۳ دلیل وحشت آمریکا از جنگ با ایران

به گزارش اکوایران؛ از زمانی که مذاکرات بین ایالات متحده و ایران در اواخر نوامبر پس از یک وقفه پنج ماهه از سر گرفته شد، دولت بایدن بارها به همتایان ایرانی خود گفته است که صبر واشنگتن برای دیپلماسی نامحدود نیست. در هفته‌های بعد، مقامات آمریکایی از موضع سخت‌گیرانه ایران، از جمله پافشاری این کشور بر راستی‌آزمایی  لغو تحریم‌ها قبل از اینکه تهران پیشرفت‌های هسته‌ای خود را معکوس کند، ناامید شده‌اند.

در میان پیشرفت آرام مذاکرات در وین، ایجاد یک جایگزین مناسب برای مسیر دیپلماتیک به طور فزاینده‌ای نقطه کانونی بحث در واشنگتن است. آنتونی بلینکن، وزیر امور خارجه، طی یک برنامه تلویزیونی در ماه اکتبر اعلام کرد که «هر گزینه‌ای روی میز است»؛ اصطلاح کلاسیک استبلیشمنت برای استفاده از نیروی نظامی. در واقع، پنتاگون کاخ سفید را از برنامه‌های نظامی خود برای مقابله با پیشروی هسته‌ای ایران، مطلع کرده است.

لئون پانتا، وزیر دفاع سابق و دیوید پترائوس، مدیر سابق سیا (و شاهین‌های دموکرات دیگری چون میشل فلورنوی و دنیس راس) بیانیه مشترکی منتشر کردند که در آن به دولت بایدن توصیه کردند حملات هوا به زمین را که در هر حمله نظامی ضروری است، شبیه سازی کند.

آنها مدعی‌اند: «بدون متقاعد کردن ایران، که در صورت ادامه مسیر فعلی خود، عواقب سختی را متحمل خواهد شد، دلیل کمی برای امید به موفقیت دیپلماسی وجود دارد».

۳ دلیل برای پرهیز از جنگ مستقیم با ایران 

 دنیل دی پتریس، روزنامه‌نگار برجسته و عضو موسسه اولویت‌های دفاعی (یک اندیشکده سیاست‌خارجی در واشنگتن دی‌سی که مروج واقع‌گرایی و خویشتن‌داری بیشتر در سیاست خارجی ایالات متحده است) در مقاله‌ای برای مجله اسپکتیتور با عنوان «دیپلماسی بایدن در قبال ایران در حال فروپاشی است» هشدار می‌دهد که «این امر بدان معنا نیست که ما باید گزینه نظامی که یک اقدام احمقانه است را انتخاب کنیم».

این تحلیلگر دفاعی در واکنش به رویکردهای جنگ طلبانه شاهین‌های واشنگتن، یادآور می‌شود: سؤال این نیست که «آیا ایالات متحده می‌تواند تأسیسات هسته‌ای ایران را بمباران کند یا خیر»، بلکه پرسش حیاتی این است که «آیا باید این کار را انجام دهد یا خیر».

و واقعیت‌ها به سوی یک نتیجه اجتناب‌ناپذیر، همگرا می‌شوند و متفقاً پاسخ می‌دهند: خیر، نباید.

اولاً، عملیات نظامی که برنامه هسته‌ای ایران را هدف قرار می‌دهد، آنطور که طرفداران ادعا می‌کنند آسان نخواهد بود. همانطور که همکارم چاک پنا هفته گذشته نوشت، ایران انگیزه‌های اتمی خود را در یک ساختمان نگهداری نمی کند. زیرساخت های هسته ای آن در سراسر کشور پراکنده شده است، با تأسیسات بسیار مستحکم، که برخی از آنها در اعماق زمین مدفون شده اند. سیستم‌های پیشرفته‌ی پدافند هوایی که این تأسیسات را احاطه کرده‌اند، باید خنثی شوند، مانند سایر سامانه‌های تسلیحاتی نظامی ایران که می‌توان از آنها برای تهدید هواپیماهای آمریکایی استفاده کرد.

ایالات متحده همچنین نمی تواند احتمال از دست دادن برخی از هواپیماها در طول عملیات یا اسیر شدن نیروهای نظامی خود را منع کند. تلفات غیرنظامی محتمل است، و شما می توانید شرط بندی کنید که ایران در مقابل این تلفات از حداکثر توان نرم و سخت خود استفاده می‌کند.

ثانیاً، حمله نظامی مناقشه هسته ای ایران را حل نمی کند. در بهترین حالت، گزینه نظامی برنامه ایران را در کوتاه مدت تا میان مدت به تاخیر می اندازد. بر اساس آنچه تا کنون تهران در عمل نشان داده است، باور اینکه دولت ایران بترسد و از انگیزه‌های هسته‌ای خود پس از یک حمله مستقیماً دست بکشد، کاملاً اشتباه است.

دی پتریس مدعی است: تاکتیک‌های فشار قبلی علیه تهران، از جمله خرابکاری و حملات سایبری، موفق شده‌اند سانتریفیوژها را تخریب کنند و کار هسته‌ای تهران را پیچیده کنند؛ اما فقط برای مدتی.

بطور قابل پیش‌بینی، تهران در نهایت از آسیب نجات یافت، سانتریفیوژهای باکیفیت‌تر و بیشتری نصب کرد و اساسا تعهد خود را برای اجرای یک برنامه غنی سازی درجه یک، دو چندان کرد. زمانی که پدرخوانده برنامه هسته ای ایران، [شهید] محسن فخری زاده، در نوامبر 2020 ترور شد، ایران نه با خمیدن به گوشه ای، بلکه با افزایش غنی سازی تا 20 درصد و محروم کردن آژانس از فیلم های دوربین خود با ظرافتی سرسختانه به آن پاسخ داد.

سوم و مهمتر از همه، هر گونه عملیات نظامی، هر چند به خوبی برنامه ریزی شده باشد، منجر به انتقام‌جویی علیه نیروها و دارایی‌های نظامی ایالات متحده در خاورمیانه می‌شود، و آنچه در حمله موشکی بالستیک ایران در ژانویه 2020 به تأسیسات آمریکایی در عراق رخ داد در مقابل این انتقام‌جویی، مثل پیاده‌روی در پارک به نظر می رسد.

احتمالا غیرقابل انکار است که ایران در یک نبرد متعارف علیه ایالات متحده متحمل آسیب جدی خواهد شد. نیروی هوایی ایران به روز نشده، نیروی زمینی آن از دهه 1980 جنگی نداشته، و بودجه نظامی کلی آن تقریباً نصف هزینه‌ای است که نیروی دریایی ایالات متحده در گذشته برای تدارکات سال گذشته خود هزینه کرده است)، زرادخانه موشکی مهیب آن (بزرگترین در خاورمیانه) و مجموعه ای چشمگیر از نیروهای نیابتی در منطقه باعث تلفات جانی قابل توجهی می‌شود.

و سپس ایالات متحده ممکن است مجبور به انتقام گیری شود که منجر به گسترش آتش در سراسر منطقه و فراتر از آن می‌شود.

دنیل دی‌پتریس در پایان نوشت: مذاکرات جاری در وین بهترین [و واقعاً تنها] گزینه برای بازگرداندن برنامه هسته‌ای ایران در یک چارچوب معین است.

گزینه نظامی یک کار احمقانه است، گزینه‌ای که هزینه‌های آن از یک سو، ایرانی مصمم‌تر برای بازسازی و تسریع کار هسته‌ای‌اش است، و از آن سو شروع جنگ دیگری است که ایالات متحده هیچ علاقه‌ای به آن ندارد.