژیک می‌بیند که می‌خواهد در آنجا حضور داشته باشد و می‌خواهد بدون فرستادن هشدار بیش از اندازه به ایالات متحده بر آنجا سلطه داشته باشد» و افزود که چین هم شبکه‌ای از حکومت‌های دوست به وجود آورده است، از جمله دومینیکا، گرنادا، باربادوس و «تا حدی» جامائیکا.

الیس گفت «ایالات متحده این مسئله را تحت نظر داشته است اما این وضعیت زنگ‌های هشدار را در واشنگتن به صدا درنیاورده است، به‌خاطر ماهیت انباشت آرام تأثیرش است.»

وزارت امور خارجۀ ایالات متحده در بیانیه‌ای به نیوزویک گفت «ایالات متحده و آنتیگوا و باربودا پیوندهای تاریخی محکمی دارند»، همچنین «همکاری بسیار قدرتمندی» در زمینۀ ابتکارات امنیت منطقه‌ای برای مبارزه با قاچاق سلاح و جرائم و دیگر فعالیت‌های مربوط به اقلیم و توسعه.

حوزۀ نفوذ

این منطقۀ ویژۀ اقتصادی جدید که در 16 ژانویه در سنت جانز آغاز به کار کرد، به شدت نشان دهندۀ بلندپروازی‌های چینی‌ها در آنتیگوا است. این منطقه که با مخفف اِس‌ای‌زداچ شناخته می‌شود، این نام را از سرمایه‌گذاری قبلی چینی‌ها به ارث برده که تا حد زیادی شکست خورد. این دولت می‌گوید انتظار دارد 100 میلیون دلار سرمایه‌گذاری جدید دریافت کند. بر اساس اسنادی که نیوزویک آنها را دیده است، مالکان جدید همین حالا هم دارایی‌های یک شرکت محلی را به قیمت 25 میلیون به دست آورده‌اند -که آن هم در مالکیت منافع چینی‌هاست.

هلدینگ منطقۀ ویژۀ اقتصادی (آنتیگوا و باربودا) امتیازاتی را به دست آورده است که شبیه امتیازات حکومتی کوچک در گوشۀ شمال شرقی این جزیره در نزدیکی بزرگ‌ترین پایگاه نظامی آنتیگواست -و یک پایگاه سابق ایالات متحده.

بر اساس مجوز دولتی صادر شده در سال 2024، اس‌ای‌زداچ یک کمیتۀ مدیریت منطقۀ مستقل را برای تأمین «گمرک، مهاجرت و خدمات پلیسی در این منطقه» تأسیس خواهد کرد. یک «تیم نظارت اقیانوس» شرکت ماهی‌گیری به گارد ساحلی آنتیگوا کمک می‌کند بر آب‌های قلمرویی خود «مقررات‌گذاری کند.» هیچ محدودیتی برای فعالیت‌های تجاری وجود نخواهد داشت -این کمیته، نه دولت آنتیگوا، مجوزهایی را صادر خواهد کرد- و مالیات هم صفر و دارایی و مشتری‌ها هم محرمانه خواهند بود.

این منطقه که 1،600 هکتار وسعت دارد، با در نظر گرفتن آب‌های بین جزایر سه برابر خواهد شد، صاحب بزرگ‌ترین بندر تجاری این جزیره، پس از بندری خواهد بود که شرکت مهندسی و ساختمانی چین در سنت جانز ساخت که یکی از شرکت‌های حکومتی چین است.

بر اساس اسنادی که به‌صورت انحصاری به رؤیت نیوزویک رسید، در 31 ژانویه، یک هواپیمایی اختصاصی برای این منطقه به نام ایرلاینز بین المللی اِی‌بی‌اس‌ای‌زد هم گنجانده شده است. این شرکت هواپیمایی می‌تواند علاوه بر حمل مسافران و کالاها و حتی ساخت ساختمان‌ها، «هر کسب‌وکار دیگری» که سودش را افزایش بدهد داشته باشد.

یک «منطقۀ خدمات کریپتو بین المللی آنتیگوا و باربودا» تمامی عملیات‌های رمزارزی، از استخراج تا معامله، را پوشش خواهد داد. این تمرکز بر رمزارز یادآور دیگر منطقۀ تحت حمایت چین در جزایر مارشال است -منطقه‌ای که پس از به زندان افتادن زوج پشت این پروژه بابت رشوه گرفتن متوقف شد.

نیوزویک نتوانست هویت‌های کامل تمام سرمایه‌گذاران و ارتباطات احتمالی‌شان با مقامات چینی را به دست بیاورد.

اسناد جلسۀ مدیران شرکت منطقۀ جدید که به رؤیت نیوزویک رسید، دوان هونگ‌توا را به‌عنوان مدیر معرفی می‌کند «هونگ‌توا وی‌آی‌پی777 دوان» یکی از شهروندان آنتیگوایی در فهرست مسافران هواپیمای خصوصی قرار داشت که در زمان توافق‌ها از لندن به آنتیگوا پرواز کرد و پنج تاجر در آن بود. نام دوان و تاریخ تولدش با شهروندی چینی جور درمی‌آید که اینترنپل بابت کلاه‌برداری 300 میلیون دلاری از بانکی در چین برایش اعلام قرمز صادر کرده است. قبل‌تر هم اتهامات فعالیت مجرمانه مانع از این نبوده‌اند که چینی‌های خارج از این کشور در راستای منافع حزب کمونیست حاکم فعالیت کنند.

همچنین در این هواپیما، شهروند چینی، ژانگ یو، یا پیتر ژانگ، هم حضور داشت که قبل‌تر با گروه راه‌آهن چین، شرکتی حکومتی، کار کرده بود. این پرواز برای نخستین بار توسط رسانۀ مستقل آنتیگوایی، آیلند پرس باکس، گزارش شد.

بر اساس اسناد، فردی به نام چانگلی ژانگ -که یکی از نگهبانان منطقه به نیوزویک گفت رئیسش است- هم در جلسۀ مدیران شرکت داشت. در تماسی تلفنی، ژانگ گفت «فقط یک کارگر ساده» است و از اظهار نظر خودداری کرد.

دیگر شهروند چینی مربوط به این منطقه مدام در پروازهایی بین آنتیگوا و امارات متحدۀ عربی در رفت و آمد است؛ منابعی که در حال حاضر و قبلاً در دولت ایالات متحده بودند، با توجه به حساسیت موضوع، مشروط به اینکه نامی از آنها برده نشود، گفتند که این فرد در پروژۀ بندری دیگری در امارات متحدۀ عربی هم فعالیت دارد. در سال 2021، ایالات متحده به ساخت چیزی که مشکوک بود یک ساختمان نظامی چینی در بندر خلیفۀ امارات متحدۀ عربی باشد اعتراض کرد.

لِلند لازاروس، از انستیتو سیاست عمومی جنک دی. گوردونِ دانشگاه بین المللی فلوریدا و از متخصصان روابط چین و آمریکای لاتین، گفت «یک منطقۀ خاکستری تیره بین سود تجاری مشروع  و تلاش‌های این تاجران برای خدمت به منافع و دستورالعمل دولت چین وجود دارد.»

حیاط جلویی چین

طی دهۀ گذشته و حکومت براون بر آنتیگوا و حزب کارگر در باربودا، رد پای چین در آنتیگوا و باربودا به‌سرعت افزایش یافته است.

در سال 2020، سی‌سی‌ای‌سی‌سی، یکی از شرکت‌های تابعۀ شرکت حکومتی ساخت راه‌آهن چین، مقر منطقه‌ایش را در آنتیگوا، در کنار استادیوم سِر ویویان ریچاردز تأسیس کرد، استادیومی که آن هم ساخت چینی‌هاست. پول چینی فرودگاه بین المللی وی‌سی. برد را هم بازسازی کرد.

در شاخۀ آنتیگوای دانشگاه وِست ایندیز هم مؤسسۀ کنفوسیوس وجود دارد و دولت چین هم بورسیه‌های بزرگی را در آنجا تأمین مالی می‌کند. نیکولاس گفت حدود 88 دانشجوی آنتیگوایی در دانشگاه‌های چین درس می‌خوانند.

چارلز فرناندز، وزیر جهانگردی و هوانوردی، به نیوزویک گفت سخاوت چینی‌ها در تضاد کامل با رفتار ایالات متحده قرار دارد که به گفتۀ او فقط بورسیه‌های ورزشی می‌دهد. «تا جایی که می‌توانیم بدویم و بپریم.»

وزارت امور خارجه به نیوزویک گفت که بیش از 150 آنتیگوایی در دانشگاه‌های ایالات متحده درس می‌خوانند. گفت پیوسته هزینه‌های دانشگاه را پوشش می‌دهد و به افراد کمک می‌کند «به منابع و فرصت‌های بورسیه دسترسی داشته باشند.»

فرناندز، با ارجاع به ایستگاه ردیابی راداری که در سال 2015 تعطیل شد، گفت «آمریکایی‌ها هرگز در آنتیگوا سرمایه‌گذاری نکردند. با تعطیلی آخرین پایگاه‌شان، همه چیز را برداشتند و رفتند.»

براون گفت به‌زودی تاکسی‌ها و اتوبوس‌های برقی چینی از راه خواهند رسید و شرکت اتوموبیل‌سازی بی‌وای‌دی هم در آوریل یک نمایندگی در آنجا تأسیس خواهد کرد.

مشکل در بهشت

منطقۀ برنامه‌ریزی شده، به جز نگرانی‌های ژئوپلیتیک، باعث نگرانی‌های زیست محیطی هم شده است.

سر تیرۀ یک لاک‌پشت دریایی غول‌پیکر در نزدیکی قایق فوستر دریک روی آب می‌آید، این محیط زیست‌گرای پرشور از کنار گیاهان کرنای در هم‌پیچیدۀ بزرگ‌ترین ذخایر دریایی آنتیگوا رد می‌شود، محلی که منطقۀ آینده آنجا را بر هم خواهد زد. ستاره‌های دریایی و اسفنج‌ها به رنگ صورتی و نارنجی در کف دریا ظاهر می‌شوند.

دریک سال‌ها برای محافظت از سواحل و جزایر این ذخیره‌گاه محافظت کرده که زیستگاه گونۀ در معرض خطر انقراض مار ریسر آنتیگوایی است. لایروبی و دیگر فعالیت‌های آسیب زننده در اینجا ممنوع است اما با مجوزهای دولتی ممکن می‌شود.

دریک گفت «پوچ است. یک زمین‌خواری بزرگ است.»

دریک گفت همین حالا هم جاده‌ای ساخته شده و گیاهان کرنا را از ترکیب آب شیرین و شور مور نیازشان محروم کرده و آنها را عملاً می‌کشد -این مسئله برای آنتیگوا بد است چون کرناها نقشی حیاتی در محافظت از مناطق ساحلی طی طوفان‌ها دارند.

در حالی که قایقش دماغه‌ای را دور زد که ساختمان‌های جدیدی روی آن ساخته شده بود و مردی سر تا پا سیاه پوش موبایلش را بیرون آورد تا از این طرفدار محیط زیست فیلم بگرید. دریک خندید اما بعداً آن را «خصمانه» نامید.

او گفت «هدفم از تلاش برای محافظت از محیط زیست مشخصاً برای نسل‌های آینده است.»

وقتی از فرناندز پرسیده شد چگونه منطقۀ اقتصادی را می‌توان درون یک ذخیرۀ طبیعی ساخت، به بندهای جدید محافظت از محیط زیست در قانون جدید اشاره کرد.

اما این توافق به این حوزه اجازۀ گسترش می‌داد.

دژ دیپلماتیک

سفارت جدید چین در آنتیگوا همین حالا هم یک نماد قدرتش است. مجتمع پنج هکتاری -که دولت آنتیگوا به ازای یک دلار شرق کارائیب، یا 40 سنت ایالات متحده، به چین فروخت- چنان باابهت است که آنتیگوایی‌ها و جهانگردان صبر می‌کنند تا از دیوارهای بتنی چند متری‌اش عکس بگیرند که بیش از 30 دوربین نظارتی و چهار لایۀ سیم‌های برق‌دار روی آنها قرار دارد. موانع گوه شکل فلزی از دو ورودی علنی ساختمان محافظت می‌کنند.

سطح امنیتی هیچ چیز دیگری در آنتیگوا به این سطح نزدیک نمی‌شود؛ در آنتیگوا اتوموبیل‌ها می‌توانند بدون بررسی به پارلمان بروند.

دو دیپلمات منطقه‌ای، به شرط عدم ذکر نام، گفتند به گمان آنها، از این سفارتخانه به‌عنوان یک پایگاه اطلاعاتی، یا ایستگاه شنود، استفاده می‌شود.

اطلاعات عمومی دربارۀ تعدادی از افرادی که در این سفارت کار می‌کنند با اندازه‌اش «جور درنمی‌آید»: یکی گفت «به‌صورت منطقی فکر می‌کنیم که کارکنان پنهانی وجود دارد و این افراد از دید عموم پنهان خواهند بود.»

ساوت‌کام گفت فناوری‌هایی مانند «پایگاه‌های مرجع» ماهواره‌ای را که آنجا را به «ایستگاه شنود» مجهز کند تشخیص نداده است اما حجم چنین ساختارهای چینی در کارائیب را تأیید می‌کند.

این سخنگو گفت «ارزیابی ما این است که هر فعالیت اطلاعاتی که توسط جمهوری خلق چین در کارائیب انجام شود، تقریباً به‌طور قطع ایالات متحده و تحرکات تجاری و نظامی منطقه‌ای در خلیج مکزیک و کارائیب  را هدف خواهد گرفت.»

دلیل کلیدی چین برای تقویت حضورش در این منطقه، منزوی کردن بیش از پیش تایوان است که پکن آن را متعلق به خودش می‌داند. هفت کشور از دوازده کشوری که تایوان را به رسمیت می‌شناسند، در منطقۀ کارائیب و آمریکای لاتین هستند. هر کدام از آنها در سازمان ملل متحد یک رأی دارد و چین خواهان جلب حمایت از سیاست‌هایش است. یکی از دیپلمات‌های یکی از کشورهای همسایه گفت دیپلمات‌های چینی از سفارت آنتیگوا مرتباً به مسئولان کشورهای کارائیبی نزدیک می‌شوند که با تایپی رابطه دارند.

برخلاف عملیات بزرگ چین در آنتیگوا، ایالات متحده سفارتش را در سال 1994 تعطیل کرد و آن را به باربادوس منتقل کرد که حدود 500 کیلومتر با آنجا فاصله دارد و فاصله‌اش با هواپیما بیش از یک ساعت است. ایالات متحده مأمور مشاوری در آنتیگوا دارد -بر اساس وب‌سایتش، ساعات اداری‌اش سه نصف روز در هفته است. دیپلمات‌های آمریکایی با هواپیما و با یک لپ‌تاپ و کوله پشتی به آنجا می‌آیند.

وزارت امور خارجه در بیانیه‌ای که به نیوزویک ای‌میل شد گفت به دنبال گسترش رد دیپلماتیکش در کارائیب است.

سخنگویی بدون مشخص کردن زمان یا مکان گفت «دولت بایدن-هریس فرایند تأسیس دو سفارت جدید و یک حضور حمایتی دیپلماتیک اضافی در شرق کارائیب را آغاز کرده است. این تلاش ... این مسئله را به رسمیت می‌شناسد که تحکیم رابطه‌مان با ملت‌های کارائیبی نیازمند ارتباط منظم میان دولت‌های ما در تمامی سطوح است و واکنشی است به درخواست‌های قدیمی همکاران کارائیبی‌مان.»

تقویت روابط

در تلاش برای تقویت همکاری با چین، یکی از توافق‌نامه‌هایی که براون و دیگر وزرا در پکن امضا کردند، سفر بدون ویزا میان دو کشور هم بود.

توافق‌نامۀ دیگری که امضا شد برای افزایش قابل توجه همکاری‌های تجاری و برنامه‌هایی برای تبدیل آنتیگوا به ایستگاه کشتی‌رانی چین در منطقه است. توافق‌نامۀ دیگر همکاری‌های رسانه‌ای را افزایش می‌دهد و توافق‌نامۀ چهارم می‌گوید سمینارهای مشترکی در آنتیگوا و چین برگزار خواهد شد تا مسئولان اندیشۀ شی جین‌پینگ را دربارۀ حکمرانی و توسعه بخوانند.

براون تعهد ایدئولوژیک را کم‌اهمیت نشان داد و گفت مطالعۀ اندیشۀ شی اجباری نخواهد بود اما مسئله‌ای منطقی است، همانطور که مسئولان باید تفکر رئیس‌جمهور ایالات متحده، جو بایدن، را بشناسند.

او گفت «قطعاً می‌توانم بگویم که دولت من به هیچ وجه علاقه‌ای به چنین ایدئولوژی ندارد. ما چیزی را دنبال خواهیم کرد که به نظرمان مناسب حکمرانی ما باشد.»

او افزود «ما کشور اقماری هیچ کسی نیستیم. در واقع، احساس می‌کنیم جمهوری خلق چین برای کشور کوچک ما، در قیاس با بسیاری از دیگر کشورهای بزرگ جهان، احترام قائل است. بعضی کشورها ما را مزاحم می‌دانند اما چین با احترام متقابل با ما رفتار می‌کند.»