به گزارش اکوایران، زمانی که جمهوری خواهان همسو با روسیه از ماه اکتبر در کنگره ایالات متحده شروع به مسدود کردن کمک‌های ایالات متحده به اوکراین کردند، نیروهای اوکراینی را از یکی از منابع اصلی مهمات توپخانه محروم کردند.

اوکراینی‌ها تا جایی که می‌توانستند با وضعیت سازگار شدند و از ساخت فزاینده کوادکوپترهای اف‌پی‌وی استفاده کردند که هر کدام یک پوند مواد منفجره حمل می‌کردند.

به گفته فوربز، تا دسامبر، کارگران در اوکراین در حال ساخت حدود 50000 اف‌پی‌وی در ماه با هزینه هر کدام چند صد دلار بودند.

این پهپادهای کوچک با فاصله دو مایلی از اپراتورهای خود، خودروهای روسی را هدف می‌دهند و حتی سربازان روسی را که به سمت آنها تیراندازی می‌کنند، تعقیب و منفجر می‌کنند.

امروزه اف‌پی‌وی می‌تواند در لیست سلاح‌های اوکراین سلاحی با بیشتری میزان ایجاد تلفات باشد و روس‌ها این را می‌دانند. بی‌دلیل نیست که آنها پارازیت‌ اندازها را روی وسایل نقلیه بیشتر و بیشتری قرار می‌دهند. در تئوری، یک پارازیت‌انداز باید سیگنال رادیویی بین اف‌پی‌وی و اپراتور آن را مسدود کند و پهپاد را از مسیر خارج کند.

مشکل برای روس‌ها این است که پارازیت‌های آنها به سادگی کار نمی‌کند. نسل اول پارازیت‌ اندازهای میدان نبرد، RP-377، عمدتاً در متوقف کردن اف‌پی‌وی‌ها ناکام ماند. در حال حاضر نسل دوم مسدود کننده وولنورز نیز در حال شکست است.

این یک سوال باز است که آیا نسل سوم پارازیت اندازها، سانیا، ممکن است نسبت به نسل‌های قبلی خود پیشرفت کند یا نه. منصفانه است که بگوییم این یک سوال وجودی برای بسیاری از نیروهای روسی در اوکراین است.

از آنجایی که در اواخر سال گذشته پهپادهای اف‌پی‌وی جایگزین توپخانه به عنوان جدی‌ترین تهدید برای نیروهای زمینی روسیه شدند، ارتش روسیه با اتصال پارازیت اندازهای رادیویی به خودروهای زرهی خود، پاسخ داد.

در ابتدا، این به معنای پارازیت‌ اندازهای RP-377 قابل حمل توسط انسان بود که کرملین برای محافظت از نیروهای خود در سوریه در برابر بمب‌های رادیویی توسعه داد. RP-377 این مزیت را داشت که در تعداد نسبتاً زیادی در دسترس بود.

این خطر وجود داشت که پارازیت‌ها عملیات پهپادهای اوکراینی را خنثی کنند. سرهی بسکرستنوف، کارشناس هواپیماهای بدون سرنشین اوکراینی پس از بازرسی یک RP-377 ضبط شده نوشت: «من اسپکتروگرام‌ها را دیدم. تداخل، کیفیت بسیار بالایی دارد.»

ظاهراً این ضعف در پارازیت روسی بود که اپراتورهای هواپیماهای بدون سرنشین اوکراینی در اواخر سال گذشته و اوایل سال جاری از آن استفاده کردند، زیرا اف‌پی‌وی‌های خود را درست از طریق تداخل الکترومغناطیسی عبور دادند. به اعتبار آنهاست که به موقع متوجه آسیب پذیری RP-377 شدند تا از آن بهره ببرند.

اما به نظر می‌رسید که امتیاز اوکراینی‌ها ممکن است با سازگاری روس‌ها پایان یابد. هنگامی که ایرادات RP-377 آشکار شد، کرملین شروع به نصب بیشتر و بیشتر پارازیت‌ اندازهای ولنورز روی وسیله نقلیه کرد که طبق گزارش‌ها بردی معادل نیم مایل دارند.

اما ولنورز اگر درست ساخته نشود بی‌فایده است. و در حال حاضر مشخص است که بسیاری از آنها بسیار بد ساخته شده‌اند. یک وبلاگ نویس روسی در پیامی نوشت: «از بین بردن چند محصول سوخته ولنورز منجر به کشفیاتی شد که کارشناسان را کاملاً شگفت زده کرد.»

وبلاگ‌نویس شکایت کرد: «کیفیت ساخت کاملاً ضعیف است. میانگین زمان بین خرابی‌ها مانند ترانزیستورهای کودکان است.»

به همان اندازه دردسرساز، پارازیت‌های ولنورز بیش از حد گرم می‌شوند و آنتن‌های آن‌ها یک منطقه مرده را در مخروطی بالای پارازیت‌ها ایجاد می‌کنند. آسیب‌پذیری که «اوکراینی‌ها درباره آن صحبت کردند.»

بنابراین اکنون روس‌ها دستگاه‌های مسدودکننده ولنورز را با مسدودکننده‌های سانیا جایگزین می‌کنند که محدوده آن‌ها از نظر تئوری حدود یک مایل است.

مخاطرات برای اوکراین نمی‌توانست بالاتر از این باشد. اگر سانیاها به خوبی ساخته شده و از قدرت کافی برخوردار باشند و در واقع حفاظت قابل اعتمادی ارائه دهند، می‌توانند مزیت پهپادهای اوکراین را کمرنگ کنند، که یکی از معدود مزیت‌های اوکراین در حالی است که جنگ گسترده روسیه در سومین سال خود ادامه دارد و جمهوری خواهان همچنان نیروهای اوکراینی را از مهمات حیاتی محروم می‌کنند.