واکنش اولیه به توافق آتشبس غزه شورانگیز بوده است. اما دشوار است که بتوان خوشبینی ترامپ را پذیرفت که این آتشبس دروازهای به سوی «دگرگونی گسترده خاورمیانه» گشوده است، یا حتی اینکه میتواند در برابر واقعیتهای میدانی غزه دوام آورد.
ترامپ چنان مواضع عمومی متغیری دارد که نمیتوان او را از نظر ایدئولوژیک در هیچ قالبی گنجاند. او در نخستین سخنرانیاش در مجمع عمومی سازمان ملل گفت: «بهعنوان رئیسجمهور ایالات متحده، من همیشه آمریکا را در اولویت قرار خواهم داد، همانطور که شما،…
نماینده ویژه آمریکا در امور غرب آسیا پایان دادن به جنگ غزه، دستیابی به توافق هستهای جدید با ایران و پایان دادن به جنگ اوکراین را سه اولویت سیاست خارجی دولت دوم ترامپ برشمرد.
ارتش اسرائیل بار دیگر جنبش مقاومت اسلامی فلسطین حماس را به شکل مستقیم به از سرگیری جنگ تهدید و ادعا کرد: جسد چهارمی که حماس تحویل داده است، با هویت هیچیک از گروگانها مطابقت ندارد.
نتانیاهو گفت: حماس باید سلاحهای خود را تحویل دهد و خلع سلاح شود، در غیر این صورت «جهنم به پا خواهد شد.»
خاورمیانه گورستان طرحهای جاهطلبانه بوده است.
ترامپ، دستکم فعلاً، میتواند بگوید که «بیاعتنایی به قواعد معمول» برای او نتیجه داده است. اگر این روش در خاورمیانه جواب داده، آیا در سایر نقاط هم میتواند موفق باشد؟ و آیا منتقدانش باید در قضاوت خود تجدیدنظر کنند؟
اگر درسی از توافق اسرائیل و حماس وجود داشته باشد که بتوان در جنگ اوکراین بهکار گرفت، آن یک کلمه است: فشار بر همه.
دونالد ترامپ رئیس جمهوری آمریکا پس از سفر به اسرائیل، لحظاتی پیش وارد شهر شرم الشیخ مصر شد؛ جایی که او قرار است ریاست مراسم امضای توافق غزه را برعهده داشته باشد و در سخنانی مدعی شد که آماده توافق صلح با ایران است.
وزیر امور خارجه روسیه تاکید کرد که مسکو همواره از برنامه هستهای تهران حمایت میکند و تحریمهای سازمان ملل متحد، میان روسیه و ایران در زمینه همکاریهای نظامی-فنی محدودیتی ایجاد نخواهد کرد.
