کاخ سفید بهطور جدی در حال بررسی گزینههایی برای احیای جایپای خود در پایگاه بگرام افغانستان است؛ با اشاره به ارزش ضدتروریسم این پایگاه، نزدیکی آن به تأسیسات هستهای کلیدی چین و شاید نزدیکی آن به مرزهای ایران.
بحث بر سر «راهبرد دفاع ملی»، که سند اصلی پنتاگون برای تعیین اولویت تخصیص منابع و آرایش نیروهای آمریکا در سراسر جهان است، تازهترین چالش برای مقامهای عالیرتبه نظامی در مواجهه با رویکرد غیرمتعارف دولت ترامپ نسبت به نیروهای مسلح به شمار میرود.
ترس ایالات متحده از درگیریهای احتمالی با چین در آینده، این کشور را به چندبرابر کردن تولید موشک وادار کرده است.
با توجه به این که ترامپ مشتاق دستیابی به یک توافق اقتصادی با چین است، شی بر این باور است که میتواند ترامپ را به تغییر موضع درباره تایوان ترغیب کند.
ویلیام برنز، سفیر پیشین و رئیس سابق سیا، بهدرستی گفته است: «اگر تحلیلگران اطلاعاتی سیا میدیدند که رقبای ما اینگونه قدرت خود را نابود میکنند، بطریهای بوربون را باز میکردیم. اما صدایی که اکنون شنیده میشود، صدای برخورد گیلاسهای شامپاین در…
از آنجا که ایالات متحده فاصله زیادی با دیگر قدرتهای بزرگ دارد و هیچ بلندپروازی سرزمینی در اوراسیا نداشته، بسیاری از کشورهای مهم ترجیح میدادند با آمریکا همسو شوند تا علیه آن ائتلاف کنند. اما ترامپ این مزیت قابل توجه را به خطر انداخته است.
ورود پهپادهای روسی به لهستان یکی از جدیترین نقضهای حریم ناتو در تاریخ این پیمان به شمار میآید و هرچند اروپاییها میتوانند از عملکرد دفاعی خود آسودهخاطر باشند، اما باید بیشتر نگران این باشند که روسیه اصلاً جسارت چنین آزمونی را پیدا کرده است.
موشکهای هایپرسونیک با سرعتی بیش از پنج برابر صوت حرکت میکنند؛ قابلیتی که مزایای نظامی چشمگیری دارد، اما همزمان مشکلات فنی دشواری بهویژه در زمینه گرمای شدید ناشی از حرکت ایجاد میکند.
ایده بازگرداندن نام «وزارت دفاع آمریکا» به «وزارت جنگ» در واقع بازگشت به نامگذاری اصلی این نهاد است، نه ابداعی تازه.
اکوایران: آمریکای تحت رهبری ترامپ دیگر حاضر نیست نقش خود به عنوان ضامن ثبات اقتصادی جهان را مانند گذشته بازی کند، اما خروج از نقش پیشین موجب تغییر رفتار متحدان آمریکا خواهد شد.
