اکوایران: بهرام پروین گنابادی در برنامه «پدیدار»، به بررسی تجدد ادبی پرداخته است؛ پدیدهای که نهتنها شیوه روایت و فرم آثار ادبی را دگرگون کرده، بلکه بر بسترهای فکری، اجتماعی و تاریخی نیز تأثیر گذاشته است.
به گزارش اکوایران، پروین گنابادی با نگاهی تاریخی، تجدد را جنبشی دانست که از تحولات گسترده قرون ۱۸ و ۱۹ میلادی سرچشمه گرفته است. انقلابهای صنعتی، پیشرفتهای علمی، تحولات فلسفی و دگرگونیهای اجتماعی، بستری را فراهم کردند که در آن، انسان مدرن از یقینهای گذشته فاصله گرفت و به دنبال روایتهایی نوین برای توصیف جهان خود برآمد.
یکی از مهمترین وجوه تجدد در ادبیات، تغییر در شیوه روایت و زبان است. اگر ادبیات کلاسیک بر انسجام، علیت و نظم منطقی تأکید داشت، آثار مدرن به سوی تکثر، چندصدایی و عدم قطعیت حرکت کردند.
در اینجا نویسندگانی مانند جیمز جویس، ویرجینیا وولف، فرانتس کافکا و مارسل پروست بهعنوان نمونههایی از نوگرایان ادبی مطرح شدند که با استفاده از تکنیکهایی نظیر جریان سیال ذهن، زمان غیرخطی و زبان نمادین، ساختار روایی سنتی را شکستند.
