به گزارش اکوایران، بر اساس برخی گزارش‌ها روسیه در حال توسعه یک سیستم تسلیحاتی جدید است که قادر خواهد بود ماهواره‌های مستقر در فضا را احتمالا با استفاده از موشک‌های هسته‌ای نابود کند. این مسئله واشنگتن را نگران پیامدهای احتمالی رقابت هسته‌ای  در فضا کرده و انبوهی از سؤالات را در بین دنیایی از دانشمندان و کارشناسان برانگیخته است.

با جزئیات اندکی که از جلسات توجیهی کنگره منتشر شد، مشخص نیست که کرملین دقیقاً چه نوع سلاحی را دنبال می‌کند، و اینکه اگر ولادیمیر پوتین، رئیس‌جمهور روسیه از آن استفاده کند، چقدر برای غرب بد خواهد بود.

جان کربی، سخنگوی دولت ایالات متحده آمریکا پیش از این قصد روسیه برای توسعه یک سلاح جدید ضدماهواره را تایید کرده و در نشست خبری خود آن را «یک خطر جدی برای امنیت ملی» خوانده بود. با این حال، سخنگوی دولت آمریکا در ادامه اظهار داشت که این سلاح‌ها «تهدیدی حاد برای آمریکایی‌ها» به شمار نمی‌روند اما جزئیات بیشتری در خصوص نوع سیستم تسلیحاتی که روسیه قصد دارد در فضا مستقر کند ارائه نکرد.

بحث درباره رقابت هسته‌ای در فضا یادآور سال‌های جنگ سرد و خطرات جدی یک جنگ هسته‌ای احتمالی است.

هم ایالات متحده و هم اتحاد جماهیر شوروی سلاح‌های ضد ماهواره را در طول جنگ سرد توسعه و آزمایش کردند و هر دو به طور منظم از انرژی هسته‌ای در فضا استفاده کرده‌اند.

در اوایل سال 1959، ایالات متحده شروع به توسعه موشک‌های ضد ماهواره‌ای کرد، زیرا می‌ترسید که شوروی نیز همین کار را انجام دهد.

به گفته موزه نیروی هوایی ایالات متحده، این کار با پرتاب آزمایشی آن در سال 1985 توسط یک جت جنگنده F-15 به اوج رسید و محموله‌ای را در حدود 38000 فوت رها کرد که در مدار قرار گرفت و یک ماهواره کوچک ایالات متحده را منهدم کرد.

بر اساس مقاله‌ای که در سال 2000 توسط انتشارات دانشگاه هوایی نیروی هوایی منتشر شد، بین سال‌های 1969 تا 1975، واشنگتن توانست یک سیستم ضد ماهواره‌ای را که از موشک‌های هسته‌ای موجود در حالت «صعود مستقیم» برای از بین بردن اهداف در فضا استفاده می‌کرد، بسازد.

از منظر قدرت هسته‌ای به جای تسلیحات هسته‌ای، واشنگتن نیز برای اولین بار در سال 1961 یک ماهواره با انرژی هسته‌ای را در مدار قرار داد. پس از آن شوروی فناوری مشابهی را توسعه داد و به کار برد که انرژی بسیاری از ماهواره‌هایش را در آن دوره تامین می‌کرد.

اما همانطور که تاریخ نشان داده است، این مسئله به هیچ وجه بدون ایجاد خطر نیست. در سال 1978، یک ماهواره هسته‌ای شوروی دچار اختلال شد، از آسمان سقوط کرد و در حالی که می‌سوخت، شمال کانادا را با زباله‌های رادیواکتیو پر کرد.

اما چیزی که به نظر می‌رسد هنوز توسعه نیافته یا حداقل به طور عمومی فاش نشده است، چیزی است که همه این کارها را یکجا انجام می‌دهد؛ یک ماهواره روسی با انرژی هسته‌ای، که سلاح حمل می‌کند.

پوتین

بر اساس یک مقاله فنی که در سال 2019 در اسپیس ریویو منتشر شد، یک ماهواره با سوخت هسته‌ای ممکن است قادر به حمل یک پارازیت‌انداز پرقدرت باشد که می‌تواند طیف گسترده‌ای از ارتباطات و سیگنال‌های دیگر را برای مدت طولانی مسدود کند. البته به گفته متخصصان چنین طرحی واقعاً پر هزینه است.

انتشار این اخبار در زمان فعلی چندان هم حیرت‌برانگیز نیست. متخصصان از مدت‌ها پیش در مورد جاه‌طلبی‌های روسیه در این زمینه هشدار داده بودند. در فوریه ۲۰۲۳، مدیر اطلاعات ملی ایالات متحده در گزارش ارزیابی سالانه خود، با اشاره به طرح روسیه برای توسعه، آزمایش و استقرار طیف وسیعی از سلاح‌های فضایی مخرب و غیرمخرب، جنبه‌‌های مختلفی از این برنامه را معرفی کرده بود.

این گزارش نشان می‌داد که روسیه به منظور استفاده از تسلیحات مرتبط با پارازیت و فضای سایبری، سلاح‌های ضدماهواره مداری و زمینی، در حال توسعه برنامه فضایی خود است.

با وجود این که به نظر نمی‌رسد در حال حاضر تلاش پوتین برای توسعه و آزمایش سلاح‌های فضایی خطر جدی محسوب شود اما از نظر زیست محیطی این کار می‌تواند تبعات گسترده‌ای داشته باشد.

یکی از جدی‌ترین نگرانی‌ها درباره وجود تسلیحات هسته‌ای در فضا تولید زباله‌های فضایی در مدار زمین است. استفاده از سلاح‌های هسته‌ای می‌تواند تولید زباله فضایی را به شدت افزایش دهد.

به گفته سازمان فضایی اروپا، قطعات زباله بزرگ‌تر از ده سانتی‌متر، می‌توانند با برخورد به ماهواره‌ها و یا موشک‌ها، صدها یا هزاران قطعه زباله جدید تولید کنند. بر اساس اعلام این سازمان، در حال حاضر در حدود ۳۶ هزار و ۵۰۰ قطعه زباله معلق در فضا وجود دارد.

این قطعات ممکن است به منابع انرژی، سیستم‌های ارتباطی و یا حسگرهای ابزارهای تحقیقاتی آسیب جدی وارد کنند.