به گزارش اکوایران، رجب طیب اردوغان، رئیس‌جمهور ترکیه، پیش از این گفته بود که نیروهایش در مناسب‌ترین زمان از راه زمینی به تررویست‌ها (در سوریه) حمله خواهند کرد. او در تماس با ولادیمیر پوتین، بر اعتقاد خود به ایجاد یک کریدور امنیتی در مرز ترکیه و سوریه، تأکید کرد.

بمب‌گذاری ۱۳ نوامبر در یک مرکز خرید خیابان استقلال استانبول، با شش نفر کشته و 81 نفر زخمی، بر شدت تنش‌ها افزود. دولت ترکیه گروه شبه‌نظامی حزب کارگران کردستان (پ‌ک‌ک) را عامل این بمب‌گذاری دانست و یک زن سوری را به اتهام این حمله دستگیر کرد. اما پ‌ک‌ک دست داشتن در این حمله را رد کرد. یک هفته بعد، ترکیه عملیات پنجه شمشیر را آغاز کرد که مجموعه‌ای از حملات موشکی به پایگاه‌های کردها در شمال سوریه و عراق بود.

یک هفته بعد، انتقام‌جویی خشونت‌بار از هر دو طرف، ده‌ها کشته بر جای گذاشت. در 23 نوامبر، اردوغان حملات ترکیه به کردهای سوریه را «اول ماجرا» خواند و به یک تهاجم قریب الوقوع و تمام عیار به سوریه اشاره کرد.

به نوشته فارن پالیسی، شاید منافع کلان ژئوپلیتیک ترکیه و حمله به سوریه متناقض به نظر برسند. دولت بشار اسد، توسط پوتین حمایت می شود؛ از طرفی نیز اردوغان، به ویژه از آغاز جنگ اوکراین، به عنوان یک مجرای دیپلماتیک ظاهر شده است. همچنین حملات موشکی اخیر اسرائیل اتحادی غیرمتداول بین ایران و ترکیه ایجاد کرده که مدت‌ها در طرف‌های مخالف یکدیگر در جنگ سوریه هستند.

با این حال، از جنبه سیاست داخلی ترکیه، حمله آن به سوریه منطقی است. اردوغان، دولت و رژیم امنیتی‌ای که او طی دو دهه حکومت ساخته است، در آستانه انتخابات ریاست جمهوری و پارلمانی در ژوئن 2023 هستند و ممکن است شکست بخورند.

طبق آخرین نظرسنجی، ائتلاف حزب عدالت و توسعه (AKP) و حزب حرکت ملی (MHP)، در رقابت تنگاتنگی با ائتلاف اپوزیسیون تحت رهبری حزب جمهوری خلق ترکیه هستند. ترکیه همچنین با ۸۴ درصد تورم، در بحبوحه یک بحران اقتصادی قرار دارد.

کالاهای اساسی برای بسیاری از مردم ترکیه بسیار گران شده است. به دلیل سرازیر شدن ارز خارجی گردشگران، خرید مسکن توسط مردم برای مقابله با بحران اقتصادی و سیل شهروندان روسی که از کشورشان فرار می‌کنند، دیگر امکان خرید مسکن ارزان وجود ندارد. این مسئله، محبوبیت اردوغان در میان مردم را به چالش کشیده و او را آسیب پذیر کرده است.

علاوه بر این، اردوغان مدت‌ها به خاطر رفتارش با پناهجویان سوری در ترکیه، با انتقادهایی مواجه شده است. این کشور میزبان بیش از ۳.۶ میلیون پناهنده سوری است که عمدتاً حاصل توافق مارس 2016 بین ترکیه و اتحادیه اروپا برای کنترل جریان پناهجویان از خاورمیانه به اروپا بوده است. ائتلاف اپوزیسیون با سوار شدن بر احساسات ضد پناهجویان، در تبلیغاتش وعده می‌دهد که در صورت پیروزی، ظرف دو سال آن‌ها را از ترکیه بیرون خواهد کرد.

جنگ در سوریه می‌تواند ابزار انتخاباتی مفیدی برای اردوغان باشد تا کنترل فضای سیاسی کشور را حفظ کند. اول از همه، او به هواداران ناراضی از پناهجویان سوری در کشور، نشان می دهد که او و حزبش در مورد سوریه و پناهندگانش بیکار ننشسته است. او وعده داده است که پناهجویان را به مناطق تحت کنترل ترکیه در سوریه می‌فرستد. دوم، یک درگیری نظامی می‌تواند عناصر ناسیونالیست بیشتری از جمعیت ترکیه جذب کند. اردوغان می‌تواند در آستانه انتخابات، خود را به عنوان حافظ کشور در برابر کردها معرفی کند.

این تاکتیک، که او قبلاً بارها از آن استفاده کرده است، تجسم مفهوم ترکی دولت بابا (یا دولت به عنوان پدر) است. بر اساس این منطق، رئیس دولت می‌تواند نقصان داشته یا فاسد باشد؛ یا تصمیماتی افراطی بگیرد؛ اما همچنان به او اعتماد شود. زیرا اعتقاد بر این است که او هرکاری که می‌کند، برای مصلحت خانواده (ترکیه) است. در نهایت، در بدترین شرایط، درگیری ترکیه در شمال سوریه و عراق می‌تواند باعث ایجاد وضعیت اضطراری در ترکیه شود. این به اردوغان اجازه می‌دهد که انتخابات و نتیجه آن را تا حد زیادی کنترل و مهندسی کند. و در بدترین حالت، او را قادر می‌سازد تا رای گیری را به تعویق انداخته یا به طور کلی لغو کند.

حمله زمینی ترکیه به سوریه، اپوزیسیون ترکیه را در وضعیت ناخوشایندی قرار می‌دهد. هرگونه انتقاد از اقدامات اردوغان باعث می‌شود او مخالفین را به عنوان طرفدار کردها یا حامیان تروریست‌ها معرفی کند. با این حال، پشتیبانی از تهاجم، به ریزش آرای کردها منجر می‌شود که هر یک از طرفین برای پیروزی انتخابات به آن نیاز دارند. برای بقیه رای‌دهندگان نیز ممکن است ریاکارانه به نظر برسد.

پیش‌بینی در این مورد، صرفا گمانه‌زنی نیست. بلکه، این پیامدهای احتمالی در تاریخ اخیر ترکیه سابقه دارد. طی دو دهه حکومت و به ویژه در سال‌های اخیر، حزب عدالت و توسعه اردوغان، خشونت و نزاع را به یک ابزار سیاسی تبدیل کرده‌اند. و احتمالاً برای حفظ قدرت در انجام دوباره این کار تردید نخواهند کرد.

دوره پرتلاطم سیاسی سال‌های 2015 تا 2017، گویای این مطلب است. رأی‌دهندگان در انتخابات پارلمانی ۲۰۱۵ ترکیه، به جریان مخالف اکثریت پارلمانی حزب عدالت و توسعه رأی دادند. اما در ماه‌های بعد از آن، شاهد بمب‌گذاری‌ها، تظاهرات و درگیری‌های گسترده غیرنظامیان بودیم. در نوامبر 2015، قتل یک وکیل حقوق بشر به نام طاهر الچی توسط پلیس، آغازگر یک جنگ تمام عیار بود که شهرهای کردستان را با خاک یکسان کرد و باعث کشته شدن صدها غیرنظامی شد.