استاد دانشگاه شهید بهشتی با انتقاد از یک نوع تفکر رسانهای و آکادمیک در مورد پیشینیه تاریخی کشور میگوید: برخی تفکر خاصی دارند و معتقدند چون کشور در یک جغرافیای پیچیده قرار گرفته یا در برخی مقاطع تاریخی حملات زیادی به کشور شده، بنابراین اجازه رشد ند…
یک پژوهشگر حوزه توسعه، علوم سیاسی و تاریخ معاصر ایران عنوان کرد: راه کوتاهمدت برای دستیابی به توسعه اقتصادی اجماع نخبگان سیاسی یک جامعه است.
توسعه یکی از مسائل اصلی هر کشوری از جمله ایران است. در این باره طی سالهای گذشته مقالات متعددی نوشته شده و درباره مسیر و چگونگی دستیابی به توسعه بحث شده است.
اسکندر ستوده مدیر عامل گروه صنعتی رازی در نشست «نقش دیدهبانی در سند سیاستهای کلی اقتصاد مقاومتی» اظهار کرد: مهمترین کاری که باید در سند راهبردی کشور دیده شود، تسهیل فضای کسب و کار است.
بر اساس سند چشم انداز 1404، قراربود ایران پس از اجرای این برنامه بیست ساله سال دیگر به توسعه برسد. اما اکنون در فاصله یک سال تا پایان این سند، ایران فاصله زیادی از توسعه دارد.
از 1327 تا کنون پنج برنامه عمرانی(توسعه) دوره پهلوی و هفت برنامه توسعه در دوران جمهوری اسلامی، نوشته شده است، اما می توان ادعا داشت که میزان تحقق این برنامه ها آنچنان چشم گیر نبوده است.
وقتی به تاریخ توسعه در ایران نگاهی میاندازیم متوجه میشویم اندک حرکتهای مثبت این مسیر معمولا با تصمیم یک شخص که در رأس برخی از امور قرار گرفته رخ داده است.
اگر یک معیار باشد که اکثر افراد برای مقایسه کشورها آنرا قبول داشته باشند، توسعه یافتگی است.
در این بُرش، مسعود روغنی زنجانی، باسابقهترین رییس سازمان برنامه و بودجه بعد از انقلاب از حالوهوای دهه ۶۰ میگوید و شرایطی که در آن اولین برنامه توسعه بعد از انقلاب نگارش شد.
در این بُرش ابوالفضل دلاوری استاد علوم سیاسی دانشگاه علامه طباطبایی نکتهای درباره موضوع توسعه در ایران مطرح میکند که شاید در اینروزها کمتر به آن توجه میشود.
